„Tyle miłości” kanadyjskiej autorki Rebecci Rosenblum, to opowieść o traumie i radzeniu sobie z nią ofiar i ich bliskich, a przede wszystkim książka o miłości i codzienności. To smutny, bardzo nietypowy thriller. • Wieloosobowa narracja prowadzona jest prosto i przejrzyście. Wszystkie postacie mniej lub bardziej ze sobą związane, otrzymują idealnie wymierzony fragment własnej historii do przedstawienia jej od strony emocjonalnej. Nie ma zbędnych słów, każdy głos jest ważny i każdy bohater dostaje swój ściśle określony czas. • Jak poradzić sobie z traumą? Jak próbować, z fragmentów rozbitego „dawnego” życia, skleić je na nowo? Szkic pracy semestralnej, ledwo podjęta decyzja o wspólnym dziecku, niedoczytany tomik poezji, niedokończone życie z przeszłości, czy można jeszcze do tego wrócić? Drobne, codzienne czynności, które zwykle są dla nas nudną udręką, albo, na które w biegu nie zwracamy uwagi, stają się ocaleniem. To dzięki nim główna bohaterka krok po kroku, dzień po dniu wraca po traumie do życia. Miłość i troska bliskich osób dodaje jej odwagi. Codzienna uwaga męża, który stara się ze wszystkich sił pomóc Catherine powrócić do normalności. Przez wiele miesięcy główna bohaterka żyje w niewoli bolesnych wspomnień, wyrwano ją brutalnie z jej własnego życia, do którego trudno później wrócić. Jej zagubienie i ogromne cierpienie, bliscy przeżywają niemal podwójnie, nosząc w sobie ból ukochanej osoby, muszą znaleźć w sobie siłę do zmagania się ze swoimi emocjami, sprawami, codziennością. • Przygotowując się do napisania powieści autorka przeczytała wiele materiałów dotyczących różnego rodzaju przemocy, w szczególności relacje ofiar porwań. To, co uderzyło ją najbardziej to ich głosy, szokująco ciche i spokojne. Thriller Rebecci Rosenblum, mimo, że zawiera w sobie ogromny ładunek emocjonalny, jest właśnie cichy i spokojny, bardzo refleksyjny, pełen szacunku dla uczuć bohaterów. To niezwykła, choć niełatwa książka. Autorka wydała dwa zbiory opowiadań wysoko oceniane i nominowane do wielu literackich nagród. Tyle miłości to jej debiut • powieściowy. • Maria Twardowska-Hadyniak • Biblioteka Kraków

Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat… • Książek o tematyce obozowej powstało dotychczas już mnóstwo. Jedna z ostatnio wydanych to „Tatuażysta z Auschwitz” autorstwa Heather Morris. Autentyczna historia Lalego Sokołowa, nie tylko porusza, ale pokazuje KL Auschwitz z nieco innej perspektywy. • Lale Sokołow, a w rzeczywistości Ludwig Eisenberg, słowacki Żyd trafił do obozu w 1942 roku, pracował tam jako tatowierer. Korzystając z przywilejów pomagał innym więźniom – wyznawał zasadę Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat. W trudnych, obozowych warunkach zdarzyło się jednak coś, na co w Auschwitz miejsca nie było. W czasie wykonywanej pracy Lale poznał Gitę, tak rozpoczyna się historia miłości, która przetrwała piekło na ziemi. • Bohater o przeszłości nie opowiadał prawie nikomu, historię znali jedynie najbliżsi. Lale bał się, że zostanie posądzony o kolaborację z Niemcami. Dopiero, gdy Gita zmarła zdecydował się opowiedzieć o wszystkim Heather Morris. Spotykali się przez 3 lata, podczas których autorka spisała jego wspomnienia. • Jolanta Oleksa • Biblioteka Kraków

