Trzeba przyznać pani Brauntsch, że jej debiut reporterski jest całkiem udaną pozycją. Dotyczy on tematów związanych z architekturą Górnego Śląska, jej przemianami. To także pełna ciepła historia domów, chłopskiej kultury i ich sentymentalnej przeszłości. Wiele też ciekawych rzeczy można dowiedzieć się tutaj na temat pochodzenia cegły. Metod jej powstawania, samej jest istoty oraz znaczenia jakie odgrywa w budownictwie przez szeregi lat, a dziś powoli zaczyna „odchodzić do lamusa”. Reportaż stanowi też bolesną prawdę na temat stanu w jakim obecnie znajduje się nasza architektura. W kontekście zabytków i ich ochrony tkwimy w większości w ogromnej ignorancji, czego dowodem są masowe „unicestwienia” obiektów historycznych. Dzieje się tek w dużej mierze z winy ustawodawcy, który poza ich „formalną ochroną” i zazwyczaj dość restrykcyjnymi zasadami, którym zaczynają podlegać nie jest w stanie zaoferować właścicielom takich obiektów nic więcej. Nie oszukujmy się, żeby w obecnych czasach zadbać dobrze o obiekt wpisany do krajowego rejestru zabytków trzeba mieć ogromny zasób finansowy. A kogo dziś na to stać? Dlatego z polskiego krajobrazu tak gwałtownie i często niepostrzeżenie „znikają” stare chłopskie chałupy, gorzelnie, cegielnie, fabryki itp. Dla historii architektury jest to z pewnością niepowetowana strata, zwłaszcza gdy wyżej wymienione obiekty nie doczekały się wcześniejszej swej dokumentacji zarówno historycznej, jak i fotograficznej. Przykry jest to fakt, ale niestety prawdziwy i brutalny. Dziś tylko prawdziwi pasjonaci, idealiści podejmują próby ocalenia przeszłości od zapomnienia, lecz to zbyt mało. Tak oto gubimy własną tożsamość, przez co z czasem utkniemy w martwym punkcie. Już dziś przecież jesteśmy świadkami rzeczy przechodzących ludzkie pojęcie. Sami zaczynamy „fałszować architekturę”, reprodukując na bazie NICZEGO w sposób nieudolny niektóre budowle, na których temat zachowały się zaledwie wzmianki, niewielkie strzępy informacji. • Choć tematycznie reportaż ten jest godny zainteresowania mam pewne zastrzeżenia, co do jego „wykonania”. Mianowicie momentami autorka niepotrzebnie przytacza zbyt wiele anegdot, dotyczących na przykład życia wiejskiego, jego obyczajowości. Przez to treść zatraca swój reporterski charakter, a staje się bardziej prozatorski, literacki. Druga sprawa dotyczy fotografii. Są piękne, ujmujące, ale niestety nieopisane. Z mojego punktu widzenia to nieco kiepskie ujęcie tematu i brak ich zasadności dla całości treści. Trzeci mój zarzut dotyczy zdjęć, których w moim odczuciu w książce tej zwyczajnie brakuje, a aż się prosi, żeby były. Autorka bowiem opisuje nagrodzony dom jednorodzinny Bartłomieja Pochopnia, a fajnie byłoby przy tym spoglądać na jego fotografię. Przytacza też historię związaną z przywróceniem stanu pierwotnego budynkowi pszczyńskiego dworca kolejowego, a fotografii również brak. Trzeba więc troszeczkę się „wspomóc” pod względem ilustratorskim przy lekturze tej pozycji. Cóż zrobić… Mimo niewielkich niedociągnięć polecam ten reportaż, bo pod względem merytorycznym jest on do zaakceptowania.

Przez wielu został uznany za najbardziej wyczekiwany thriller psychologiczny obecnego roku tymczasem nie ma się jednak czym zachwycać. Choć w czytaniu "Pacjentka" jest całkiem znośną lekturą to z przykrością muszę stwierdzić, że o wartką i intrygującą w niej akcję raczej bardzo trudno. W dużej mierze jest monotonna, żeby nie powiedzieć nudna. Brak w niej jakiegokolwiek napięcia. Może zakończenie jest w sposób zadowalający zaskakujące, ale cała reszta jak dla mnie nad wyraz przeciętna. Jeden bohater bardziej chory psychicznie od drugiego i nic poza tym. Można przeczytać, ale "szału" nie ma. • Główną rolę w powieści odgrywa artystka Alicia Berenson, która w niewyjaśnionych okolicznościach zabija swojego męża strzelając mu prosto w głowę. Zapada kurtyna milczenia. Alicia zamyka się w sobie, przez co trafia do zakładu psyc­hiat­rycz­nego­. Mimo wdrożonego intensywnego leczenia kobieta nie przestaje milczeć. W pewnym momencie w ośrodku Grove pojawia się niejaki Theo Faber. Twierdzi, że jest w stanie pomóc Alicii przemówić. Nowy terapeuta w pewnym sensie zdobywa zaufanie dziewczyny. Z czasem jednak okazuje się, że Theo pojawił się w Grove w konkretnym, sobie tylko wiadomym celu. Theo zna Alicie Berenson znacznie lepiej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać...

