Wydawnictwo a5 i Ryszard Krynicki już raz obdarowali nas podobną książką, zapisem niepublikowanej wcześniej korespondencji Wisławy Szymborskiej i poety Zbigniewa Herberta "Jacyś bogowie zakpili z nas okrutnie. Korespondencja 1955–1966". Wydane w 2019 roku "Inne • pozytywne uczucia też wchodzą w grę" nawiązują formatem i szatą graficzną do tamtej publikacji. Książka zawiera korespondencję Wisławy • Szymborskiej i Stanisława Barańczaka, wymienianą przez prawie czterdzieści lat (1972–2011). Materiały uporządkował i opracował Ryszard Krynicki. Praca zajęła mu dwa lata. Do zbioru włączył dedykacje, kartki pocztowe, wyklejanki Szymborskiej oraz dołączane • do listów utwory literackie obojga artystów, a także listy Barańczaka do Michała Rusinka, sekretarza poetki. Opatrzył wszystkie te teksty obszernymi przypisami. Szymborska i Barańczak spotkali się nie więcej niż kilka razy w realnym życiu, ale wymienili mnóstwo listów, • na „ty” przeszli również korespondencyjnie. W 1972 r. Stanisław Barańczak, jako redaktor miesięcznika Nurt, poprosił listownie poetkę o jej wiersze do druku i od tego rozpoczyna się znajomość i obfita korespondencja. Jesienią 1976 r. Wisława dedykuje mu swój tomik Wielka liczba i życzy, by mógł rychło zrewanżować się zbiorkiem własnych • wierszy. Relacja tych dwojga ewoluuje ku przyjaźni i coraz częściej opisywane są jakieś drobne prywatności. Mniej więcej w połowie lat 70. Barańczak nawiązuje do swej niełatwej sytuacji po tym, jak zaangażował się w działalność Komitetu Obrony Robotników i stracił pracę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych dzieli się doświadczeniami emigranta i pracownika tamtejszego uniwersytetu, a w latach 90. powściągliwie opowiada • o swoim pogarszającym się zdrowiu, starając się nawet w takiej sytuacji zachować dystans i humor. Niezwykle interesujący jest wątek tłumaczeń wierszy Szymborskiej przez Barańczaka i niezwykłej roli poety w ich intensywnej promocji w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. To przykład sytuacji, gdy poeta jest jakby literackim agentem drugiego i bardzo życzliwym promotorem jego poezji. Barańczak chciał, żeby Zachód pokochał Szymborską, by zaistniała ona w świadomości krytyków i literatów, dla których żywił uznanie. • Współtłumaczką była Clare Cavanagh, jego dawna studentka z Wydziału Slawistyki. To świetny pomysł, jako że udział rodowitej Amerykanki – i to tak uzdolnionej – stanowił niepodważalną gwarancję jakości. Barańczak nie tylko świetnie tłumaczył wiersze Szymborskiej, ale też dbał o ich obecność w prasie literackiej, negocjował honoraria i umowy. Sam siebie nazywał agentem gwiazdy. Ich korespondencja pełna jest niepodrabialnego humoru: Wisławo nasza Ubóstwiana, albo, jakby rzekł Amerykanin, Idolizowana; Mój mistrzu – tak się • zwracali do siebie. Szymborska wykonywała dla małżeństwa Barańczaków • – Stanisława i Anny, niezwykłe i dowcipne kartki-wyklejanki pełne surrealistycznego humoru. Poeta stworzył dla Wisławy wiele anagramów jej nazwiska, którymi czasami posługiwała się w listach do niego, np. Maria Ksywa Szwas czy Mary Oszwab-Skwasił. A już zupełnie mistrzowskie pod względem humoru są limeryki autorstwa Barańczaka, które także zostały zacytowane w zbiorze korespondencji. Książka przyniesie wiele czytelniczej satysfakcji. Jest źródłem niezwykle ciekawej wiedzy, ale też nasyca oryginalnym humorem. Zupełnie jakbyśmy słyszeli samych poetów i zaglądali za kulisy ich życia. Lektura ukazuje nową perspektywę rozumienia ich poezji. Jak pisała Szymborska do czytelnika oczekującego wzruszeń niełatwych: W poezji Barańczaka nic spokojnie na • swoje miejsce nie wraca. Przy końcu każdego wiersza znajdziesz się gdzie indziej i trochę nie ten sam, co na początku. • Małgorzata Kulisiewicz

Książka, która wyjątkowo wzbogaciła moją wiedzę na temat temperamentów i jak one wpływają w codziennym funkcjonowaniu. Dzięki niej głęboko zrozumiałam skąd się biorą różnice w zachowaniu chociażby moich najbliższych i dlaczego ja się zachowuję tak, a nie inaczej, stałam się bardziej świadoma swoich wad i zalet. Gorąco polecam! 5/5 :)

Grubaśne tomiszcze /680 stron/ o zupełnie dla mnie dziewiczej tematyce zmagań "górskich" wspinaczy. I stąd moje zerknięcie do recenzji i opisów blogerskich. Jedne pełne entuzjazmu, zachwytu nad powieścią , inne odzierające ją z jakichkolwiek wartości. Przeczytałam. W powieści autor nie tylko skupia uwagę czytelnika na himalaizmie, trudach wypraw , gdy winno tworzyć się zawsze jedną całość, ale w fabułę wplata wątki na pograniczu thrillera , sensacji a nawet kryminału. To z tych wątków dowiadujemy się , jaką prawdę skrywają uczestnicy wypraw i że grupa przyjaciół nie zawsze okazuje się godną zaufania. • POLECAM tę powieść z mocnymi doznaniami z wyprawy zimowej pod K2 , przeżyciami młodej dziennikarki Moniki, zaangażowanej prze swą redakcję w rozwiązanie zagadkowej śmierci Iwetty , himalaistki zaginionej w czasie innej wyprawy, a której właśnie zwłoki przypadkowo znalazł Łukasz , uczestnik wyprawy zimowej. • Czyta się szybko tę wielowarstwową powieść z mrocznym klimatem grozy, ale i też ze szczęściem i pięknem gór.

