Kolejna świetnie napisana, emocjonująca książka, której akcja rozgrywa się w czasie trwania II wojny światowej. Tym razem bohaterkami powieści są dwie siostry. Po śmierci matki zostały odrzucone przez ojca i pozostawione same sobie. Starsza z nich Vianne jest kochającą matką i żoną. Wiedzie dość „uporządkowane” życie jako nauczycielka. Natomiast Isabelle to buntowniczka, która względem życia ma nieco inne oczekiwania. Wzajemne relacje między siostrami są w zasadzie żadne: pełne żalu, bólu i pretensji. Po wybuchu wojny los na nowo krzyżuje ich życiowe ścieżki niekoniecznie przez przypadek. Dziewczyny nadal nie potrafią znaleźć wspólnej nici porozumienia. Sfrustrowanej i pełnej obaw o losy męża Antoniego Vianne trudno jest zrozumieć postawę zbuntowanej Isabelle, która zostaje sabotażystką chcąc za wszelka cenę dać z siebie wszystko w podziemnej walce o ojczyznę. Z czasem wojna sprawia, że nie tylko siostry zaczynają „walczyć” o polepszenie wzajemnych relacji, ale także próbują „odzyskać” utraconą miłość swego ojca. Wojna weryfikuje jednak wszystko... • „Słowik” to niesamowita opowieść o życiu, śmierci, okrucieństwie, buncie, ogromnej odwadze, honorze, wojnie i wreszcie bezgranicznej miłości, która jest wstanie przezwyciężyć nawet największe zło tego świata. To powieść, której warto poświęcić czas. Poznajcie więc „Słowika”.

To z całą pewnością książka niezwykła. Barwnie opowiedziana historia, choć o umieraniu. Wzruszająca, lecz nies­enty­ment­alna­. Porusza temat niewdzięczny, mimo to dający jakąś nadzieję. Krótko mówiąc świetnie napisana autobiografia, aczkolwiek krótka. • Urzeka, bo dotyczy autentycznych wydarzeń, których głównym bohaterem stał sie znamienity neurochirurg Paul Kalanithi. Oprócz swej długiej, intensywnej i pełnej wyrzeczeń kariery zawodowej Paul opisał w niej także swe życie prywatne. Przedstawił swe plany na przyszłość, zdradził marzenia, bo żył jak każdy normalny młody człowiek. Energicznie, w pośpiechu, nie zważając na nieubłagalnie uciekający czas. Aż w pewnym momencie usłyszał straszną diagnozę na temat swojego zdrowia – nowotwór złośliwy płuc… Zachowując zimną krew i zdrowy rozsądek, dzięki wsparciu żony, przyjaciół i znajomych mimo wszystko nie zrezygnował ze swoich życiowych planów. Choroba postępowała, a on nadal kształcił się, pracował, a nawet zdecydował się zostać ojcem. • To niep­rawd­opod­obna­ historia człowieka pełnego nadziei, który do końca swych dni za wszelką cenę chciał doświadczać szczęścia i czuć się spełnionym. W moim odczuciu jest on człowiekiem całkowicie wygranym w tej walce ze śmiertelną chorobą, dzięki swej niezłomnej postawie. Pokazał jak można „pięknie umierać”. Gorąco polecam. Bardzo dobra biografia.

Niewątpliwie „Chłopak, który stracił głowę” to książka nieco absurdalna, ale jedna z lepszych jeśli chodzi o literaturę dla młodzieży. Dobrze napisana z ciekawą fabułą pełną emocji. • Jej główny bohater to 16-letni Travis, który w wyniku zachorowania na nowotwór decyduje się postawić wszystko na jedną kartę i bierze udział w pewnym eksp­erym­enta­lnym­ doświadczeniu. Dzięki kriogenice nieoczekiwanie po pięciu latach może zacząć na nowo funkcjonować. Jak jednak wrócić do normalnego życia po tak długiej nieobecności? To pytanie trapi Travisa od momentu samego przebudzenia. Zdaje się, że niewiele rzeczy „zostało po staremu”. Dawni przyjaciele milczą, rodzice zachowują się nieco dziwnie, a jego dziewczyna planuje ślub ze swoim nowym chłopakiem Turnerem. Czy tak miało właśnie być? Zdaje się, że nikt oprócz jego samego nie wierzył w ponowny powrót do żywych. Chłopakiem targa mnóstwo uczuć i tylko kontakt z człowiekiem, który doświadczył tego samego co on pozostawia go przy zdrowych zmysłach. • Myślę, że jest to bardzo interesująca powieść, która wciąga bez reszty. Nie można być nią znudzonym. To historia o ogromnej odwadze, znacznie większej chęci do życia, bezgranicznej miłości i przyjaźni. To opowieść, która ma nas przekonać o tym, że tak naprawdę nie ma rzeczy niemożliwych, a często bardzo wiele zależy od naszej wiary. Wiary w cuda… Uważam, że jest to świetna książka dla nastolatka i nie tylko… Z całą pewnością godna polecenia!

Bardzo ciekawa książka zarówno pod względem fabuły, jak i prowadzonej narracji. Jej głównym bohaterem jest pięcioletni Jack i jego mama, którzy tkwią w swym Pokoju, nie mając żadnej styczności ze światem zewnętrznym. Chłopiec urodził się i wychował wśród czterech ścian niewielkiego pokoju, który był dla niego jednocześnie kuchnią, łazienką, a nawet podwórkiem. Świat zewnętrzny zna tylko i wyłącznie z przekazu telewizyjnego i kilku książek dla dzieci. W całej tej absurdalnej sytuacji najbardziej ujęła mnie istniejąca między matką a synem niesamowita więź. Jak się okazuje nawzajem są w stanie zrobić dla siebie absolutnie wszystko. Tylko dzięki ogromnej wzajemnej miłości wkrótce udaje się małemu Jackowi i jego mamie podstępem uciec z tej śmiertelnej pułapki. Jak się jednak okazuje życie w Nazewnątrz nie jest wcale takie łatwe, jakby się mogło wydawać… Bohaterowie muszą nauczyć się żyć na nowo. Szokująca, wzruszająca, pełna emocji opowieść o sile matczynej miłości, ale również o terrorze, gniewie i niczym nieograniczonym sadyzmie. Polecam.

Po raz kolejny urzekły mnie reportaże Justyny Kopińskiej, które ujawniają dramaty Polaków. Są do bólu realne, momentami trudno w nie uwierzyć, mają ogromną siłę rażenia... Nigdy wcześniej nie przy­pusz­czał­abym­, że w Polsce na tak szeroką skalę rozp­owsz­echn­ione­ zostały patologiczne wręcz układy władzy. Niewiarygodne, ale jak się okazuje całkowicie prawdziwe. Wstrząsająca prawda o polskiej władzy ustawodawczej, wykonawczej, a nawet sadowniczej. Wprost coś strasznego... Podziwiam autorkę za szczerość, odwagę, samozaparcie w dążeniu do zdobycia jak najbardziej rzetelnych informacji i niezłomność. Kopińska to świetna reporterka, która zdaje się nigdy „nie odwracać wzroku” od rzeczy naprawdę ważnych dla nas Polaków. Polecam lekturę, bo bez najmniejszego wątpienia jest ona godna uwagi.