Tym razem jestem nieco zawiedziona powieścią Carli Montero. "Złota skóra" w porównaniu z wcześniejszą "Szmaragdową tablicą" według mnie jest dużo słabsza pod każdym względem. Akcja mało wartka oraz znacznie mniej intrygująca. Sama fabuła dość ciekawa, osadzona w początkach XX wieku w Wiedniu. Głównym bohaterem powieści jest inspektor Karl, który próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczych morderstw pewnych młodych, pięknych kobiet o dość wątpliwej reputacji. W te zabójstwa rzekomo zdaje się być zamieszany jego przyjaciel Hugo von Ebenthal oraz niejaka Ines, w której to zakochał się on bez pamięci. Karl podczas długiego i żmudnego śledztwie w końcu natrafia na ślad mordercy, a raczej morderczyni...

Niezwykle dojrzała powieść. Podziwiam pomysłowość autorki, która na tak wielu stronach splotła w jedną misterną historię losy tulu bohaterów… Naprawdę fascynujące. Moim zdaniem „Wszystko, co lśni” to powieść, którą nie można być znudzonym. Ani jednego monotonnego momentu. Kończąc jeden intrygujący rozdział, ciekawość nie pozwalała przestać czytać dalej. A za rogiem kolejnej strony następne niesamowite, zaskakujące zwroty akcji. Najbardziej ujmującym dla mnie jest fakt, że w żaden sposób nie da się przewidzieć jej zakończenia. Mam co prawda pewien niedosyt odnośnie jednego z głównym bohaterów, który ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, a dla czytelnika musi ten fakt pozostać słodką tajemnicą… No cóż… Bez dwóch zdań warta przeczytania pomimo niezbyt udanego debiutu Catton jakim jest jej powieść „Próba”. Teraz wiem już to na pewno… Gorąco polecam!

Świetnie przedstawiona historii pewnego amerykańskiego patrioty, który dla ojczyzny jest w stanie zrobić absolutnie wszystko kosztem osobistego szczęścia, zdrowia psychicznego zarówno swojego, jak i swych bliskich. Gorąco polecam, bo to film częściowo oparty na autentycznych wydarzeniach.

Tym razem jestem nieco zawiedziona powieścią Carli Montero. "Złota skóra" w porównaniu z wcześniejszą "Szmaragdową tablicą" według mnie jest dużo słabsza pod każdym względem. Akcja mało wartka oraz znacznie mniej intrygująca. Sama fabuła dość ciekawa, osadzona w początkach XX wieku w Wiedniu. Głównym bohaterem powieści jest inspektor Karl, który próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczych morderstw pewnych młodych, pięknych kobiet o dość wątpliwej reputacji. W te zabójstwa rzekomo zdaje się być zamieszany jego przyjaciel Hugo von Ebenthal oraz niejaka Ines, w której to zakochał się on bez pamięci. Karl podczas długiego i żmudnego śledztwie w końcu natrafia na ślad mordercy, a raczej morderczyni...

Książka ta w pewnym sensie ma charakter biograficzny. Zawiera relacje dawnej sanitariuszki z warszawskiego szpitala polowego przy ulicy Konopczyńskiego. Powstała ona przede wszystkim dzięki uporowi jej autorki Marii Zatryb – Baranowskiej pseudonim „Adela”, która mimo traumatycznych przeżyć zdołała obrać w słowa swe wspomnienia. Całość została udokumentowana oraz opatrzona licznymi zdjęciami, które dzięki córce autorki, Barbarze Dąbrowskiej zachowały się w tak dobrym stanie. Relacja Marii Baranowskiej jest dowodem niezwykłego bohaterstwa jakim się wykazała nie tylko ona, ale również współpracujące z nią wówczas osoby, które służbę w Powstaniu traktowały jako naturalny obowiązek wobec Ojczyzny. Spisane przez „Adelę” wspomnienia dotyczą wydarzeń związanych z Powstaniem, jak i czasów krótko po jego zakończeniu, czyli zwyczajnie rzecz ujmując tułaczki. Po wojnie autorka osiadła w Wielkopolsce. Na początku przez krótki okres mieszkała oraz pracowała wraz ze swoją rodziną w Lesznie, a od 1955 roku na stałe związała się z Poznaniem. Tutaj też zmarła w 1993 roku, a jej ciało pochowano na junikowskim cmentarzu. Jednakże mimo przymusowej ucieczki z Warszawy w imię ochrony życia swego oraz bliskich, „Adela” niemalże rok w rok wracała na swoją powstańczą uliczkę w stolicy. Mimo tak bolesnych przeżyć, jak się później okazało Powstanie to było dla niej najtrudniejszym, a zarazem najpiękniejszym życiowym doświadczeniem.