„Kruche życie” to wstrząsające zapiski z życia zawodowego wybitnego chirurga Stephena Westaby’ego. Granica między życie, a śmiercią człowieka jest niebywale cienka. Lekarze wiedzą o tym najlepiej. Zwłaszcza w sytuacjach, gdzie życie danego człowieka leży tylko i wyłącznie w ich rękach. • Poruszające zapiski Westaby’ego to historie pacjentów z jego stołu operacyjnego. To opowieści o ludziach, którzy zdołali podjąć największe ryzyko, żeby choć nawet o odrobinę przedłużyć swoje życie doczesne. Wielu z nich wygrało walkę z chorobą inni natomiast mieli znacznie mniej szczęścia niż ci pierwsi. O życiu niektórych zadecydowała niejako „brawura” i niebywała pomysłowość samego chirurga, który za wszelką cenę i bez wytchnienia starał się walczyć o każdego swojego pacjenta. „Kruche życie” to opowieści o przekraczaniu granic, o walce z niemożliwym, a także o całkiem nowym spojrzeniu na własne życie. Westaby uświadamia czytelnikowi, że bycie chirurgiem to profesja dla ludzi o naprawdę żelaznych nerwach, bo czasami trudno jest opanować własne emocje, a także i strach przed konsekwencjami podjętych przez siebie decyzji. Jego zawodowa kariera zapiera na pewno dech w piersiach, zdumiewa. Jedyne co przeraża w jego opowieści i frustruje czytelnika to ciągła batalia z systemem biurokratycznym, która do dziś stanowi „pietę Achillesową” wszędzie tam, gdzie o ludzkim życiu decyduje niemalże każda sekunda. • Fascynująca historia człowieka o naprawdę wielkim sercu. Polecam.

O raju… było to moje pierwsze i bez wątpienia ostatnie spotkanie z twórczością Pani Lingas-Łoniewskiej. Sięgnęłam po tytuł „W szpilkach od Manolo”, żeby poznać charakter powieści pisanych prze jego autorkę. Zaznaczam jednak na wstępie, że nie przepadam zupełnie za polską powieścią obyczajową dla pań. • Cóż mogę powiedzieć o tej książce??? Na pewno jest ona dla czytelnika, który nie ma zbyt wygórowanych oczekiwań względem literatury. Jest bardzo infantylna, bez wyszukanych dialogów, scen i jakiejś „wykwintnej” fabuły. Książka w sam raz na plażę. Przeczytasz, zapomnisz po pięciu minutach i ok. Raczej romans niż kryminał. Opowiada o Lilianie, która wiedzie dość ustabilizowane życie. Pracuje w korporacji, nie narzeka na brak pieniędzy. Póki co jest singielką, z czym nie łatwo jest pogodzić się jej matce. Jak to w romansach bywa miłość przychodzi do bohaterki w sposób nagły i nieoczekiwany. Michał jest czarującym, przystojnym i inteligentnym mężczyzną, który zawraca w głowie Liliannie. Typowe korporacyjne perypetie, scysje matki z córką dotyczące przyszłości, do tego szalone przyjaciółki i drugoplanowa albo nawet i pierwszoplanowa rola w całym tym galimatiasie pewnego mężczyzny… A wszystko to podsycone pewnym wątkiem kryminalnym bez jakiejś spójności. Wiel­opła­szcz­yzno­wa akcja w powieści rozgrywa się niebywale szybko, przez co trudno o nudę… To fakt. Plusem jest też dobry humor, a tak poza tym nie urzeka mnie w tej książce nic więcej. To bardzo przeciętna pozycja, jakich teraz wiele na naszym rynku i które daleko jednak od siebie nie odbiegają.

Rzeczywiście jest to niesłychanie wciągająca książka. Intrygująca, zaskakująca, aczkolwiek momentami nieco absurdalna. Denerwować też mogą czytelnika nieco zachowania głównych bohaterów. W ogólnym rozrachunku jest to jednak do „przetrawienia”. • Marco i Anne Conti to raczej szczęśliwe małżeństwo, które ma wszystko – piękny dom, dobrą pracę, samochód i ukochaną córeczkę Corę. Pewna jedna noc w ich życiu wszystko zmienia. Gdy Conti przebywają u swych sąsiadów na kolacji urodzinowej z ich mieszkania ktoś uprowadza maleńką córkę. W pierwszej kolejności podejrzani o zniknięcie dziecka są oczywiście rodzice. Nic jednak początkowo nie składa się w logiczną całość. Okazuje się, że każdy z małżonków ma coś do ukrycia. Pewne istotne dla tej sprawy informacje starają się zataić również sąsiedzi Contich. Wiele do życzenia pozostawia także zachowanie teściów względem nie do końca zaakceptowanego zięcia Marco. Śledczy prowadzący sprawę zniknięcia Cory mimo wszystko starają się zachować „zimną krew”. W końcu ile może być kłamców „na jednym boisku”? Komuś musi się „podwinąć noga w tej grze” o grubą jakby niebyło kasę. Kto tak naprawdę okaże się wielkim wygranym, a kto wielkim przegranym w tej okrutnej batalii kłamstw? • Książka wciąga bez reszty. Jest całkiem dobrym thrillerem do przeczytania na RAZ… Polecam, lektura niewymagająca wielkiego zaangażowania.