Po serialu który okazał się dla mnie jednym wielkim „wow!” postanowiłam przekonać się na ile odzwierciedlał on swój książkowy pierwowzór. Niestety spotkała mnie tu sytuacja odwrotna niż np w „Ostrych przedmiotach” gdzie książka była idealnym i spójnym uzupełnieniem dobrego serialu. W „Małych Ogniskach” pani Ng prowadzi akcję tak, jakby na jednym wdechu, bardzo nużącym głosem opowiadała ciąg wydarzeń, niemając przy tym żadnych emocji. Nie wiem czy problem stanowi sam styl pisania autorki czy tez jest to wina polskiego tłumaczenia, jednak mi - w przeciwieństwie do klarownego i wciągającego serialu- książkę czytało się bardzo źle. 🤷‍♀️ Myślę też, że byłoby mi ciężko zbudować dobry obraz bohaterów na podstawie samej książki. Opisy były płytkie a wątek rasowy (dobrze ograny w serialu) kompletnie tu nie występował. Pominięte zostały również bardzo ciekawe rozwiązania fabularne, które w serialu utrzymywały napięcie (ogólna relacja Eleny i Mii) i zaskakiwały pod koniec (to co widzimy jako rozwiązanie zagadki pożaru w pierwszym odcinku okazuje się mieć drugie dno w ostatnim) etc. • Jedynym co pokrywało się dobrze w obu przypadkach był ciąg chronologiczny zdarzeń. Mamy tu dwie kobiety- skrajnie od siebie różne i żyjące zupełnie w zupełnie innych warunkach. Łączy je jedno- są matkami. Pewnego dnia los i poboczne wydarzenia łączą je ze sobą stawiając przed czytelnikiem wiele pytań o moralność, wychowanie, macierzyństwo i przede wszystkim o to czy na pewno wszystko jest tak czarno-biały jak nam się na początku wydaje. • Nie mówię, że książka jest zła- bo tak na prawdę chce wykonać wielki ukłon w stronę autorki za opisanie tej historii, dzięki której powstał tak dobry serial. Jednak mając w głowie to porównanie widzę ogromnie zmarnowany potencjał na lepsze poprowadzenie akcji i zakończenie w tej powieści. Szkoda, bo rzadko kiedy nie staje po stronie książki, jednak tym razem odsyłam was bardziej na AmazonPrime gdzie znajdziecie jej ekranizacje. • ⭐️6/10

Szukając nowej książki fantasy, trafiłam na Berło Ziemi, debiut • autorski A.C. Gaughen. Muszę przyznać, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jest to pierwszy tom cyklu Żywioły. Shalię – główną bohaterkę powieści, córkę pustyni – poznajemy w momencie, w którym podejmuje najważniejszą decyzję w swoim siedemnastoletnim życiu: postanawia wyjść za mąż za króla sąsiedniego państwa, ponieważ tylko dzięki temu małżeństwu między zwaśnionymi ludami może zapanować pokój. W świecie wykreowanym w powieści wśród zwykłych ludzi żyją także tacy, którzy mają moc posługiwania się żywiołami. Jedni kontrolują ogień, inni powietrze, jeszcze inni wodę, a tylko jedna osoba ziemię – jest to właśnie Shalia. Niestety król Calix, którego bierze za męża, od zawsze zwalcza Żywioły, zabija władających nimi ludzi w obawie przed • ich mocami, by nie dopuścić do urzeczywistnienia się pewnej przepowiedni. Shalia, aby przeżyć, musi ukrywać swój wielki dar, lecz wierzy głęboko, że dzięki małżeństwu jest w stanie powstrzymać dalszy rozlew krwi i zmienić postępowanie męża. Wszystko komplikuje również ruch oporu przeciwstawiający się królewskiej polityce, do którego należą bracia Shalii i jej najlepsza przyjaciółka Kata. Czy dziewczyna będzie potrafiła dokonać wyboru między rodziną i przyjaciółmi a mężem? Czy jest w stanie pokochać człowieka, którego poślubiła i zmienić jego • postępowanie? Czy w końcu uda jej się ocalić siebie i inne Żywioły? • Berło Ziemi to niezwykła, wciągająca i zapewniająca wiele emocji opowieść, która porwie czytelnika oryginalną fabułą, wartką akcją, a przede wszystkim ujmie bardzo misterną kreacją bohaterów. Czyta się ją lekko, szybko i z przyjemnością. Akcja powieści rozwija się najpierw powoli, przedstawiając zarys wydarzeń i bohaterów, by później przyspieszyć i trzymać w napięciu do ostatnich stron. Nie mogę się doczekać kolejnych części tej fascynującej opowieści o zmaganiach • uciśnionych Żywiołów z tyranem. Drugi tom ma ukazać się w maju. Zapewne niebawem pojawi się także na półkach fi lii Biblioteki Kraków. Polecam wszystkim fanom fantastyki. • Anna Jędrzejowska