Pewne wspomnienia zacierają się. Inne otula magiczna mgiełka nostalgii i stają się naszym cennym skarbem. Słońce, beztroska, pierwsza miłość… Tak pewne wakacje spędzone u wuja pamięta Helena. Jej wspomnieniom przyjdzie zmierzyć się z rzeczywistością, gdy po latach wróci do miejsca swojej młodości. Na malowniczym Cyprze czeka na Helenę odziedziczona po ojcu chrzestnym Willa Pandora. • Tym razem jedzie tam jako żona, matka trójki dzieci. Czy magia Pandory zachwyci również kolejne pokolenie? Rodzinne tajemnice zacznie odkrywać najstarszy syn Heleny, trzynastoletni Alex. Podejrzewa on, że ta stara, podupadająca willa na odludziu ma związek także z jego historią. Jak poradzi sobie Helena, gdy skrywany przez nią sekret w końcu ujrzy światło dzienne? • Lucinda Riley oferuje w swojej powieści nie tylko malownicze widoki słonecznego Cypru, ale także ujmujący i prawdziwy obraz współczesnej rodziny. Byli małżonkowie, przyrodnie rodzeństwo, zapracowani rodzice, zbuntowane nastolatki, a pośród nich Helena, która stara się odtworzyć dawny klimat Pandory. Bohaterowie wywołują emocje, a odkrywane sekrety potrafią zaskoczyć. Dajcie się oczarować cypryjskiemu słońcu w te zimowe dni. • Joanna Pękala • Biblioteka Kraków

Wciąż jeszcze jesteśmy w świątecznym nastroju, postanowiłam więc zaproponować dzieciom piękną baśń pt. Sprzedawca czasu, pełną tajemnic i magii. Autorką jest Elżbieta Wojnarowska, osoba wszechstronna, doktor nauk przyrodniczych PAN oraz scenarzystka, pieśniarka, poetka, autorka książek dla dzieci i laureatka wielu nagród literackich. • Sprzedawca czasu to opowieść o wielkiej przyjaźni pewnego rodzeństwa, które zostało ciężko doświadczone przez los. • [Spoiler] Kogo Kaja spotkała na swej drodze? Czy uda jej się dotrzeć do celu? Czy Sprzedawca czasu ocalijej ukochanego brata? Wszak Zielarka-Bajarka ostrzegała, że jest on złośliwy i celowo myli tropy ludziom chcącym do niego dotrzeć... Gorąco polecam tę piękną historię, przypominająca nieco baśń Andersena o Królowej Śniegu. • Autorkami pięknych ilustracji są Ewa i Jolanta Ludwikowska. Książka odpowiednia dla dzieci w wieku 7–10 lat jest dostępna w jedenastu filiach Biblioteki Kraków. • Ewa Strach • Biblioteka Kraków

Książka Piotra Pawła Reszki pt. Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota to szokujący reportaż o ludzkiej obojętności, braku empatii i pewnego rodzaju obłudzie. Z nazwą tytułową nie spotkałam się nigdy wcześniej i nawet nie zdawałam sobie sprawy z istnienia procederu rozkopywania i przeszukiwania poobozowych masowych grobów. Autor skupił się głównie na dwóch obozach koncentracyjnych: Bełżcu i Sobiborze (oba w województwie lubelskim), w których Niemcy zamordowali ponad czterysta tysięcy Żydów. Książka ma formę wywiadu z osobami, które zajmowały się wykopywaniem kosztowności z mogił pomordowanych w obozach koncentracyjnych, a także z członkami ich rodzin. Autor nie komentuje, nie wchodzi w dyskusje ze swoimi rozmówcami, słucha i od czasu do czasu dopytuje. Przepytywane osoby analizują swoje i innych czyny, nie postrzegając ich jako niemoralne i negatywne, usprawiedliwiając przeszukiwanie mogił biedą, ciężkimi czasami, tym, że „wszyscy chodzili”, oraz najgorsze możliwe tłumaczenie, że przecież martwym i tak już nic nie jest (było) potrzebne. • Kopacze – bo tak też byli nazywani, działali od lat 40. do nawet 80. XX wieku, grzebali w szczątkach, zwłokach i prochach. W Sobiborze poszukiwacze plądrowali mogiły, zwozili kości do okolicznych bagien, gdzie płukali je w dołach z wodą, tytułowych płuczkach, na specjalnych sitach, gdyż tak łatwiej było zauważyć skarby w postaci kolczyków, pierścionków, monet, ale też złotych zębów i koronek. Hienami cmentarnymi byli nie tylko mieszkańcy okolicznych wiosek, ale również przyjezdni z Lublina. Z reportażu dowiadujemy się również, w jaki sposób do tego procederu podchodziły ówczesne władze i kościół. Jak karano poszukiwaczy, jakie były ich tłumaczenia i, o ironio, czemu nigdy nie kopali w niedzielę? Książka porusza temat drażliwy, wstrząsający i niewygodny dla niektórych, stanowi świadectwo niewyobrażalnego procederu, bezczeszczenia grobów, jaki miał miejsce przez lata. • Anna Jędrzejowska • Biblioteka Kraków

