Katarzyna Puzyńska ponownie sprawiła, że krew w moich żyłach się zmroziła, a ja musiałam zarwać pół nocy, aby tylko dotrzeć wreszcie do ostatiej strony, by poznać rozwiążanie zagadki. • Rozbudowana warstwa obyczajowa sprawia, że ponownie czytałam książkę z zapartym tchem, chociaż odmalowany przez autorkę obraz społeczeństwa raczej nie napawa optymizmem. Puzyńska pokazuje nam bowiem, że wszystko może stać się motywem zbrodni - zemsta, zawiść, zdrada, pieniądze, strach... • Absolutnie do polecenia wszystkim, którzy zachwycają się skandynawskimi twórcami - wierzcie lub nie, ale Katarzyna Puzyńska jest po prostu lepsza od nich.

Może nie zrobiła ze mną tego, co "Grona gniewu", ale również była to lektura przejmująca i piękna na swój sposób. • Historia o przyjaźni, której żaden z bohaterów tym słowem nie nazwie. Nie pozbawiona paraboli i metafor. Zakończenie aż prosi się o ukojenie serc czytelników i jakikolwiek dopisek w stylu "było dobrze". Ale tego nie ma, więc cierpimy razem z bohaterami. • Steinbeck coraz szybciej pnie się do przodu w wyścigu, gdzie zwycięstwo oznacza bycie moim Ulubionym Pisarzem (tak, przez duże "U" i duże "P"!). To, jak dostrzegał on człowieka i jak potrafił z jego cierpienia wyłowić dobro, jest niesamowite.

Bardzo interesujący zbiór esejów Szczepańskiego, które łączy to, że w każdym z nich kryje się coś, co sprawia, że nie można postrzegać je jako lekką, odstresowującą lekturę. • Autor dotyka tematu wojny oraz czasów mu współczesnych. Pisze nie tylko o Polsce, ale i o sytuacji daleko za jej granicami. W pamięci szczególnie zapadł mi esej dotyczący sekty "Rodzina", która to jest odpowiedzialna mięzy innymi za brutalne zabójstwo cięzarnej żony Romana Polańskiego, Sharon Tate oraz jej przyjaciół. Zbrodnia, która miała miejsce wiele lat temu, wciąż bulwersuje, a mnie samej mrozi krew w żyłach. • Innym interusującym esejem jest ten o postaci ojca Maksymiliana Marii Kolbego. Szczepański bardzo odświeżył spojrzenie na świętego. Nie skupia się wyłącznie na jego pobycie w obozie oświęcimskim, ale również wychodzi poza ramy czasowe oraz przytacza różne wydarzenia, jak i ludzi mu znanych, tak sprzed tego okresu jak i po nim. • Polecam, bo mimo iż od wydania książki minęło już sporo czasu, to nadal eseje w niej zawarte są tak samo przejmująca i pozwalają pogłębić swoją wiedzę oraz wyostrzyć spojrzenie na świat.

Moje tutaj pierwsze pięć na pięć w opinii jakiejkolwiek książki. Lektura, która boli - dosłownie. Podróżując wraz z Joadami bardzo szybko zbliżamy się do tej rodziny. Teoretycznie, oni nie za bardzo chcą dać się czytelnikowi polubić. Bywają okrutni, niesympatyczni, sarkastyczni. Ale człowiek szybko zauważa, że ta ich gruboskórność to tylko zasłona dymna dla cierpienia, które odczuwają. Niesprawiedliwość systemu, w którym przyszło im żyć, częstokroć dramatyczne decyzje, które podejmują uczyniły to, że nie są w stanie zachowywać się inaczej. • Ich dobroć i pewna słabość ujawniają się tak naprawdę jedynie w postaci Rose of Sharon, która nie boi się swojej uczuciowości. Jednakże w przypływie dramatu chwili i ona wykazuje ogromny hart ducha i odwagę. Być może zakończenie książki czyni z niej tak naprawdę największą bohaterkę tej rodziny. • Podsumowując, polecam ABSOLUTNIE każdemu. To ciężka opowieść, ukazująca kryzys lat 30. w jego najczarniejszych barwach. Ale to też historia o człowieku. Nie o systemie. Tak, on też jest to ukazany. Ale przez cały czas to Jednostka Ludzka jest w środku tej opowieści. • Fenomenalna, fenomenalna, fenomenalna.

Jestem Krakuską z krwi i kości, nic zatem dziwnego, że uwielbiam poznawać moje miasto i dowiadywać się o nim nowych rzeczy. Jestem łasa na wszelkie ciekawostki, chętnie dowiaduje się, jak w przeszłości żyło się tutaj naszym przodkom. • Kiedy więc natrafiłam przypadkowo na książkę Zbigniewa Leśnickiego, koniecznie musiałam zapoznać się z jej treścią. • Garść ciekawostek i zabawnych jak i tragikomicznych anegdotek związanych z Krakowem oraz ludźmi, których los złączył z Krakowem. Autor opowiada nam o jakże interesujących dla Krakowa czasach, czyli skupia się przede wszystkim na wieku XIX i początkach XX, ale odwołuje się też częstokroć do średniowiecza i współczesności. • Czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Od razu można wyczuć, że Leśnicki uwielbia Kraków, ma o nim sporą wiedzę, z którą bardzo chętnie dzieli się z innymi. • Polecam! Również tym, którzy za historią nie przepadają. Dat jest mało, a sporo arcyciekawych historii z 'życia' Miasta Królów.