Steve Berry jest autorem piszącym w podobnym klimacie co Dan Brown. Jedyna różnica jest taka, że Dan Brown jest super sławny, a Berry nie. Są autorami piszącymi według podobnego klucza, ich poziom umiejętności jest zbliżony. Ja za Danem Brownem nie przepadam, ale Steva całkiem lubię i jego serię z Cottonem czytam już od jakiś czterech, a może nawet pięciu lat. • Zachwycał mnie w pierwszych tomach. Templariusz, Biblioteka Aleksandryjska, Napoleon... Ale w tym przypadku im dalej w las, tym mniej drzew. Już od paru części serii z Cottonem zauważam, że jakość powieści spada, a i "tajemnice z przeszłości" są coraz mniej interesujące. • W tym tomie skupiamy się tak naprawdę na dwóch zagadkach. Jedną jest pokłosie Zimnej Wojny, która choć zakończona wcale nie pozbyła się jeszcze z pola bitwy swoich żolnierzy. Druga to tajemnicze Towarzystwo powstałe w Stanach dwieście lat temu, dziennik jednego z jego członków i zawirowania wokół Białego Domu i amerykańskiej konstytucji. • I właśnie ta cała zagadka kompletnie mi nie podeszła. Być może dla amerykańskiego czytelnika faktycznie jest to coś wow, ale dla mnie - nie znającej przesadnie amerykańskiej historii, jak i nie będącej jakoś specjalnie zainteresowaną politycznymi niuansami związanymi z tym krajem - całość była po prostu nudna. Brnęłam przez kolejne strony trochę zmuszając się do czytania, bo - bądź co bądź - nie chcę porzucać tej serii, bo mam do niej spory sentyment. • Mam nadzieję, że kolejny czekający na mnie tom spełni już moje oczekiwania.

Problem polega na tym, jak ocenić cały obiad składający się z dwóch dań - jednego smacznego i drugiego rozc­zaro­wują­cego­. Tym smacznym jest "Kongres futurologiczny". Przygoda zahibernowanego w burzliwych okolicznościach człowieka, rozmrożonego po latach w rzeczywistości delikatnie mówiąc dziwnej, zdominowanej przez rozszalałą farmakologię. Matrix zmieszany z malarstwem Hieronima Bosha, jakiś powiew Jonatana Swifta z jego Guliwerem i kto wie, co jeszcze. Wszystko to z mocnym i mrocznym przesłaniem. Za to opowiadanie cztery gwiazdki. Ale jest też i "Maska", opowieść której największą zaletą jest to, że... krótka. Tu trochę skojarzeń z Ksenomorfem z pokładu Nostromo, ale tylko w warstwie wizualnej. Nudy, duszący i nadpobudliwy język Lovecrafta... Słabo, na półtorej gwiazdki. Średnia, po zaokrągleniu w górę, jak widać i tak niezła.

Rzuciłam się na tą książkę jak wygłodniały wilk :) Nie zawiodłam się. Może jest delikatnie gorsza od "Wróżby", ale i tak to kawał dobrej literatury. Bardzo polecam.

Po książkę sięgnęłam z lekką obawą, ponieważ zdecydowanie nie jestem fanką alpinizmu. Daleka jestem również od "wędrówkowo-wspinaczkowych" motywów. Stwierdziłam jednak, że ze względu na popularność tematu zaryzykuję jej lekturę. • Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu okazało się, że książkę czyta się świetnie. Jest to niezwykle wciągająca, pełna pasji, przygód, krwi, potu, łez, dramatów i happy endów biografia człowieka, który nie bał się sięgnąć po marzenia. Z czystym sumieniem polecam!

Książka jak na popularnonaukową popada trochę za często w tematy wymagające nieco większej wiedzy fizycznej. Miejscami przybiera ton pochwalny dla socjalistycznej (głównie radzieckiej) myśli naukowej i protekcjonalnie ganiący dla myśli imperialistycznej, co ciekawie zostało spointowane dziesięć lat po jej pierwszym wydaniu, kiedy to doszło do katastrofy czarnobylskiego reaktora jądrowego (w Polsce książkę wydano cztery lata przed awarią). • Sporo i wszechstronnie o radiacji, skażeniach, zaletach i zagrożeniach, w sumie warto przeczytać.