Prawdziwe życie
Tytuł oryginalny: | Vraie vie |
---|---|
Autor: | Adeline Dieudonné |
Lektor: | Magdalena Emilianowicz |
Tłumacz: | Beata Geppert |
Wydawcy: | Stowarzyszenie Pomocy Osobom Niepełnosprawnym Larix im. Henryka Ruszczyca (2023) Znak Litera Nova (2020) Społeczny Instytut Wydawniczy Znak |
Wydane w seriach: | Kairos Kairos (Znak) |
ISBN: | 978-83-240-7036-7 |
Autotagi: | audiobooki beletrystyka powieści proza |
5.0
|
|
|
|
Recenzje
-
Jak wygląda prawdziwe życie? Wg Adeline Dieudonne, belgijskiej pisarki, polega ono na walce o przetrwanie, koegzystowaniu z ludźmi, których najsilniejszą więzią jest strach przed oprawcą. Taki właśnie przewrotny tytuł nadała autorka swojej debiutanckiej powieści, która szybko została zauważona i doceniona na rynku wydawniczym. • Dieudonne w swojej książce łączy cechy mrocznej baśni, uniwersalnej paraboli, thrillera, psychoanalitycznej bajki. Akcja rozgrywa się w niedużym, nienazwanym mieście, jakich wiele w Europie, na osiedlu podobnych do siebie domów jednorodzinnych, w tzw. normalnej, niczym niewyróżniającej się rodzinie, gdzie większość bohaterów nawet nie ma imienia. Jednym słowem – doskonała anonimowość. Powiedzielibyśmy: zwyczajni ludzie w zwyczajnym mieście. Trzeba jednak zajrzeć do jednego z tych domów, żeby przekonać się, jak bardzo się mylimy. To w nim ten, który powinien chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa, jest największym zagrożeniem, sadystycznym myśliwym (dosłownie i w przenośni), a reszta domowników to zwierzyna łowna. Poszczególni członkowie rodziny coraz bardziej dostosowują się do ciężkiej, dusznej atmosfery, przyzwyczajają się do okrucieństwa i doskonalą w tym patologicznym survivalu. „Sercem” domu jest pokój trupów – pomieszczenie wypełnione trofeami myśliwskimi ojca, które w dzieciach jednocześnie budzą grozę i fascynację. Proza Dieudonne jest oszczędna, miejscami poetycka i równocześnie tak samo gęsta jak atmosfera opisywanego domu. Mimo to książkę czyta się bardzo sprawnie i trudno ją odłożyć nie przeczytawszy do końca. Domowy sadysta jest wcieleniem czystego zła. Wzbierającą w nim agresję regularnie rozładowuje na polowaniach, a w przypadku braku takiej możliwości lub coraz częściej nawet pomimo jej istnienia – na najbliższych. Matka nazywana amebą – niczemu się nie sprzeciwia, nie potrafi stanąć w obronie dzieci. Oprócz olbrzymiej przemocy mamy w powieści godną pochwały troskę o młodsze rodzeństwo, trudne dorastanie nastolatki, zakazaną miłość, dziecięcą wiarę w magię i fascynację nauką. • Książkę polecamy czytelnikom gustującym w thrillerach psychologicznych, gotowym na dużo silnych emocji. • ~MP
Dyskusje