Lubię poufałość, z jaką narrator wprowadza nas w opowiadaną przez siebie historię. Ta tutaj jest jak relacje między dobrymi kumplami i pokusić się można o stwierdzenie, że narrator i czytelnik znają się jak łyse konie...No, wiecie, o co mi chodzi... ;) • Tak oto nasz druh-gawędziarz z werwą przedstawia nam jednego z głównych bohaterów opowieści: Charliego Nancy ( powszechnie znanego jako "Gruby Charlie"). I choć Charlie tak naprawdę nie ma nadwagi, to w zamian (w ramach gratisowych dopustów) ma : narzeczoną (Rosie) - która trzyma go na dystans, przyszłą teściową - która go nie znosi, beznadzieją pracę z wrednym szefem w zestawie i wybitnie skomplikowane relacje z ojcem. Jest przy tym - kolokwialnie mówiąc – kompletnym fajtłapą. • Nie jest łatwo, a będzie gorzej... ;) • Kiedy w Charliem i Rosie dojrzewa decyzja o ślubie, postanawiają zaprosić starego pana Nancy na ślub. Ów zaś wykręca im niewybredny numer i umiera... w dość egzotycznych okolicznościach. Zszokowany Charlie wyrusza na pogrzeb i przy tej okazji dowiaduje się o swym ojcu i o sobie samym kilku niep­rawd­opod­obny­ch historii ( w które oczywiście nie zamierza wierzyć. Przynajmniej aż do dnia, w którym w jego życiu pojawia się wcześniej nie znany ... bliźniak). Brat, który jest kompletnym przeciwieństwem Charliego, przewraca jego spokojne - choć kompletnie bezbarwne - życie do góry nogami. • I wtedy dopiero zaczyna się ta najlepsza część opowieści : historii, która nie może być nudna, jeśli obaj bracia okazują się być synami boga Anansiego - łgarza i szachraja, buntownika przeciw ustalonemu porządkowi, nieokiełznanego dowcipnisia i niezrównanego gawędziarza. • Jest w związku z tym komicznie i nieco tragicznie, groteskowo i uroczo. I słowem się nie zająknę o zakończeniu tej opowieści... • ...ale przecież wiadomo, że takie historie (i ich zakończenia) należą do Anansiego... • Polecam, mimo że nie uważam tej pozycji za najlepszą powieść Gaimana. Ale bije od niej coś tak pozytywnego, że nie mogłabym ocenić jej niżej. Po prostu. :)

Ciężko mnie zmusić do przeczytania powieści obyczajowej. Argumentem nie do przebicia bywa jednak fakt, że w mojej bibliotece odbędzie się spotkanie z autorką tegoż typu literatury. • Po "Moralność pani Piontek"sięgnęłam więc z racji wykonywanego zawodu... . I nie zawiodłam się.O, rany! Uśmiałam się do łez! Kapitalna, błyskotliwa, momentami dość wzruszająca, ale nade wszystko - przezabawna historia ze znanym morałem: nie sądź po pozorach. Mogę polecić każdemu, kto chce się odstresować.

Antek - honorowy chuligan, narzeczony Haliny - ginie w ulicznej bójce, a zabójcy zabierają ze sobą jako trofeum jego nóż. Tymczasem Halina spodziewa się dziecka. Śmierć ukochanego jest dla niej wielką traumą. Pewnie ostatecznie pogrążyłaby się w rozpaczy, gdyby nie słowa, które przed wielu laty usłyszała od pewnej kobiety: „Tylko zemsta cię uratuje”. Olbrzymiejący z dnia na dzień brzuch nieco spowalnia, ale nie jest dla dziewczyny przeszkodą w wymierzaniu sprawiedliwości na własną rękę. Ona i jej trzy przyjaciółki postanawiają wyrównać rachunki z męskim światem: z brutalnymi mężami, młodocianymi wandalami, gwałcicielami i pewnym developerem, który nie waha się przed zbrodnią, by dopiąć swego. Halina za dnia uczęszcza na zajęcia w szkole rodzenia, a w nocy – staje się mścicielką, walczącą w imieniu wszystkich uciśnionych. Ma nadzieję, że w ten sposób uda jej się dopaść również zabójców Antka, dokonać osobistej wendety. Wtedy i tylko wtedy przyjdzie czas na macierzyństwo, na zasłużony odpoczynek... • Ta historia to chyba nie do końca moja bajka... Wyłapałam kilka fajnych tekstów, trochę ciekawych spostrzeżeń. Znacznie bardziej czułam magiczny klimat zbioru "W krainie czarów".

Właściwie to książkę powinnam umieścić na półce "Teraz czytam", bo ... czytam ją praktycznie co wieczór. Moja czteroletnia Córka uwielbia "Paskudki słowiańskie", a dla mnie jest to odkrycie roku w kategorii książek dedykowanych dzieciom. • W zbiorku znajdziecie zgrabnie skonstruowane, humorystyczne wierszyki, w których postacie z dawnych wierzeń odżywają na nowo - w najlepszej swej formie! Jest wśród nich pomocny skrzat Jaroszek, przewrotna Mamuna, złośliwy Dytko i - wzbudzający największe emocje w moim Dziecku - natrętny Gnieciuch. Barwnym i zabawnym opisom stworzeń towarzyszą ciekawe ilustracje. A sam język - to zręczna zabawa wielością znaczeń, skojarzeniem, przeciwieństwem, nawiązanie do przysłów i znanych powiedzeń. Tych niuansów może nie wyłapie małe dziecko, za to człek dorosły ma z lektury dodatkową przyjemność. • Dla mnie ta książka to świetny sposób na przemycenie choćby i fragmentu naszej bogatej rodzimej mitologii do świadomości milusińskich. I nie tylko najmłodszych ( czytający dziecku mąż przyznał, że po raz pierwszy styka się z takimi postaciami ). Ja z kolei przypominam sobie z dzieciństwa babcine opowieści i przestrogi. "Nie patrz tyle w lustro, bo ci się Rogaty ukaże!" - mawiała czasami. "Nie Rogaty, tylko DYTKO!" - myślę sobie dzisiaj z uśmiechem. • A czteroletnia amatorka rodzimych wierzeń szepcze, zasypiając: "Dobranoc, moja mamo - Słowianko".