Świetnie skonstruowana powieść obyczajowa o retrospektywnym charakterze. Muszę przyznać, że się nie spodziewałam. Na dodatek z bardzo interesującą fabułą. • Jej bohaterka to Gemma, którą poznajemy w momencie gdy postanawia wraz ze swym szesnastoletnim synem Pietro wyjechać z Włoch do Sarajewa. Chce ona odbyć podróż do własnych wspomnień z zamiarem wyjawienia synowi prawdy o swoim prawdziwym pochodzeniu. W Sarajewie Gemma spotyka starego przyjaciela z czasów dawnym niejakiego Gojko. Odżywa mnóstwo wspomnień, wiele miejsc w mieście przywołuje dawne chwile spędzone w objęciach ukochanego Diego, ale też czas wojny i okrucieństwa, z którymi mieli okazje się wówczas zmierzyć… Historia przedstawiona prze Gemmę wzrusza, zniewala, zaskakuje… Opowiada o bezgranicznej miłości, dążeniu do szczęścia, niczym niepohamowanych pragnieniach i marzeniach momentami naprawdę trudnych do spełnienia… Jak się okazuje stanowi ona również świadectwo zdrady, obłudy i kłamstwa w najgorszej jego formie… Życie jednak toczy się dalej i czasami mimo najszczerszych chęci nie pozostaje nam nic innego jak w tym kłamstwie tkwić nadal, by nie burzyć na nowo uporządkowanego dopiero co „świata”. • Jednym słowem urzekła mnie powieść Mazzantini. Było to moje pierwsze „spotkanie” z twórczością tej autorki i z całą pewnością nie ostatnie. Jak się okazuje nie każda powieść traktująca o miłości musi być na wskroś infantylna. Polecam gorąco lekturę.

„Dotknij Boga” to książka, która niesie nadzieję… Nadzieję na to, że człowiek jest jednak naprawdę dobrą istotą. Jej autor wykorzystując swe niezwykłe doświadczenie przedstawił w niej prawdziwą esencję dobra, szczęścia, braterskiej miłości i wreszcie wiary, która zdaje się być momentami jedyną niczym niezastąpioną „deską ratunku” dla ludzi, którzy zdołali dosięgać niemalże dna. • Patryk Świątek pewnego dnia zabiera z domu plecak, niewielką ilość prowiantu, absolutnie żadnych pieniędzy i postanawia wyruszyć w nieco „duchową” podróż autostopem po Polsce w poszukiwaniu „małych ludzi ogromnej wiary”. Odwiedza kilka zakątków, w których ma do czynienia z ludźmi żyjącymi w niewielkich zgromadzeniach zakonnych. Jak się szybko orientuje dla nich fundament stanowi przede wszystkim życie w ubóstwie, wiara w Ewangelię, wzajemne zrozumienie, niesienie pomocy drugiemu potrzebującemu człowiekowi oraz „dawanie” szczęścia. • Książa ta to niesamowita historia o ludziach doświadczonych przez los, którzy zaufali Ewangelii i z pełną świadomością postanowili w końcu wziąć „życie” w swoje ręce - naprawdę. Polecam. Ciekawa lektura.

Muszę przyznać, że tym razem czuję się nieco rozczarowana lekturą. II wojna światowa jest moim ulubionym tłem historycznym dla powieści o charakterze obyczajowym i nie tylko, a tym razem została wykorzystana przez autorkę naprawdę w marny sposób. • Opowiada o losach Żydówki Debory Singer, którą nomen omen przed śmiercią ratuje esesman „o dobrym sercu” – Bruno. Tak po prostu zaczyna się cała historia. Dziewczyna jest zwykłą sabotażystką, a Niemiec członkiem SS, który miał chyba ogromną nadzieję, że nie uśmierci w tej wojnie ani jednego Żyda. No trzeba przyznać nieco słaba wizja. Tak od szczegółu do ogółu kilkakrotnie ratują sobie nawzajem życie, rozkwita między nimi uczucie i… Cała reszta bardzo przewidywalna, aczkolwiek wydaje się nieco zbyt absurdalna. Przynajmniej z mojego punktu widzenia. • Językowo książka jest raczej słaba, pod względem fabuły nieco chaotyczna, mało zaskakująca. Uważam wręcz, że niedopracowana. Treść jak dla mnie zbyt mocno infantylna, a zakończenie „trach” ot takie szybkie i po sprawie z mnóstwem niedopowiedzeń. O raju chyba jednak jestem zbyt mocno uprzedzona do polskich autorów… Nie urzekła mnie. Cóż…

