Na okładce książki jak byk stało: "Gdyby wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go kreczownikiem." • "Tjaaa... i prawdopodobnie sam by go w końcu, doprowadzony do ostateczności, ubił!" - dodałam po pierwszych rozdziałach lektury. • Tak mnie ten Gryppin irytował, jak mało który literacki bohater. Pusty, nadęty, egocentryczny dupek. Potwór, paradoksalnie : zabójca potworów. Z zawodu,z konieczności, a nie z powołania. • Ale coś było w tej powieści, co nie pozwoliło mi sobie odpuścić. I słusznie - warta było tych dwóch zarwanych nocy!Przez pół książki żyłam nadzieją, że ktoś w końcu Gryppinowi rozłupie ten głupi łeb...a później zaczęłam trzymać kciuki. Za kreczownika. Za zmiany. Za przeznaczenie.

Trudno mi wystawić książce jednoznaczną ocenę. Z jednej strony książka denerwuje chaotycznością, urwanymi wątkami,przeskokakami w czasie i oszczędnością w opisie tytułowego bohatera. • Po przeczytaniu tej pozycji wydaje nam się, że wiemy o Simie niewiele więcej niż po przeczytaniu oficjalnej notki w Wikipedii. • Z drugiej strony według opinii tych, którzy go znali, od Sima Hayhy trudno było "kupić" słowo. Unikał wywiadów, nie spisał nigdy wspomnień. Petri Sarjanen był pierwszą osobą, która w ogóle wpadła na to, by napisać książkę o najs­kute­czni­ejsz­ym snajperze świata. Finowie widać uważają, że nie trzeba kłapać dziobem o czymś, co jest oczywiste i powszechnie wiadome... ;) Stąd pewnie ten defekt w książce - wciąż mało informacji o jej głównym bohaterze. Sama się zastanawiałam, czy wojna zmieniła Simę? Czy to pod wpływem wspomnień nie zdecydował nigdy ożenić? Czy już po prostu taki był? Ciekawa byłam, czy świadomość, że miał niejako na sumieniu 705 istnień ludzkich w jakiś sposób odbiła się na jego psychice? W książce nie znałam jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. • W "Białej Śmierci" znajdziecie za to spory zbiór anegdotek, przy których śmiałam się do rozpuku ( Tak, Finowie mają poczucie humoru! ). ;) • Poza tym książka przybliża kulisy wojny, o której pewnie niewielu z nas słyszało. A szkoda. Nie spodziewałam się, że podczas lektury "spotkam" się z Miką Waltarim. Jak się okazało , był w czasie wojny zimowej kimś w rodzaju korespondenta wojennego i zawitał w Kollaa. • Był pod wrażeniem grupy odważnych żołnierzy, którzy postanowili dać odpór radzieckiej armii za wszelką cenę. • "My chcemy żyć, ale gdy wolności i prawa człowieka są zagrożone, to jesteśmy gotowi nawet umrzeć (...) Wiemy, że istnieje coś gorszego niż śmierć, a jest to niewola bez żadnej nadziei" ( Antti Rantamaa , fragment kazania dla obrońców Kollaa - zawarty w książce Sarjanena). • Po zakończeniu lektury poczułam się doedukowana. ;) Polecam, lecz nie każdemu. Raczej tym, którzy są zainteresowani historią Finlandii lub strzelectwem wyborowym.

