Tak! Tego właśnie oczekuję od LITERATURY. Niesamowicie plastyczna narracja, doskonale skrojone portrety bohaterów no i co najważniejsze tło, którym jest historia najkrwawszego ze stuleci. • Imponująca saga rodzinna! „Ósme życie” to historia XX stulecia opowiedziana przez gruzińską bohaterkę powieści – Nicę Jaszi. Haratischwili podjęła w niej niezwykle trudny temat relacji gruzińsko-rosyjskiej przekazując wiedzę historyczną na ten temat w sposób nadzwyczaj rzetelny pod względem faktograficznym. Przede wszystkim jednak jest to powieść o fabularnym charakterze opisująca poruszającą historię wiel­opok­olen­iowe­j rodziny Jaszi. Swą formą przypomina nieco pamiętnik, na kartach którego Nica stara się w jak najr­zete­lnie­jszy­ sposób przedstawić genealogię swej rodziny po to, aby Brilka jej siostrzenica świadoma była swego losu. Prócz realnych wydarzeń w powieści znajduje się także wątek o charakterze magicznym, przy czym doskonale współgra on z pozostałymi częściami fabuły. Mowa rzecz jasna o słynnej gorącej czekoladzie przygotowywanej według tajnej, rodzinnej receptury (dziedziczonej z pokolenia na pokolenie) tylko w chwilach wyjątkowych. Ten nieco mniej wymierny, a bardziej surrealistyczny element stanowi w powieści doskonałą przeciwwagę dla momentami niezwykle okrutnych oraz bezwzględnych faktów w niej zawartych. • Książka urzeka, chwyta za serce, przeraża, wzrusza i nie pozwala o sobie zapomnieć. Nie potrafię wyrazić wszystkich kłębiących się we mnie emocji za pomocą zwykłych słów. Jak dla mnie jest to świetna powieść. Trzeba ja zwyczajnie przeczytać, żeby się o tym przekonać. Niecierpliwie czekam na (mam ogromną nadzieję!!!) równie zniewalający ciąg dalszy ;)

"Lubię autorów, którzy próbują przekazać jakąś prawdę." - Taką autorka z całą pewnością jest Elizabeth Strout. Jej książka to... "opowieść o miłości. O człowieku, który codziennie przeżywa katusze z powodu tego, co robił na wojnie. O żonie, która przy nim trwała, jak większość żon z tego pokolenia, i która przyjeżdża do córki do szpitala i odczuwa przymus mówienia o tym, jak to wszystkie małżeństwa się rozpadają. Robi to bezwiednie, nawet nie wie, że to robi. To opowieść o matce, która kocha swoją córkę, choć nie jest to miłość doskonała. Bo żadna miłość taka nie jest." Niezwykle refleksyjna historia pełna czułości, powściągliwa, prosta w swym wyrazie, ale też zachwycająca i wzruszająca zarazem. Serdecznie polecam.

Myślę, że po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Hosseiniego nie można poczuć się nieu­saty­sfak­cjon­owanym. Jego wyjątkowy talent narracyjny sprawia, że czyta się ją jednym tchem. „Tysiąc wspaniałych słońc” to książka, która wzrusza, ekscytuje i zapada w pamięć na długi czas. W zasadzie dotyczy ona miłości. Miłości trudnej, bo mówi o miłości, która zależna jest całkowicie od przynależności do konkretnej grupy kulturowej. Mowa rzecz jasna o islamskim świecie. Akcja powieści rozgrywa się na przestrzeni około trzydziestu lat, dla Afganistanu jest to trudny moment dziejowy, bowiem na państwo to dokonuje inwazji Rosja, w następstwie czego dochodzi do wyodrębnienia się radykalnej grupy dżihadystów wprowadzających w kraju ostry reżim. Głównymi bohaterkami wysnutej przez Hosseiniego opowieści są dwie afgańskie kobiety. Pierwsza z nich to Mariam, która nieoczekiwanym zrządzeniem losu zostaje żoną pasztuńskiego szewca imieniem Raszid. Życie z Raszidem jest dla dziewczyny pasmem cierpienia. Los sprawia, że na drodze Raszida i Mariam pojawia się niejaka Lajla. Lajla po traumatycznych przejściach, żeby zyskać niejako „spokój ducha” godzi się na zostanie drugą żona Raszida. Niezwykle ciężkie życie w realiach islamskiego domu sprawia, że mimo początkowej niechęci kobiety uciemiężone we własnym bólu zbliżają się do siebie, przez co zostają przyjaciółkami na zawsze. Hosseini na kilkuset stronach opowiedział historię niesamowicie przepiękną, prawdziwą, ale również bulwersującą. Po raz kolejny udowodnił, że życie w kraju rządzonym prze Talibów jest istną udręką dla jego obywateli. Gorąco polecam. Lektura warta przeczytania z każdego względu.

Na wstępie muszę przyznać, że jest to pierwsza książka w moim życiu, której nie zdołałam przeczytać do samego końca… Dlaczego? Po pierwsze styl pisarski autora pozostawia wiele do życzenia. Wiele zawartych w niej wątków można by opisać w bardziej przystępny dla czytelnika sposób, niż tak owijać wszystko w „złoty papier”. Po drugie sięgnęłam po biografię Dalego, bo zawsze ceniłam go jako artystę malarza. Z całą pewnością był postacią nietuzinkową, kontrowersyjną, nieco ekscentryczną i tak dalej. Nigdy jednak nie przypuszczałam, że był aż takim bufonem, egoistą i arogantem. Uważał, że może wszystko, bo wywodził się z zamożnego domu. Nie mogąc dłużej znieść OCHÓW i ACHÓW, które Dali prawił o samym sobie musiałam skończyć z tą lekturą. Cóż nie żałuję zupełnie… W moim odczuciu był on człowiekiem trudnym do zaakceptowania.

Książka ta jest niezbitym dowodem na to, że Szwedzi piszą nie tylko bardzo dobre kryminały, ale też świetne powieści o obyczajowym charakterze. "Mężczyzna imieniem Ove" to niesamowita opowieść. Jej główny tytułowy bohater jest emerytem o niesamowicie trudnym charakterze. W pierwszej chwili pomyślałam o nim - zwyczajny, star, zgryźliwy tetryk i nic więcej. Niewątpliwie z każdą kolejną stroną zmieniałam o Ove zdanie. Z całą pewnością to człowiek z żelaznymi wręcz ZASADAMI. Przy okazji jest niewątpliwie patriotą, co przejawia w nieograniczonej miłości do swego saaba. Jest też nieco zgryźliwy, wycofany i nieustępliwy, ale jak się ostatecznie okazuje w gruncie rzeczy ma niesłychanie WIELKIE serce. Wiele w życiu doświadczył, utracił wszystko co najcenniejsze, a gdy go poznajemy z niesłychanym uporem chce skończyć ze swym życiem. Wszystkie jednak jego pomysły spalają na panewce... Powieść ta wzrusza, bawi, zaskakuje i zmusza do refleksji... Gorąco polecam, bo warto ;)