Jak wygląda prawdziwe życie? Wg Adeline Dieudonne, belgijskiej pisarki, polega ono na walce o przetrwanie, koegzystowaniu z ludźmi, których najsilniejszą więzią jest strach przed oprawcą. Taki właśnie przewrotny tytuł nadała autorka swojej debiutanckiej powieści, która szybko została zauważona i doceniona na rynku wydawniczym. • Dieudonne w swojej książce łączy cechy mrocznej baśni, uniwersalnej paraboli, thrillera, psyc­hoan­alit­yczn­ej bajki. Akcja rozgrywa się w niedużym, nienazwanym mieście, jakich wiele w Europie, na osiedlu podobnych do siebie domów jednorodzinnych, w tzw. normalnej, niczym niew­yróż­niaj­ącej­ się rodzinie, gdzie większość bohaterów nawet nie ma imienia. Jednym słowem – doskonała anonimowość. Powi­edzi­elib­yśmy­: zwyczajni ludzie w zwyczajnym mieście. Trzeba jednak zajrzeć do jednego z tych domów, żeby przekonać się, jak bardzo się mylimy. To w nim ten, który powinien chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa, jest największym zagrożeniem, sadystycznym myśliwym (dosłownie i w przenośni), a reszta domowników to zwierzyna łowna. Poszczególni członkowie rodziny coraz bardziej dostosowują się do ciężkiej, dusznej atmosfery, przyzwyczajają się do okrucieństwa i doskonalą w tym patologicznym survivalu. „Sercem” domu jest pokój trupów – pomieszczenie wypełnione trofeami myśliwskimi ojca, które w dzieciach jednocześnie budzą grozę i fascynację. Proza Dieudonne jest oszczędna, miejscami poetycka i równocześnie tak samo gęsta jak atmosfera opisywanego domu. Mimo to książkę czyta się bardzo sprawnie i trudno ją odłożyć nie przeczytawszy do końca. Domowy sadysta jest wcieleniem czystego zła. Wzbierającą w nim agresję regularnie rozładowuje na polowaniach, a w przypadku braku takiej możliwości lub coraz częściej nawet pomimo jej istnienia – na najbliższych. Matka nazywana amebą – niczemu się nie sprzeciwia, nie potrafi stanąć w obronie dzieci. Oprócz olbrzymiej przemocy mamy w powieści godną pochwały troskę o młodsze rodzeństwo, trudne dorastanie nastolatki, zakazaną miłość, dziecięcą wiarę w magię i fascynację nauką. • Książkę polecamy czytelnikom gustującym w thrillerach psyc­holo­gicz­nych­, gotowym na dużo silnych emocji. • ~MP

„Rzeczy, które spadają z nieba” to niezwykła opowieść fińskiej powi­eści­opis­arki­ Selja Ahava, wydana nakładem wydawnictwa Relacja. • Fabuła powieści opiera się na przypadkowych wydarzeniach, które zdarzają się w życiu i które dotykają bohaterów powieści. Saara, dzie­sięc­iole­tnia­ dziewczynka, w absurdalny sposób traci mamę, bo pewnego dnia z nieba spada na nią bryła lodu. Z czymś takim trudno się mierzyć, dziecko tęskni za mamą, jej bliskością, ale też po dziecięcemu stara się poukładać codzienność na nowo. Ojciec dziewczynki, który znajduje zmasakrowane zwłoki żony, nie może się pozbierać po tej tragedii, z pomocą przychodzi mu starsza siostra Annu. Kobieta przejmuje opiekę nad rodziną i próbuje zapewnić osi bratu i bratanicy chociaż trochę normalności, a to niestety jest trudne. W tym samym czasie Annu doświadcza niezwykłości. Po raz drugi wygrywa główną wygraną na loterii. Czy wygranie sporej sumy daje radość, spełnienie marzeń? Autorka pokazuje, ile szczęścia i dramatu może w sobie nieść codzienność, opowiada o bezradności, ale także o tym, że świat może być fascynujący. • „Czasami nadchodzi koniec świata, czasami Raj spada z hukiem. Czasami ktoś umiera tak niepostrzeżenie, że człowiek nawet nie zdąży się zorientować. (…)Świat idzie naprzód. Nic nie staje się jasne, ale czas leczy rany i człowiek zapomina. Pewne rzeczy się zdarzają. Nagle, w złym czasie, w innym czasie, w złych miejscach. Anioły nie mają władzy. Bo zawsze znajdzie się ktoś, kto zapomni wysłuchać wiadomości, kto spojrzy, chociaż nie powinien, i kto stanie w złym miejscu”(212-213 s.) . • Książka wyzwoliła wiele uczuć i emocji. Jednym klubowiczom bardzo przypadła do gustu innym mniej. Wielkim atutem książki jest fenomenalnie wykreowana dziecięca narracja. Zdecydowanie polecamy tę książkę. • ~EF