Patronat Biblioteki Kraków i KrakówCzyta.pl • Moc i odwaga Lalkarza • Biblioteka Kraków, podobnie, jak Radio Kraków, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, Kids Kraków oraz portale lubimyczytać.pl, kulturatka.pl, krakowczyta.pl, granice.pl, wielkibuk.com objęła patronatem medialnym książkę R. M. Romero „Lalkarz z Krakowa” adresowaną do dzieci w wieku 9-12 lat. Dlaczego warto zwrócić na nią uwagę? Jest kilka powodów m.in. tematyka związana jest z naszym miastem, dotyczy czasów okupacji, opowiada o trudach, ale i radościach, pojawiają się elementy magii, nietypowe grafiki i ornamenty, motywy zaczerpnięte z różnych kultur, a przede wszystkim przyjaźń i nadzieja na lepsze jutro. • „Lalkarz z Krakowa” to pierwsza książka dla dzieci autorstwa pisarki z Colorado. Opowiada o wojnie i cierpieniu, przenosi czytelnika do Krakowa 1939 roku, w czasy okupacji. Nie jest to łatwa książka, ponieważ jej akcja prowadzona jest dwutorowo. Z jednej strony jest to opowieść o sytuacji Krakowa i jego mieszkańców w czasie II wojny światowej, a szczególnie Żydów, z drugiej magiczna opowieść o Krainie Lalek. Czytelnik musi się mocno skupić, by nie stracić właściwego wątku fabuły. Bohaterem jest tytułowy Lalkarz, czyli Cyryl Brzezik oraz jego przyjaciółka - lalka Karolina, która mówi i porusza się. Istotnym momentem jest ich spotkanie z Żydem Józefem Trzmielem i jego córką Rene. Czytelnik obserwuje rozwijającą się przyjaźń, aż do momentu utworzenia getta i zamknięcia przyjaciół w tym odizolowanym miejscu. Dla Lalkarza ważna jest przyjaźń i dobroć drugiego człowieka, dlatego ryzykując własne życie ratuje kilkanaście dzieci z getta, w tym Renę. Czy poniesie za to konsekwencje? Zachęcam do lektury. • Jest to ponadczasowa i nadal aktualna opowieść, która pokazuje, że z każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji można znaleźć wyjście. Książka może stać się przyczynkiem do rozmowy z dzieckiem o wojnie i okupacji, relacjach międzyludzkich, a także antysemityzmie i ksenofobii. Szata graficzna z elementami ludowymi zwraca uwagę na bibliotecznych półkach, a ilustracje wykonał Tomislav Tomić. Pomysł na napisanie książki zrodził się w 2005 r., po wizycie Romero w obozie Auschitz-Birkenau, a potem w czasie wolontariatu i pracy przy odrestaurowaniu cmentarza żydowskiego w Oświęcimiu. • Paulina Knapik • Biblioteka Kraków

Tytus Chałubiński (1820-1889) – przyjaciel góralskich serc • Król Tatr, lekarz, badacz przyrody, popularyzator leczniczych walorów Zakopanego i niestrudzony społecznik. Na Jego cześć jedną z przełęczy nazwano Wrotami Chałubińskiego. W stolicy Tatr ma swoją ulicę oraz dwa pomniki. Jest patronem Muzeum Tatrzańskiego, a także sanatorium. • Po raz pierwszy Tatry zobaczył w wieku 29 lat. Wiele lat później spędzał w nich każde lato, a nawet rozpoczął budowę własnego domu nazwanego Swoboda. Dla górali śleboda oznacza wolność. Był współtwórcą Towarzystwa Tatrzańskiego, jednym z założycieli Szkoły Snycerskiej, szkoły ludowej, pomagał przy powstawaniu Szkoły Koronkarskiej, przyczynił się do otrzymania przez Zakopane statusu Stacji Klimatycznej (uzdrowiska), założył kasę pożyczkową, stłumił epidemię cholery, leczył bezpłatnie górali, budował drogi. Ściągnął pod Tatry wyborne towarzystwo, domy wybudowali m.in. Modrzejewska i Sienkiewicz. Dom Chałubińskich stał się zakopiańskim salonem artystycznym. Nie ma w Zakopanem, w Tatrach jednej dobrej sprawy, która by nie była przez niego zapoczątkowana lub dokonana – pisał o Chałubińskim Stanisław Witkiewicz. • Doktor nie pozostawił pamiętników. Wydano tylko listy, w których obszernie opisuje zdarzenia ze swojego życia, ukazały się prace naukowe oraz jedyny utwór literacki Sześć dni w Tatrach – wycieczka bez programu. Jest to opis słynnej wyprawy, w której wziął udział ulubiony towarzysz Jan Krzeptowski – Sabała, tatrzański Homer. Utwór ten, obok Na przełęczy Witkiewicza, należy do najsłynniejszej klasyki opiewającej Tatry i witalność górali. Zorganizowałem sobie wycieczkę bez programu, by przeżyć kilka dni w górach – rzekł Chałubiński i wyruszył z przyjaciółmi na włóczęgę. Wiele razy chodzili z nim muzykanci i przewodnicy. Wędrowali z nim gromadą Walery Eljasz, Bronisław Rajchman, ks. Józef Stolarczyk, August Wrześniowski, Mieczysław i Jan Gwalbert Pawlikowscy, Ignacy Baranowski, a także Helena Modrzejewska. Szukał dróg nieznanych, zdobywał szczyty, zbierał próbki do swoich zielników. • W jego pracowitym życiu nie brakowało tragedii (śmierć żony i dzieci). Pozostał na zawsze wśród ludu, który tak ukochał. Jego grób znajduje się na Pęksowym Brzyzku. Monografia Adama Wrzoska to lektura obowiązkowa dla miłośników Tatr i miasta pod Giewontem. • Joanna Muniak • Biblioteka Kraków

Co w głowie siedzi – o tajnikach ludzkiego umysłu w wersji dla dzieci • Czy wiedzą Państwo, że ptaki potrafią rozpoznawać ludzi po twarzy? I to pomimo tego, że ptasi mózg waży tysiąc razy mniej niż ludzki. A czy potrafią Państwo wyjaśnić, jak działa pamięć sensoryczna? Co to jest obszar Broki i gdzie się znajduje? Za co odpowiedzialna jest amygdala? Co to jest kora wyspowa? Jeśli odpowiedzi na te pytania są zagadką, zapraszam do lektury niezwykłej książki profesora Jerzego Vetulaniego Sen Alicji czyli Jak działa mózg. • Wspomniany wyżej profesor jest autorem wielu znakomitych książek popu­larn­onau­kowy­ch z dziedziny neurobiologii, jednak tym razem napisał opowieść dla dzieci. I nie jest to zwykła książka, ale fascynująca wyprawa w głąb ludzkiego umysłu. To lektura, która bawi i uczy jednocześnie. Dzieci są bardzo wymagającymi odbiorcami, żeby przykuć ich uwagę i naprawdę zainteresować trzeba się bardzo mocno postarać. Myślę, że profesorowi się to udało. Vetulani z niebywałą starannością kreśli tematykę neuronów, hormonów, rodzajów pamięci, odruchów i ich kontroli, komunikacji w mózgu, dziedziczenia, emocji, itp. Wydawać by się mogło, że jest to bardzo trudna tematyka dla dziecka, ale autor tłumaczy to w tak ciekawy i przystępny sposób, iż prawie nie odczuwa się ciężaru naukowych informacji. Świetne ilustracje autorstwa Marcina Wierzchowskiego wspaniale współgrają z tekstem i stanowią idealne dopełnienie całości. Z lektury tej książki dowiemy się, jak ważne jest odpowiednie stymulowanie rozwoju dziecka już od najmłodszych lat. Bo to właśnie pierwsze lata edukacji mają największy wpływ na to, jak nasz mózg będzie działał w przyszłości i czy mamy większe szanse zostać następcami Picassa, czy raczej Einsteina. Autor mocno podkreśla rolę czytania na głos małym dzieciom, które bardzo pomaga w rozwoju ich mózgu. Nie dziwi więc fakt, że książka otrzymała nagrodę społeczności akademickiej UJ oraz nagrodę internautów w ramach Nagrody Mądra Książka Roku 2017 od Uniwersytetu Jagiellońskiego i Fundacji Popularyzacji Nauki im. Euklidesa dla najlepszej popu­larn­onau­kowe­j książki dla dzieci. • Publikacja skierowana jest do czytelników w wieku 9-12 lat, ale jestem pewna, że i młodsze dzieci poradzą sobie z jej odbiorem. Dorośli natomiast będą zaskoczeni tym, że tak niewiele wiedzą o swoim organizmie i o tym, jak funkcjonuje ich ciało. • Henryk Sienkiewicz był zdania, że gdy się ktoś zaczyta, zawsze albo się czegoś nauczy, albo zapomni o tym, co mu dolega, albo zaśnie – w każdym razie wygra. I choć w tytule książki jest mowa o śnie, daję słowo, że przy jej lekturze nie sposób zasnąć, można natomiast dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy. Gorąco polecam zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Na pewno za kilka lat wrócę do tej książki, ale wtedy już wspólnie z moim dzieckiem będziemy zgłębiać tak fascynujące tajniki ludzkiego umysłu. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków