„Kobieta w fioletowej spódnicy” to krótka historia pewnej obsesji… • Tytułową bohaterką prozy Imamury jest niejaka Mayuko Hino kobieta, która intryguje niemalże wszystkich swoją dość ekscentryczną formą bycia i nad wyraz char­akte­ryst­yczn­ą fioletową spódnicą. Często przesiaduje na ławce w parku, stając się zaczepką dla dzieci, które próbują ją za wszelką cenę zmusić do jakiejkolwiek interakcji. Jednak bezskutecznie… Pilną obserwatorką Mayuko jest Kobieta w Żółtym Kardiganie. Z jej relacji wynika, że wie niemalże wszystko o głównej bohaterce tej opowieści. W pewnym momencie pragnie nawet zostać jej najlepszą przyjaciółką. To dzięki jej sprytnej manipulacji Kobieta w Fioletowej Spódnicy z czasem zostaje zatrudniona w tej samej firmie co ona. Kobiety codziennie spotykają się w tym samym miejscu pracy. Jednakże nigdy nie dochodzi między nimi do wymiany nawet najkrótszego ze słów. Hino wzbudza zainteresowanie wszystkich, czego nie można powiedzieć o Kobiecie w Żółtym Kardiganie. Zasadnicza różnica między nimi jest właśnie taka, że jedna tego zainteresowania ogromnie pragnie, a nikt jej go nie okazuje, a druga wręcz przeciwnie. • W tej miniaturowej powieści dochodzi do zderzenia dwóch różnych osobowości, w efekcie czego jesteśmy świadkami całego ciągu nieoczekiwanych zdarzeń, które doprowadzają czytelnika do ogromnie zaskakującego finału całej tej nieoczywistej konfrontacji. „Kobieta w fioletowej spódnicy” to przede wszystkim książka mówiąca o ludzkich relacja, o kontaktach zawodowych, o wyobcowaniu, zazdrości, a także władzy. Przedstawiona na jej kartach historia ma bardzo psychologiczno-filozoficzny charakter. Wszystkim zainteresowanym bardzo specyficzną formą literatury japońskiej gorąco polecam publikację Immamury.

Historia o wielkim męskim marzeniu... • Tytułowy bohater opowieści Gabe Habash'a jest sierotą, którego wychowywała babcia. Chłopak dzięki swojemu uporowi otrzymuje stypendium sportowe, tym samym dostaje się na jeden z collegów w Dakocie Północnej. Od tego momentu w całości poświęca swe życie zapasom. Ma zamiar zdobyć mistrzowski tytuł za wszelką cenę. Jest ambitny, konsekwentny w działaniu, systematyczny w swych treningach, uparty, zawzięty i bez absolutnie żadnych zahamowań. Zdaje się, że nic nie jest w stanie stanąć mu na przeszkodzie do osiągnięcia zamierzonego celu w życiu, spełnieniu jedynego pragnienia. Jednak los bywa momentami bardzo złośliwy... Nagła kontuzja, a do tego pojawiające się rozterki miłosne i pogarszające się relacje z rówieśnikami nie pomagają bohaterowi w sprawnej realizacji jego planów. • Stephen Florida to człowiek z obsesyjną pasją osiągnięcia w życiu czegoś niesamowitego, dla wielu nieosiągalnego. To bohater niezłomny, charyzmatyczny, momentami wybuchowy, wulgarny, bezpośredni, zabawny, delikatny, intrygujący, ale także samotny, po traumatycznych przejściach. Idzie przez życie z podniesioną głową, jasno stawiając cele i nie obawiając się nowych wyzwań. Jego życie to nieustająca walka z samym sobą. Postawa Floridy uświadamia czytelnikowi, że na świecie nie ma rzeczy niemożliwych, ani barier nie do pokonania. wszystko zależy od nas samych i naszej postawy wobec otaczającego nas świata i ludzi. • "Nazywam się Stephen Florida" to niezwykle ambitna, wprost kipiąca nadmiarem testosteronu powieść o dojrzewaniu i spełnianiu najskrytszych pragnień. Tytuł godny uwagi, zapierający dech w piersiach... Polecam.

"Lorelei czeka. Opowieści o Niemczech" to książka zawierająca krótkie relacje o przewodnikowym charakterze z mikro wycieczek odbytych przez autorkę w kraju naszych zachodnich sąsiadów - Niemców. Osobiście tak bym właśnie zdefiniowała charakter tej publikacji. Nie jest ona bowiem stuprocentowym reportażem, do typowego przewodnika też jej raczej daleko, znacznie bliżej z kolei formą nawiązuje do anegdoty. • Autorka książki od niedawna zamieszkuje na terenie Niemiec. Kraj ten nie jest jednak jej zupełnie obcy, bowiem wcześniej była częstym jego gościem. Teraz spogląda na niego oczami emigrantki. Opowiada o zakl­imat­yzow­aniu­ się w nowym miejscu zamieszkania, meandrach niemieckiego życia codziennego, nauce tutejszego języka, o swoich wrażeniach i doświadczeniach związanych z funkcjonowaniem w całkiem odmiennym pod wieloma względami środowisku, niż nasz polski ogródek. W swych krótkich blogowych wypowiedziach mówi także o niemieckiej literaturze, historii, architekturze, szeroko pojętej kulturze, mitach, ludziach, urokliwych i tych mniej urokliwych miejscach wartych poznania, zobaczenia. Autorka jest człowiekiem o mnóstwie zainteresowań. W książce przedstawiony został tylko i wyłącznie jej punkt widzenia, fascynacje, rozterki i rozczarowania. • Czy warto po nią sięgnąć? Wszystko zależy od oczekiwań. Na pewno można się przy niej zrelaksować, momentami może wprawić odbiorcę w dobry humor, czasami też nieco podirytować. Tekst nie jest trudny w odbiorze. Jest natomiast w nim pewna rzecz trudna do zaakceptowania, mianowicie często stosowane przez autorkę różnego rodzaju dopowiedzenia w nawiasach. W moim odczuciu zupełnie zbędne i co tu dużo mówić nieładne. Być może występują dlatego, że w większości historie te są relacjami pisanymi na bloga. Ogólnie można się zapoznać z lekturą, choć w mojej pamięci z pewnością nie zatrzymam jej na jakiś stosunkowo długi czas

Książka „Zniknięcie” autorstwa Eli Chełmińskiej i Ani Drabikowskiej to bardzo ważny głos w literaturze dla dzieci. Po pierwsze dlatego, że opowiada o miłości, a po drugie i najważniejsze dotyczy śmierci jednego z członków rodziny. To książka, której celem jest oswojenie dziecka z poczuciem straty w osobie. Została napisana z perspektywy dziecka. Jej główna mała bohaterka dostrzega, że od czasu „zniknięcia” jej babci mamusia jest jakaś inna, bardziej zamyślona, zatroskana, nieobecna wcale. Na dodatek ciągle płacze. Nawet akcje-prowokacje, wypowiadanie brzydkich słów i robienie wygłupów przez dziewczynkę nie zwraca uwagi matki. W końcu dziecko poddaje się. Rozczarowane udaje się do pokoju babci i tam zasypia w jej łóżku. Dopiero to zachowanie daje do zrozumienia pogrążonej w rozpaczy kobiecie, że nie jest ona jedyną cierpiącą osobą z powodu odejścia od nich kogoś bliskiego i ukochanego. Gdy znajduje córkę w babcinym łóżku, która po przebudzeniu opowiada jej, że już wie dokąd babcia się udała i jak tam jej teraz jest, ich życie powoli zaczyna wracać do normy. • „Zniknięcie” to publikacja bardzo ważna i potrzebna nam wszystkim. Pokazuje jak odbierane jest przez dzieci trudne zachowanie dorosłych. Wskazuje jasno, że maluchom potrzebna jest, w przypadku odejścia kogoś bliskiego na zawsze, rozmowa. One także w takich chwilach czują się zagubione, odtrącone i cierpią wraz z pozostałymi członkami rodziny. Często nam się tylko zdaje, że przecież są na tyle małe, że na pewno nic nie rozumieją. Dzieci są bardzo inteligentnie i niektóre rzeczy pojmują znacznie szybciej niż może nam-dorosłym się to wydawać. Polecam tą pełną wzruszeń, nostalgii i empatii historię. mniej

„Cukry” – szkopuł tkwi w inności. • Druga opowieść Doroty Kotas jest historią niemalże auto­biog­rafi­czną­. Jej główną bohaterką bowiem jest dziewczyna o imieniu Dorota, która na samym wstępie oznajmia czytelnikowi, że jest człowiekiem ze spectrum autyzmu. Żeby było jeszcze bardziej ciekawie to postać hete­rono­rmat­ywna­. Co to oznacza? Dla mnie właściwie nic. Człowiek jak każdy inny, dla wielu jednak to człowiek-problem. I o tych właśnie życiowych problemach w książce tej jest mowa. Dorota w swym przedstawianiu otaczającego ją świata i w mówieniu o wzajemnych relacjach ze swymi bliskimi jest bardzo bezpośrednia. Niczego nie ubarwia, niczego nie upiększa, wręcz przeciwnie obraz ten jest niezwykle realny, wyrazisty, momentami brutalnie szczery, wstrząsający i zaskakujący. Ale takie jest życie. Nie każdego życie usłane jest różami. W opowieści tej przykry jest fakt, że w rodzinie Doroty panowała nad wyraz oziębłą atmosfera, że manifestowano wzajemną niechęć do siebie i obnoszono się z nią. Nie ma w niej słowa o prawdziwej rodzicielskiej miłości i cieple domowego ogniska. Bo tego zwyczajnie nie było. Swe dzieci powinno kochać się bezwarunkowo. Niestety w czasach nam obecnych coraz częściej jest zupełnie inaczej. Bohaterka mimo wielu przeciwności losu wzięła życie w swoje ręce i postawiła na samoizolację. Po wielokrotnych przeprowadzkach w końcu znalazła swe miejsce na ziemi. Z dala od swego rodzinnego domu i toksycznych więzów. Mieszka sobie w Warszawie z partnerką, robi to na co ma ochotę i co najważniejsze jest szczęśliwa. Mieć dobry kontakt z bliskimi to bezcenne, jednak gdy jest to kompletnie niemożliwe dobrze jest prze­wart­ości­ować­ swój świat jak Dorota, by móc cieszyć się życiem mimo wszystko. By kochać i być kochanym. • „Cukry” to opowieść pełna goryczy. Opowiada o samotności, lękach, odrzuceniu, wyobcowaniu. To także niezwykle odważne, szczere, bulwersujące wyznanie. Napisana pięknym literackim językiem z wieloma wysublimowanymi metaforami fabuła jest pełna ciepła. Zaskakująco dobrze czyta się tą książkę mimo podjętych w niej niezwykle trudnych tematów. Tytuł ten jest godny uwagi pod każdym względem. Dobrze czasami jest zobaczyć świat takim, jakim widzą go inni. Niekoniecznie pełen wszystkich barw.