Ishiguro w „Klarze i słońcu” perfekcyjnie eksploruje temat sztucznej inteligencji poprzez pryzmat głównej bohaterki, Klary, która wywołuje refleksję nad naturą “bycia człowiekiem”. • Książka porusza delikatnie, ale głęboko tematy takie jak miłość, empatia, tęsknota i ludzkie relacje, tworząc bogaty i wielowymiarowy świat emocji. • Autor idealnie buduje napięcie i tajemniczość, co sprawia, że czytelnik jest wciągnięty w historię od pierwszej do ostatniej strony. Narracja jest subtelna i pełna symboliki, co sprawia, że odbiorca musi się skupić, aby w pełni zrozumieć przesłanie zawarte w tekście. • “Klara i słońce” to powieść, która skłania do refleksji nad istotą ludzkiej egzystencji i wartości emocjonalnych. Ishiguro w mistrzowski sposób łączy literaturę spekulatywną z głęboką psychologiczną analizą, tworząc arcydzieło, które zachwyca czytelników na całym świecie. • ~KD

“W samym środku zimy” autorstwa Isabel Allende jest wielowątkową opowieścią o losach trzech głównych bohaterów, których życia splatają się w Nowym Jorku podczas śnieżnej burzy. Lucía, Richard i Evelyn – cała trójka z własną przeszłością i tajemnicami, muszą zmierzyć się z trudnościami, które nagle się pojawiają. Poprzez różnorodne wątki autorka porusza tematy miłości, emigracji, przemocy oraz przeszłości bohaterów. Książka skupia się na odkrywaniu siły ludzkiego ducha, solidarności i odwagi w obliczu przeciwności losu. Allende w swoim charakterystycznym stylu tworzy barwne opisy postaci i miejsc, tworząc pełną emocji i refleksji historię, która porusza czytelnika do głębokich przemyśleń. • ~KD

„Przypomnij mi, kim jestem” (oryginalny tytuł „We are not ouerselves”) to debiutancka i wielokrotnie nagradzana powieść nowojorskiego nauczyciela Matthew Thomasa. Swoją książkę autor pisał do szuflady przez dziesięć lat, ale kiedy wreszcie zdecydował się ją wydać, od razu zyskała uznanie. • „Przypomnij mi, kim jestem” to saga rodzinna trzech pokoleń wywodzących się z irlandzkich imigrantów wierzących w amerykański sen, w różnym stopniu odczuwających, że nie są u siebie i że stale muszą na coś zasługiwać. Powieść przykuwa uwagę czytelnika nie zaskakującymi zwrotami akcji, lecz niespieszną narracją i pogłębionym studium tzw. normalnej amerykańskiej rodziny. Plany, ambicje ulegają istotnym zmianom w starciu z doświadczeniem nieuleczalnej choroby. Choroba weryfikuje także system wartości bohaterów, którzy próbują sobie odpowiedzieć na pytanie o to, co jest naprawdę ważne: • „Nie żyje się po to, żeby liczyć zwycięstwa i porażki. Żyje się po to, by kochać i być kochanym.” • oraz • „(…) w życiu jest coś ważniejszego od sukcesów. Warto być dobrym człowiekiem. Bo niemożliwe, żeby dobre uczynki były nic niewarte.” • Zapraszamy do lektury. • ~MP