Marie NDiaye napisała ponad dwadzieścia książek oraz wiele sztuk teatralnych i uznawana jest za jedną z najważniejszych współczesnych francuskich pisarek. • Bohaterką „Zemsta należy do mnie” jest mecenas Susane, dziewczyna pochodząca z robotniczej rodziny, której udało się awansować do wyższej klasy społecznej. Ten awans jednak nie do końca jest jej sukcesem, ponieważ stawiając pracę na pierwszym miejscu, kobieta zatraca jakby samą siebie i nawet nie potrafi zaangażować się w żaden związek. • Pewnego dnia do jej kancelarii trafia klient powierzający jej trudne zadanie – ma bronić jego żony – morderczyni trojga własnych dzieci. Dobra, kochająca i szczęśliwa matka odbiera życie córce i dwóm synom. Rodzi się pytanie, jak zrozumieć tę zbrodnię? Historia jest zagadkowa. • Powieść z jednej strony czyta się jak thriller, z drugiej zaś jak traktat o hierarchii społecznej, męskiej dominacji i psychicznej przemocy wobec kobiet, a jej wyrafinowana struktura rozsadza gatunkowe ramy. Książka nie jest łatwą lekturą, polecamy ją raczej wymagającym czytelnikom, ale warta jest tego, by się nad nią pochylić. • ~EF

Autor urodził się w ZSRR, pod koniec lat sied­emdz­iesi­ątyc­h ubiegłego wieku, rodzina wyemigrowała do Nowego Jorku, obecnie jest amerykańskim pisarzem, satyrykiem, autorem scenariuszy. • „Nasi przyjaciele na wsi” to powieść psychologiczno-obyczajowa o współczesnej Ameryce w dobie pandemii, utrzymana w czechowowskim klimacie. Główny bohater Sahsa Senderovski z pochodzenia Rosjanin organizuje w swojej posiadłości spotkanie dla piątki dorosłych przyjaciół – emigrantów. Zawsze marzył o zaproszeniu gości na wielomiesięczne nasiadówy w stylu klasyki rosyjskiej literatury daczowej. Pandemia ziściła jego marzenia. W trakcie dobrowolnej izolacji między bohaterami zawiązują się romanse i wychodzą na jaw różne tajemnice. Im dłużej ludzie ze sobą przebywają, tym mamy coraz mocniejsze odczucie, że coś się kończy, a świat zmierza ku jakiejś przepaści. • Książa jest naprawdę dobra, ale nie należy do łatwych. Klubowicze mieli w stosunku do niej mieszane odczucia – odkładali ją na bok, a potem jednak do niej wracali… • ~EF

Para autorów odbyła podróż po Stanach Zjednoczonych, wnikliwie badając warunki życia obywateli z niższej klasy społecznej. Reporterzy swoje obserwacje i przemyślenia dokumentują wynikami badań wybitnych ekonomistów i socjologów. Obraz USA widziany oczami Kristofa i WuDunn jest daleki od stereotypu american dream i przypomina raczej najgorszy przerażający koszmar. Począwszy od lat 70. XX w. sytuacja Amerykanów zaczęła się dramatycznie pogarszać, co autorzy przyrównują do przekraczania kolejnych kręgów piekieł. W tym najp­otęż­niej­szym­ kraju na świecie milionów ludzi nie stać na edukację, opiekę zdrowotną, mieszkanie, kobiety umierają przy porodach, a średnia długość życia gwałtownie spada. Dziennikarze opisują przypadki śmierci z rozpaczy, czemu trudno się dziwić, jeśli wziąć pod uwagę powszechne bezrobocie, mieszkanie na ulicy, uzależnienia od narkotyków i alkoholu, nastoletnie ciąże, strzelaniny, dyskryminację, które skutecznie wyniszczają tych pozostawionych samym sobie obywateli drugiej i trzeciej kategorii. A rozwarstwienie społeczne jest ogromne. Olbrzymi majątek skupiony jest w rękach nielicznych Amerykanów. Natomiast tym, do których los się nie uśmiechnął, za najmniejsze przewinienia państwo jest w stanie zaoferować miejsce w jednym z wielu więzień. Równocześnie koncerny farmaceutyczne, które świadomie dążą do uzależnienia od narkotyków jak największej liczby ludzi, nie ponoszą żadnej odpo­wied­zial­nośc­i, przeciwnie – otrzymują ogromne dotacje! Kristof i WuDunn stawiają diagnozę krajowi toczonemu przez nowotwór biedy – wymieniają przyczyny takiego stanu rzeczy i podsuwają konkretne, sprawdzone rozwiązania problemów, których realizacja zależy niestety od mądrości i dobrej woli polityków. • Reportaż stał się przyczyną ciekawej dyskusji, wzbogaconej o spostrzeżenia poczynione przez klubowiczki podczas ich wizyt w USA. Zachęcamy do lektury. • ~MP