Książka Obłęd Justyny Kopińskiej, mistrzyni reportażu, to zbeletryzowana opowieść o podopiecznych szpitala psyc­hiat­rycz­nego­. I choć autorka twierdzi, że historie opisane w powieści są tylko fikcją literacką, a wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci jest przypadkowe i niezamierzone, to trudno oprzeć się wrażeniu, że jednak mogły one wydarzyć się w rzeczywistości. • Obłęd to historia reportera Adama, który udaje psychicznie chorego, aby dostać się na oddział szpitala ordynowanego przez doktor Alicję Wasny. Wkracza na teren placówki nie z ciekawości czy w poszukiwaniu taniej sensacji, ale pod wpływem pewnego maila otrzymanego od mężczyzny, który w tym szpitalu umieścił chorego syna. W liście skarży się reporterowi, że właśnie tam z silnego mężczyzny zrobili wrak człowieka. Stwierdza, że w szpitalu dzieją się złe rzeczy i prosi, aby reporter przyjrzał się bliżej całej tej sytuacji. Adam chce sprawdzić, jakie sceny rozgrywają się za murami instytucji, która powinna dbać o zdrowie zarówno psychiczne, jak i fizyczne swoich podopiecznych. Co wyniknie z tego reporterskiego śledztwa? Jakie tajemnice ordynator Alicji Wasny odkryje Adam? Jakie maski może przywdziać zło? Zachęcam do zajrzenia na karty powieści. • Książka jest mocna, momentami drastyczna, budząca skrajne emocje. To kawał dobrej literatury, ale nie polecam osobom szczególnie wrażliwym. Ogrom zła opisanego w powieści jest wielki, momentami przytłacza, ale czyta się ją jak dobry thriller. Jeśli ktoś lubi ten rodzaj literatury to zachęcam do sięgnięcia po najnowszą książkę Justyny Kopińskiej. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków

Większości z nas Gruzja kojarzy się z gościnnością, otwartością i życzliwością jej mieszkańców. Na całym świecie kraj ten słynie ze zwyczaju zwanego suprą, wyśmienitych kulinariów i bajecznych krajobrazów. Dla tych, którzy chcieliby poszerzyć swoje horyzonty, Wydawnictwo Poznańskie proponuje książkę Stasi Budzisz pt. Pokazucha. Na gruzińskich zasadach. • Autorka opisuje w niej wybrane problemy społeczne występujące w Gruzji. Rozpoczyna się od tematyki związanej z losem kobiet w tym kraju. Dowiemy się, jak traktowany jest przez społeczeństwo gwałt na kobiecie i jak wpływa na późniejsze jej postrzeganie przez otoczenie. Jak wyglądają kwestie związane z zamążpójściem, utrzymaniem rodziny, pracą, wychowaniem dzieci. Poznamy uderzające statystyki dotyczące aborcji selektywnej, która ma na celu urodzenie, bardziej pożądanego przez rodzinę, syna. Dowiemy się także, jak wygląda życie w Gruzji z perspektywy osoby niep­ełno­spra­wnej­ oraz przedstawicieli środowiska LGBT. • Reportaż Stasi Budzisz jest niezwykle przejmujący, nakreślony przez nią obraz współczesnej Gruzji napawa pesymizmem. Cała Gruzja jest pokazuchą (pokazówką). *Budujemy szklane domy, robimy euroremont, ale zaraz spod spodu wychodzi grzyb, bo nie ocieplimy ścian, a zimą nie włączymy kaloryfera, bo nas na to nie stać. (…) Gruzini nie żyją dla siebie, nasze życie koncentruje się na tym, by inni o nas mówili. Najlepiej dobrze. Do tego potrzebujemy blichtru i z tego też, w jakimś stopniu, wynika nasza gościnność. • Autorka książki niejednemu z nas zmąci dotychczasowe postrzeganie Gruzji jako kraju mlekiem i miodem płynącego, zbudowanego na tradycyjnych wartościach, wyrosłych między innymi z religii prawosławnej. Warto jednak pamiętać, co podkreśla w posłowiu, że pozycja ta nie ma ambicji, by stać się pracą socjologiczną, historyczną czy antropologiczną. To zbiór różnych tematów, które tak naprawdę mogą dotyczyć każdego społeczeństwa. • Dorota Bojeczko • Biblioteka Kraków