Kolejna świetnie napisana, emocjonująca książka, której akcja rozgrywa się w czasie trwania II wojny światowej. Tym razem bohaterkami powieści są dwie siostry. Po śmierci matki zostały odrzucone przez ojca i pozostawione same sobie. Starsza z nich Vianne jest kochającą matką i żoną. Wiedzie dość „uporządkowane” życie jako nauczycielka. Natomiast Isabelle to buntowniczka, która względem życia ma nieco inne oczekiwania. Wzajemne relacje między siostrami są w zasadzie żadne: pełne żalu, bólu i pretensji. Po wybuchu wojny los na nowo krzyżuje ich życiowe ścieżki niekoniecznie przez przypadek. Dziewczyny nadal nie potrafią znaleźć wspólnej nici porozumienia. Sfrustrowanej i pełnej obaw o losy męża Antoniego Vianne trudno jest zrozumieć postawę zbuntowanej Isabelle, która zostaje sabotażystką chcąc za wszelka cenę dać z siebie wszystko w podziemnej walce o ojczyznę. Z czasem wojna sprawia, że nie tylko siostry zaczynają „walczyć” o polepszenie wzajemnych relacji, ale także próbują „odzyskać” utraconą miłość swego ojca. Wojna weryfikuje jednak wszystko... • „Słowik” to niesamowita opowieść o życiu, śmierci, okrucieństwie, buncie, ogromnej odwadze, honorze, wojnie i wreszcie bezgranicznej miłości, która jest wstanie przezwyciężyć nawet największe zło tego świata. To powieść, której warto poświęcić czas. Poznajcie więc „Słowika”.

To z całą pewnością książka niezwykła. Barwnie opowiedziana historia, choć o umieraniu. Wzruszająca, lecz nies­enty­ment­alna­. Porusza temat niewdzięczny, mimo to dający jakąś nadzieję. Krótko mówiąc świetnie napisana autobiografia, aczkolwiek krótka. • Urzeka, bo dotyczy autentycznych wydarzeń, których głównym bohaterem stał sie znamienity neurochirurg Paul Kalanithi. Oprócz swej długiej, intensywnej i pełnej wyrzeczeń kariery zawodowej Paul opisał w niej także swe życie prywatne. Przedstawił swe plany na przyszłość, zdradził marzenia, bo żył jak każdy normalny młody człowiek. Energicznie, w pośpiechu, nie zważając na nieubłagalnie uciekający czas. Aż w pewnym momencie usłyszał straszną diagnozę na temat swojego zdrowia – nowotwór złośliwy płuc… Zachowując zimną krew i zdrowy rozsądek, dzięki wsparciu żony, przyjaciół i znajomych mimo wszystko nie zrezygnował ze swoich życiowych planów. Choroba postępowała, a on nadal kształcił się, pracował, a nawet zdecydował się zostać ojcem. • To niep­rawd­opod­obna­ historia człowieka pełnego nadziei, który do końca swych dni za wszelką cenę chciał doświadczać szczęścia i czuć się spełnionym. W moim odczuciu jest on człowiekiem całkowicie wygranym w tej walce ze śmiertelną chorobą, dzięki swej niezłomnej postawie. Pokazał jak można „pięknie umierać”. Gorąco polecam. Bardzo dobra biografia.