Na okładce napisano, że Puzyńska jest autorką kryminałów, która nie zapomina o bogatym tle obyczajowym dla swoich powieści. Właśnie to sprawiło, że ta książka w ogóle znalazła się wśród pozycji, które chciałam przeczytać. Nie jestem fanką taniej sensacji w stylu Mroza i jego detektywa z Zakopanego. Lubię, kiedy akcja powoli płynie, prowadzi mnie stopniowo i dopiero gdzieś pod koniec sprawia, że napięcie skacze, a ja muszę zarywać noce, żeby doczytać książkę do końca. • Pozycja ta cechuje się tajemnicą. Mamy tu klasyczny motyw "wszystkich winnych" tak typowy w kryminałach Christie. Do tego bohaterowie nie są papierowi, każda z postaci zdaje się być człowiekiem z krwi i kości oraz żyć własnym życiem. Widać, że Puzyńska na kreowaniu się zna. • Niesamowitym jest fakt, że praktycznie cała akcja ma miejsce w malutkiej wsi Lipowo. Autorka fenomenalnie wykorzystała jednak socjologiczne aspekty charakterystyczne dla małych społeczności lokalnych. Relacje, które zbudowała pomiędzy postaciami, opierają się na solidnych podstawach i nie są sztucznie wykreowane. • Narracja co chwila przenosi nas po różnych bohaterach co sprawia, że jeszcze lepiej możemy się wczuć we wszystko to, co dzieje się w Lipowie. • Zostałam absolutnie zauroczona. Kompletnie nie jestem w stanie zrozumieć, czemu tak szeroko promuje się Mroza, skoro na uwagę znacznie bardziej zasługuje Katarzyna Puzyńska właśnie. • Polecam ogromnie!

Hm. Po dwóch pierwszych tomach 'Parabellum', sięgam po pierwszy dla mnie kryminał Mroza. Początkowo jest ciekawie i na wysokim poziomie. Z niewiadomych przyczyn komisarz Forst zostaje odciągnięty od śledztwa i rozpoczyna współpracę ze słynną dziennikarką. Pojawiają się kolejne morderstwa, okazuje się, że za wszystkim stać musi seryjny morderca. Naprawdę czytałam z zapartym tchem, a potem... • W momencie przeniesienia akcji na wschód mój entuzjazm dla "mrożącego krew w żyłach Mroza" gdzieś opadł. To, co dzieje się z bohaterami na Białorusi, a potem w Rosji jest...dziwne. • Potem zaczynają się niedomówienia i urywki w akcji. Siedzimy z tym Forstem w więzieniu, on ucieka, akcja, akcja, akcja... I nagle przenosimy się do Krakowa i bam - Wiktor wchodzi do restauracji i pokrótce opowiada, jak dotarł do Polski. Oskarżenia, coś? Nieistotne. Telefonem załatwimy wszystko. O ludzie. Nie podobało mi się to. Jakby autor już się znudził, czy nie wiedział jak dalej ruszyć z akcją. • Podobne zastrzeżenia mam co do tego, że Forsta zdaje się kompletnie nie ruszać, co się wydarzyło. Czasem w głowie coś mu bąknie, ale to wszystko. On ogólnie jest na luzie z tym, co się stało. • Podobało mi się wyjaśnienie, nie spodziewałam się go, kwestia zbrodni na Wołyniu - tu mnie autor zaskoczył. Ale ta "potyczka" na ulicy... Też słabo. • Nie chciałam brać się za drugi tom. Ale ostatnie dwa zdania tego tomu sprawiły, że moja szczęka zaczęła mi gdzieś dyndać w okolicach kolan, więc biorę się za kolejną część. Mam nadzieję, że nie napotkam w nim tych błędów i niedociągnięć, które tak przeszkadzały mi w czytaniu tego tomu.

Reportaż nigdy nie był moim ulubionym gatunkiem literackim. Zdecydowanie bardziej wolę poznawać świat czy to przez powieści obyczajowe, czy przez literaturę poularnonaukową. Od jakiegoś czasu jednak na polskim BookTubie pojawia się coraz więcej czytelniczek, które zachęcają do sięgnięcia po coraz liczniej wydawane na polskim rynku zbiory reportaży różnych dziennikarzy. • "Polska odwraca oczy" to moje pierwsze spotkanie z reportażem jako takim. Szybko okazało się, że jest to siążka, której lektura faktycznie mnie boli. • Czytałam poszczególne artykuły i coraz bardziej przerażało mnie to, że wszystko co czytam jest czymś obecnym w moim życiu, w moim otoczeniu, w moim kraju. Momentami miałam ochotę odłożyć książkę nie dlatego, że była zła, ale dlatego, że mroziła mnie coraz bardziej i bardziej. Doprawdy nieprawdopodobnym wręcz jest niesprawiedliwość, którą ukazała nam autorka. • Książka krótka, ale trudna i na pewno nie dla każdego. Nie bez powodu została nagrodzona Nagrodą PAP im. Kapuścińskiego. • Polecam!

Książka dotycząca tematu, który pomimo tylu lat, które upłynęły od wojny nadal jest wyjątkowo drażliwy, a przez to dramatycznie mało poznany. • Autorka w naukowy sposób przedstawia sytuację, jaka panowała w relacjach damsko-męskich pomiędzy Polkami i okupującymi ich kraj Niemcami. Skupia swoją uwagę na domach publicznych oraz gwałtach, ale porusza również temat dobrowolnych związków, romansów, małżeństw; słowem - miłości pomiędzy Polkami i Niemcami. Fenomenalnie się czyta! Pozycja, jak wspomniałam, naukowa, zatem nie ma co liczyć na tzw. "ckliwe" momenty, zatem poszukiwaczkom romansidła absolutnie nie polecam. • Zachęcam do przeczytania, jeżeli szukacie książek, które poszerzą Waszą wiedzę o wojnie.

Karolina Korwin-Piotrowska nigdy nie była, jak i nigdy prawdopodobnie nie będzie tą dziennikarką, którą lubię i chętnie słucham lub czytuję. Najmocniej kojarzy mi się ona z plotką i show biznesem, a nie są to obszary, którymi jakkkolwiek bym się interesowała. Niemniej jednak zdecydowałam się siegnąć, po prawdziwą księgę, która wyszła spod jej pióra, a dotyczyła 25 lat demokratycznej Polski. • Autorka opisuje każdy rok od 1989 do 2014. Są to opisy bardzo subiektywne, ale jednocześnie ciekawe. Książka jesto bogata w ciekawostki, nakierowana przede wszystkim na popkulturę, co jednak wychodzi jej na dobre, bo uważny czytelnik szybko zauważy zmieniające się trendy, a tym samym pozna, czym najmocniej zainteresowane było społeczeństwo w danym okresie. • Niesamowite, jak przez te dwadzieścia pięć lat odmieniła się w Polakach moralność w spojrzeniu na niektóre sprawy, jak to, co "obciachowe" a to co "cool" często ulegało zmianie i niejednokrotnie wracało w blasku glorii i chwały po latach. • Bardzo wciągnęłam się w tę sentymentalną podróż wstecz i bez żalu zarwałam noc dla tej książki. Korwin-Piotrowska ma lekkie pióro i przyjemnie się ją czyta. Absolutnie polecam.