Bardzo dobrze... zepsuta książka. W przeciwieństwie do dotychczas czytanych książek z serii z dopiskiem "Fakty", ktoś tu poszalał i ni stąd ni z owąd pojawia się pośród bohaterów... Mówiący krab. Ba! Krab nie tylko mówi, ale rozmawia z jednym z członków wyprawy, a nawet znajduje sobie morską żonę innego gatunku. Taki egzotyczny ewenement. • Niby nic, niby to dla dzieci, ale w moim odczuciu w czytance z pogranicza lektury popu­larn­onau­kowe­j dla najmłodszych taki zabieg ten to zdecydowanie więcej niż zwykła wpadka. Przyzwyczajona do kanwy podserii "Fakty" doznałam małego szoku podczas czytania na głos dziecku i pokaleczyłam mocno opowieść, próbując ominąć feralne fragmenty. Ubolewam tym bardziej, że do czasu, aż nie natknęłam się na słowa kraba, historia wydawała mi się jedną z najlepiej napisanych w serii.

Reportaż w odbiorze rzetelny, interesujący, dobrze napisany. Osobom, którym temat jest znany, przeszkadzać może poczucie, że autorce nie udało się zachować całkowitej bezstronności i obiektywizmu; momentami można odnieść wrażenie, że mimowolnie patrzymy na świat przez czyjeś okulary. Czy jakikolwiek reportaż da się jednak napisać inaczej? Tego nie wiem, natomiast na pewno inny wydźwięk miałby reportaż napisany przez kogoś mentalnie bliższego opisywanemu środowisku. Autorka zrobiła jednak co mogła, by perspektywę takiej osoby przyjąć i zdaje się, że z uczciwością i pełnym zaangażowaniem podeszła do sprawy.

Po pierwsze: tytuł lektury nieadekwatny do zawartości, wprowadza bowiem czytelnika w mylne wrażenie, że znaleźć tu można rzetelne wskazówki i podpowiedzi, jak wychowywać dziecko z ADD/ADHD. Tymczasem okazuje się to być raczej lektura "ratunkowa" dla rodziców będących w desperacji - gdy relacje z dzieckiem wydają się być już możliwie złe a samo dziecko latami poddawane było wpływom nietrafionych schematów wychowawczych. • Po drugie: poradnik w dużym uproszczeniu oparty jest na przepisie "jak ujarzmić/złamać/okiełznać/zmanipulować/zmotywować materialnie dziecko, by wszystkim żyło się lepiej". • Po trzecie: obok nieudolnego stwarzania pozorów traktowania rodzica jak równego sobie, autor obnaża przyjętym stylem wypowiedzi swoje dziwnie rozdmuchane ego. Czytelnik wielokrotnie może się poczuć jak rozumne dziecko chwalone za coś, co nie jest żadnym osiągnięciem. • Nie zaryzykuję stwierdzenia, że książka niczego nie wniesie w życie czytelnika, ale pozornie uporządkowaną, czytelnie rozmieszczoną treść prawdopodobnie dałoby się skondensować do parunastu stron. Trąci mi to lekko stratą czasu - a przecież sam autor wychodzi z założenia, że typowemu rodzicowi ciężko poświęcić w pełni dziecku 15 minut dziennie. • Skupię się na dobrych stronach lektury. Nie znalazłam ich. Co z tego, że pozycja jest cienka; i tak nie doczytałam do końca. Poddałam się, gdy dotarłam do mimochodem podjętego przez autora tematu klapsów - autor z pełną "wyrozumiałością" uznał je za czasem konieczne. • Reasumując - przykre zetknięcie się z takim a nie innym spojrzeniem na zaganienie ADD/ADHD.

Pozycja jakby niekompletna; można odnieść wrażenie, że niektórych podstawowych informacji poskąpiono. Może miał to być jednak duży (dosłownie), a przy tym lekki w odbiorze format, bazujący głównie na ładnych ilustracjach? Te niewątpliwie wzbudzają nadzieję na świetną lekturę - tymczasem pozostaje spory niedosyt. • Pozycja tak naprawdę przejrzenia, przeczytania w moment. To raczej "wrażeniówka", choć informacje mają encyklopedyczne brzmienie. Ciepłe i niekrzykliwe, całostronicowe ilustracje książki to jej największa zaleta.

Naprawdę prosta, naprawdę dobra książeczka przedstawiająca pokrótce najważniejsze i najsłynniejsze polskie jednostki pływające - od czasów dawnych do współczesnych. Opisy są proste i przejrzyste, często wiodące od szczegółu do ogółu i z adekwatnymi odniesieniami; na podstawie opisu danej jednostki docieramy do informacji bardziej ogólnych - czym się charakteryzuje dany rodzaj statku, czym zasłynął, do czego był lub jest wykorzystywany, do czego (kogo) nawiązuje jego nazwa. Wszystkie informacje są ciekawe, wartościowe i prezentowane w takiej ilości, by nie zniechęcić młodego słuchacza/czytelnika.