Jak wygląda prawdziwe życie? Wg Adeline Dieudonne, belgijskiej pisarki, polega ono na walce o przetrwanie, koegzystowaniu z ludźmi, których najsilniejszą więzią jest strach przed oprawcą. Taki właśnie przewrotny tytuł nadała autorka swojej debiutanckiej powieści, która szybko została zauważona i doceniona na rynku wydawniczym. • Dieudonne w swojej książce łączy cechy mrocznej baśni, uniwersalnej paraboli, thrillera, psyc­hoan­alit­yczn­ej bajki. Akcja rozgrywa się w niedużym, nienazwanym mieście, jakich wiele w Europie, na osiedlu podobnych do siebie domów jednorodzinnych, w tzw. normalnej, niczym niew­yróż­niaj­ącej­ się rodzinie, gdzie większość bohaterów nawet nie ma imienia. Jednym słowem – doskonała anonimowość. Powi­edzi­elib­yśmy­: zwyczajni ludzie w zwyczajnym mieście. Trzeba jednak zajrzeć do jednego z tych domów, żeby przekonać się, jak bardzo się mylimy. To w nim ten, który powinien chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa, jest największym zagrożeniem, sadystycznym myśliwym (dosłownie i w przenośni), a reszta domowników to zwierzyna łowna. Poszczególni członkowie rodziny coraz bardziej dostosowują się do ciężkiej, dusznej atmosfery, przyzwyczajają się do okrucieństwa i doskonalą w tym patologicznym survivalu. „Sercem” domu jest pokój trupów – pomieszczenie wypełnione trofeami myśliwskimi ojca, które w dzieciach jednocześnie budzą grozę i fascynację. Proza Dieudonne jest oszczędna, miejscami poetycka i równocześnie tak samo gęsta jak atmosfera opisywanego domu. Mimo to książkę czyta się bardzo sprawnie i trudno ją odłożyć nie przeczytawszy do końca. Domowy sadysta jest wcieleniem czystego zła. Wzbierającą w nim agresję regularnie rozładowuje na polowaniach, a w przypadku braku takiej możliwości lub coraz częściej nawet pomimo jej istnienia – na najbliższych. Matka nazywana amebą – niczemu się nie sprzeciwia, nie potrafi stanąć w obronie dzieci. Oprócz olbrzymiej przemocy mamy w powieści godną pochwały troskę o młodsze rodzeństwo, trudne dorastanie nastolatki, zakazaną miłość, dziecięcą wiarę w magię i fascynację nauką. • Książkę polecamy czytelnikom gustującym w thrillerach psyc­holo­gicz­nych­, gotowym na dużo silnych emocji. • ~MP

„Rzeczy, które spadają z nieba” to niezwykła opowieść fińskiej powi­eści­opis­arki­ Selja Ahava, wydana nakładem wydawnictwa Relacja. • Fabuła powieści opiera się na przypadkowych wydarzeniach, które zdarzają się w życiu i które dotykają bohaterów powieści. Saara, dzie­sięc­iole­tnia­ dziewczynka, w absurdalny sposób traci mamę, bo pewnego dnia z nieba spada na nią bryła lodu. Z czymś takim trudno się mierzyć, dziecko tęskni za mamą, jej bliskością, ale też po dziecięcemu stara się poukładać codzienność na nowo. Ojciec dziewczynki, który znajduje zmasakrowane zwłoki żony, nie może się pozbierać po tej tragedii, z pomocą przychodzi mu starsza siostra Annu. Kobieta przejmuje opiekę nad rodziną i próbuje zapewnić osi bratu i bratanicy chociaż trochę normalności, a to niestety jest trudne. W tym samym czasie Annu doświadcza niezwykłości. Po raz drugi wygrywa główną wygraną na loterii. Czy wygranie sporej sumy daje radość, spełnienie marzeń? Autorka pokazuje, ile szczęścia i dramatu może w sobie nieść codzienność, opowiada o bezradności, ale także o tym, że świat może być fascynujący. • „Czasami nadchodzi koniec świata, czasami Raj spada z hukiem. Czasami ktoś umiera tak niepostrzeżenie, że człowiek nawet nie zdąży się zorientować. (…)Świat idzie naprzód. Nic nie staje się jasne, ale czas leczy rany i człowiek zapomina. Pewne rzeczy się zdarzają. Nagle, w złym czasie, w innym czasie, w złych miejscach. Anioły nie mają władzy. Bo zawsze znajdzie się ktoś, kto zapomni wysłuchać wiadomości, kto spojrzy, chociaż nie powinien, i kto stanie w złym miejscu”(212-213 s.) . • Książka wyzwoliła wiele uczuć i emocji. Jednym klubowiczom bardzo przypadła do gustu innym mniej. Wielkim atutem książki jest fenomenalnie wykreowana dziecięca narracja. Zdecydowanie polecamy tę książkę. • ~EF