Słowiańska ma dusza zawyła z uciechy, gdy tylko przeczytałam opis, znajdujący się na okładce książki. Leszy! Kwiat Paproci! Lustro Twardowskiego! Te hasła podziałały jak katalizator: natychmiast przypomniały mi się babcine opowieści,jakie w dzieciństwie zasłyszałam... • Pomysł na historię, w której istoty rodem z ludowych podań przenikają do świata współczesnego ( i na odwrót ) uważam za trafiony, choć nie taki znów nowatorski, jakby się chciało. Odwieczna walka Dobra ze Złem ( w której "Zło zawsze atakuje, a Dobro zawsze się broni" ) to temat stary jak świat i raczej niczym nowym nie zostaniemy tutaj zaskoczeni. • Za to zupełnie niespodziewanie natkniemy się w powieści na niezbyt rozgarniętą Świteziankę, rubaszną i nie znającą lęku Babę-Jagę oraz Szewczyka Dratewkę w dość zaawansowanym stadium miażdżycy. A to tylko skromne przedstawicielstwo społeczności wsi o wdzięcznej nazwie Zmorojewo. Ubawiłam się szczerze! Za to ciarki na plecach towarzyszyły mi każdorazowo przy spotkaniu z "karmiącą". Nie tyle okrutny żarłacz Strzępowaty, co empatyczna Gangrena przerażała mnie bezgranicznie. "Jesteś taki głodny... zaraz się najesz" - wciąż w głowie słyszę ten straszliwy szept. Brr! Gratuluję, panie Żulczyk! ;) • Ponadto mamy w tej opowieści : potężne artefakty, tajemnicę z przeszłości, niegodziwców, którzy w drodze do realizacji swoich chorych marzeń nie cofną się przed niczym oraz dwójkę zakochanych nastolatków w epicentrum dramatycznych zdarzeń. I Przeznaczenie, oczywiście, Przeznaczenie... Koniecznie przez wielkie "P"! • Było strasznie i zabawnie, nieco banalnie i chwilami nieskładnie... A jednak - podobało mi się! Z ciekawości sięgnę po kontynuację losów bohaterów ( w powieści pt. "Świątynia" ). • Polecam przede wszystkim młodzieży i wyluzowanym dorosłym. • Cytat: • „Ludzie są prości. Patrzą na to, co ogromne, co zawęża im pole widzenia. Nawet im do głowy nie przyjdzie, że to, co wielkie, ma jedynie przysłonić coś (...) o wiele potężniejszego.”

Słodko-gorzka historia: miłość z punktu widzenia samotnego wrażliwca po czterdziestce. Abstrakcja? Być może.Dla mnie kawał ciekawej lektury, przy której uśmiać się można,lecz i uronić łezkę. • Bohaterem tejże powieści jest Piotr Adamczyk. Nie, nie TEN AKTOR. Zbieżność nazwisk zdaje się być fatum głównej postaci. Trochę tragikomedia pomyłek. A głównie opowieść o tym, że najciemniej pod latarnią. I że często szczęście jest w zasięgu naszych dłoni, ale my nie umiemy go dostrzec, szukając czegoś w najodleglejszej dali. • Czytałam zafascynowana.Szczerze polecam. • Cytaty: • " Czasami słowom się wydaje, że nawet w beznadziejnych sytuacjach mają jakąś misję do spełnienia, więc przepychają się do ust i tak powstają banialuki" • "To dziwne, jak łatwo dajemy się uwieść cudzym fantazjom. Z jaką naiwnością wchodzimy w świat ze słów i jak miękko się w nim zapadamy. Ulegamy ich nastrojom, emocjom, obietnicom. wierzymy, że piękne krainy istnieją, chociaż na razie to tylko wiodąca w nieznane ścieżka. Nic o nich nie wiemy, wystarczy, że mają coś z obietnicy, a już jesteśmy spakowani, by wybrać się w podróż."

Stamtąd się nie wraca • Lektura powieści Kevina Powersa była dla mnie przygodą niecodzienną : z reguły stronię od tematyki wojennej, nie oglądam filmów i nie czytam książek, poświęconych mniejszym czy większym konfliktom zbrojnym. Skusiło mnie przede wszystkim pierwsze zdanie tej opowieści: „Wojna próbowała nas zabić wiosną”… Te słowa zapadły mi w pamięć, podobnie jak okładka, przedstawiająca rozszarpany w momencie trafienia kulą hiacynt. Zaintrygowana – kupiłam sobie egzemplarz. Mam go właśnie przed sobą, najeżony mnóstwem samoprzylepnych karteczek, którymi zaznaczałam teksty warte zapamiętania ( O, tak – jest ich wiele! ). Język, jakim posługuje się Powers jest niezwykle bogaty, sugestywny, piękny… Dawno nie czytałam nic, co poruszyło by mnie do tego stopnia: zachwyciło i przeraziło zarazem. • „Żółte ptaki” poniosły mnie do świata, w którym przenigdy w prawdziwym życiu nie chciałbym się znaleźć. Obnażyły zimne okrucieństwo wojny i kruchość ludzkiej psychiki w zderzeniu z jej realiami. Pokazały, że życie pojedynczego żołnierza czy cywila jest niczym. Tak samo jak niczym są wszystkie wartości, marzenia i ideały, z którymi trafia się w sam środek wojennego piekła. Jeśli wojna nie odbierze ci życia, z pewnością pochłonie duszę. Stamtąd się nie wraca. Nigdy. • Polecam : tej lektury nie da się zapomnieć.