I w końcu pojawiła się „Tajemnica kościoła” w polskim przekładzie, po kilku solidnych latach oczekiwania. I jakoś bez wielkich zgrzytów się obywa. Schemat jak zwykle ten sam u Widmarka. Jest kradzież, są podejrzani, i winny, który nie zawsze zostaje ukarany za swój zły czyn. Co również budzi pewne kontrowersje. Tym razem cała akcja rozgrywa się w kościele. Obecny pastor ma przejść na emeryturę i w Valleby biskupka ma przedstawić społeczności jego zastępcę. Wygląda na to, że będzie to kobieta. Ale, ale nie tak szybko… W kościele zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Ktoś niepostrzeżenie zakłada kąpielówki Jezusowi, Pismo Święte zostaje podmienione na kalendarz, a z zakrystii ginie biskupi pastorał. Wszystko to wygląda na wielki sabotaż. Ktoś chyba nie życzy sobie zmian w kościele. Lasse i Maja z wielkim trudem w końcu rozwiązują tą dziwną zagadkę. • Powiem szczerze, że nie przepadam za tą serią do końca, a znam całą. Uważam, że na rynku funkcjonują znacznie lepsze pozycje o tematyce dete­ktyw­isty­czne­j i z ciekawszymi postaciami. Poza tym bardzo widoczne są w niej duże różnice kulturowe, dotyczące wielu aspektów życia między Szwecją, a chociażby nami. Jest to na swój sposób dobre, ale też może sprawiać bardzo wielu czytelnikom pewną trudność. Mimo tego rozumiem z czego wynika uznanie dla tej serii. Była kiedyś jedną z pierwszych tego typu, wydanych w Polsce, i tak zyskała rzeszę fanów, którzy mimo upłwy lat nadal jej towarzyszą.

„Inna podróż” to kolejna historia z orzesznicą i mrówkojadem w rolach głównych. Tym razem mrówkojad zapragną wyruszyć w podróż. Spakował już nawet same niezbędne rzeczy do swej walizki: mapę, kąpielówki, suszarkę do włosów i rzecz jasna Karola Gustawa. Jednak po odbyciu dyskusji z orzesznicą i zaczerpnąwszy pewnych informacji z gazety, przyjaciele dochodzą do wniosku, że przecież można odbyć podróż nie ruszając się z miejsca. I będzie to niesamowita podróż do wnętrza ich samych. Do tego, co im w duszach gra. Postanawiają wspólnie napisać prawdziwą sztukę, w której sami odegrają role główne ma się rozumieć. Aż tu zupełnie niespodziewanie w drzwiach domu orzesznicy pojawia się słoń Arne i zaczyna wprowadzać nieco zamieszania w koncepcję teatralną dwójki przyjaciół. Czy bohaterowie zaczną ze sobą współpracować? I czy ich współpraca przyniesie jakiś wymierny skutek? Hmmm… Pozostawiam to już Waszej ocenie. Uważam, że „Inna podróż” jest bardzo filozoficzną publikacją, ale również dowcipną i mądrą, jak zwykle. Myślę, że każdy wyniesie z niej coś dla siebie pozytywnego. Udanej lektury zatem. Polecam.

Najweselszy dom w całej Norwegii znajduje się oczywiście w lesie. A mieszka w nim ośmioro dzieci z imionami na M, mama, tato, babcia oraz pies. Domek jest nieduży, drewniany, ma kuchnię, kilka pokoi i komin, bo jest tu też piecyk do ogrzania chatki w zimie. Choć dzieli ich od miasta teraz kilka kilometrów, to za nic w świecie nie zamieniliby tego uroczego domku na nic innego. Teraz są bliżej natury i mają okazję odpocząć od miejskiego zgiełku. Najważniejsze jest podwórko, na którym można robić całą masę niesamowitych rzeczy. Bawić się w chowanego, wdrapywać na drzewa, nawet jeździć na nartach czy ślizgać po zamarzniętej wodzie. Wesoła rodzinka się w nim nigdy nie nudzi. Dzieciaki chodzą na spacery w las, babcia otwiera swój podwórkowy sklepik z goframi, a czasami walczy z groźnymi Indianami. Mama częściej ma chwilę dla siebie i swoich książek, a zapracowanemu wciąż tacie nawet dziwnym trafem udaje się odegrać koncert gry na puzonie, wprost z wysokiego drzewa. Humor wszystkim dopisuje. Oczywiście z mojej perspektywy najbardziej zabawnym i niep­rzew­idyw­alny­m bohaterem domku w lesie jest mały, zawadiacki Morte ma się rozumieć. Mam nadzieję, że tak już zostanie… Polecam Wam serię 8+2. To niezapomniana literacka przygoda dla małych i dużych. Stara rzecz, a cały czas cieszy.

„Karol jedzie do miasta” to krótka historia opowiadająca o niezwykłym szacunku do owadów. • Pewnego dnia ogrodowy świerszcz o imieniu Karol przez szparę w ścianie dostaje się do ciemnej piwnicy. Jak to w piwnicach bywa, i w tej znajdują się przeróżne rupiecie, ale jest też w niej coś intrygującego… To walizka wypełniona częściowo ubraniami i jedzeniem. Karol zaczyna się w niej mościć, gdy nieoczekiwanie wieko walizki się zamyka i wyrusza ona w drogę. Pełen niepokoju świerszcz udaje się w najdalszą podróż swego życia. Najpierw przemierza ulice samochodem, następnie przesiada się do pociągu, by w efekcie końcowym spacerkiem, przez cały czas będąc w walizce, trafić do miejskiej korporacji. W biurze walizka zostaje otwarta, a świerszcz odzyskuje wolność. Tyle tylko, że otoczenie niczym nie przypomina wiejskiego ogrodu? Jak wrócić stąd do swego domu? Może i wyprawa do miasta była bardzo interesująca, ale Karol nie chce tu zostać na zawsze… • Jak skończy się przygoda zielonego świerszcza? Ano z pewnością szczęśliwie. I powiem Wam w sekrecie, że podobno wydarzyła się ona naprawdę… Tak bowiem deklaruje sam jej autor. Udanej lektury.

„Kapelusz Pani Wrony” to zbiór czterech opowiadań ze zwierzętami w rolach głównych. W pierwszym z nich ktoś Pani Wronie kradnie kapelusz, przez który jest bardzo rozpoznawalna w lesie. Zwierzęta zachodzą w głowę, gdzie też mógł on się podziać. W końcu w akcję poszukiwawczą zostaje zaangażowany leśny detektyw niedźwiedź Barnaba. Szybko dochodzi do rozwiązania tej frapującej wszystkich zagadki, ale mimo to kapelusz nie wraca do prawowitej właścicielki. • W drugim opowiadaniu poznajemy w ogrodzie Wystraszka spod paproci. To dziwny stworek, który boi się absolutnie wszystkiego. Gdy po ogrodzie rozchodzi się wieść, że grasuje w nim Straszny Stwór Wystraszek jest jeszcze bardziej przerażony. Niestety przychodzi mu się z nim zmierzyć. I dziwnym zbiegiem okoliczności udaje mu się pokonać Stwora. • W trzeciej historii poznajemy NIC. Nic, które ma bardzo niszczycielskie działanie i sprawia, że niemalże wszystko znika z ogrodu i w tych miejscach pojawia się właśnie ono, czyli NIC. Tu nic i tam nic, wszędzie nic. Aż tu pewnego dnia niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w ogrodzie na powrót można dostrzec wszystko to, co jakiś czas temu zwyczajnie zniknęło. Czyżby to magia? • Ostatnia przygoda dotyczy bociana Mikołaja i to ją osobiście uważam za najbardziej ciekawą. Otóż bocian ten oświadcza swym rodzicom, że znalazł wybrankę swego serca. I uwierzcie mi nie byłoby, w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że została nią żaba Izabella. Czyż to nie zabawne? Przyznajcie sami? Jak zakończy się ta historia dowiedzcie się osobiście. Myślę, że zawarty w niej morał zaskoczy niejednego czytelnika. • Polecam lekturę „Kapelusz Pani Wrony”, bo szkolna. I należałoby ją przeczytać. Ale szału nie ma…