Niezły pomysł – osadzić intrygę kryminalną w powojennej Warszawie. • Pomysł ów szybko jednak został zamordowany, ale jego trup jeszcze był dorzynany na kilkudziesięciu ostatnich stronach. • Autor nie zauważa, że jego dziełko popada w topograficzno-historyczne dygresje, pełne detali (dokładne adresy, daty, itp.) które – ku irytacji czytelnika, kompletnie niczemu w tej opowieści nie służą. • Powołane do życia postaci są jak zombie – zachowują się dziwnie i mówią nienaturalnym, boleśnie sztucznym językiem. • Skoro mowa o postaciach – główny bohater, milicyjny super-detektyw: najmądrzejszy, światowy, oczytany i osłuchany, wykształcony, wielojęzyczny, protekcjonalny, filozoficzny, itd., na tle hołoty bezpieczniacko-milicyjnej niby Sokrates w klatce z trollami, albo po prostu parodia James'a Bonda. • Pretensjonalna, nieudana kompletnie, sztampowa i nudna książka. Wisienką na torcie jest sposób wyjaśnienia wszystkich tajemnic „śledztwa”, bo świadczy on o zupełnej bezradności autora, niezdolnego do poradzenia sobie z zakończeniem tej nierównej walki... A Wołodyjowskiego, który by mu pomógł jednym cięciem szabli nie było. • Omijać szerokim łukiem!

Powieść Christie bez morderstwa? Bez pana Poirot ani panny Marple? Tak, to możliwe. A da się to czytać? Da! Oto prawdziwa powieść "political fiction", z globalnym spiskiem światowym w tle. Miejscami nieco melodramatyczna i dydaktyczna, groteskowa do przesady, ale warto.

To, co ma się przed nosem, zazwyczaj jest dla nas niewidoczne. Sprawa samobójstwa dentysty i jego lekarskiego błędu mającego śmiertelne konsekwencje dla jednego z pacjentów, pozostałaby jedynie tragicznym splotem okoliczności, gdyby nie to, że krytycznego dnia jednym z pacjentów dentysty był również Herkules Poirot. Agatha Ch. w dobrej formie. • Czytać! • Rok pierwszego wydania - 1941.

Staroświecki pradziad serii filmowej "Piła"? W pewnym stopniu. Czyta się z zapałem, również dzięki pięknie oddanemu urokowi obyczajów tamtych lat i tamtych sfer. • Mistrzyni kryminału wydała tę powieść w 1939 roku.

A podobno kryminalna proza skandynawska świetnie stoi. "Okrutne gwiazdy nocy" to powieść świetnie napisana, ale raczej psychologiczno-obyczajowa, co dla kogoś przygotowanego na kryminał jest nie do przyjęcia. Nudne, ciągnące się jak rozmemłana guma do żucia. Może na inną okazję.