Książka Historia zwierzaka z wieszaka,wydana przez Wydawnictwo Bajka w serii „Kartonówki dla ciut starszych”, to ciekawa historia opowiadająca o tajemniczym zwierzątku, autorstwa Doroty Gellner. • Laureatka nagrody Orderu Uśmiechu w bardzo ciekawy i zabawny sposób przedstawia tajemnicze stworzonko, które zamiast w jaskini czy lesie znajduje schronienie w... szafi e. I to nie byle jakiej, bo w garderobie pewnej księżniczki, ku jej zaskoczeniu i przerażeniu. Na pomoc królewnie ruszają straże i królewski kot, który bierze przybysza za myszkę. Ale, ale mysz przecież nie ma skrzydeł. Kim więc jest nieznajome stworzonko, które go tak wszyscy się boją? I jak skończy się ta zabawna historyjka? Przekonajcie się sami. Rymowane i pełne dowcipu teksty wpadają w ucho i zainteresują nawet najbardziej wybrednego małego czytelnika. • Ta krótka, zabawna, rymowana historyjka upiększona jest świetnymi ilustracjami autorstwa Beaty Zdęby. Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę oraz inne z tej serii. Naprawdę warto. • Anna Jędrzejowska • Biblioteka Kraków

Całkiem niedawno w moje ręce trafi ła kolejna książka, przepięknie zilustrowana przez Annick Masson, z tekstem napisanym przez Marie-Isabelle Callier, która zanim poświęciła się pisaniu książek dla dzieci, przez 12 lat zajmowała się grafi ką i ilustracją reklamową. • Nie, nie, nie! to picturebook przedstawiający historię Julki – dziewczynki, która uwielbia się bawić i nie lubi, kiedy ktoś lub coś jej w tym przeszkadza. W związku z tym neguje wszystkie prośby mamy o posprzątanie zabawek, umycie rąk czy zabranie się do posiłku. Zupełnie jakby mieszkał w niej mały potworek, który zawsze mówi „nie”. • Ta krótka opowiastka to książka idealna dla małych buntowników. Pomaga zrozumieć, że każdy ma podobne obowiązki i w prosty sposób pokazuje, że pewne rzeczy po prostu muszą zostać zrobione. Jest także o tym, że czasem nie doceniamy tego, co mamy i żeby coś docenić, musimy za tym zatęsknić. Warto czasem zastanowić się, czy (nawet my, dorośli) potrafi my uzmysłowić sobie, ile robią dla nas inni. • Anna Ochenkowska-Olczak • Biblioteka Kraków

Uważam Eilego za geniusza, a „Przekrój” za arcydzieło sztuki redaktorskiej wszystkich czasów. Opinia wybitnej poetki i autorki piosenek, Agnieszki Osieckiej, o wydawanym w Krakowie magazynie ilustrowanym i jego redaktorze, który w czasach PRL- • u zdobył najszerszą publiczność czytelniczą, jest wystarczającą rekomendacją, by zająć się tym fenomenem polskiej kultury i prasy XX wieku. Tygodnik ten, co prawda, ukazuje się do dziś, obecnie jako kwartalnik, ale lata świetności dawno ma za sobą. • Przed rokiem 1989 Przekrój był wyjątkowy na rynku mediów. Jego sprzedaż biła rekordy (kilkaset tysięcy egz.), choć była ograniczana przez władze, a znajomość i popularność tytułu wykraczała daleko poza granice naszego kraju. Ceniono go za atrakcyjną zawartość, wysoki poziom treści, świetnych autorów, wśród których były sławy rodzimej literatury i publicystyki, plastyki. Chwalono za otwartość na współczesną kulturę i lansowanie trendów w sztuce, modzie, promowanych za zachodnią granicą. Zdaniem prasoznawców: po 1956 roku tygodnik stal się prawdziwym oknem na świat dla przeciętnego polskiego inteligenta, a nawet szerzej – mieszkańca miast. • Ich potrzeby i gusta bezbłędnie wyczuwał twórca i redaktor naczelny Przekroju – Marian Eile (1910–1984), człowiek ogromnej wiedzy, wielu talentów i umiejętności. Pismo trzeba robić lekko, tak żeby mogła je czytać bardzo inteligentna sprzątaczka, prosty profesor i prymitywny minister, ponoć tak mawiał o redagowaniu. Stefan Kisielewski, pisarz i najbardziej niepokorny felietonista powojennej Polski, wystawił mu wyrazistą laurkę, pisząc o nim m.in.: osobnik ściśle przedwojenny, a tak znakomicie przeflancowany i zaak­lima­tyzo­wany­ w Polsce Ludowej. • Dobrze się stało, że wreszcie ukazała się pierwsza biografia tej postaci, wydana prawie w 110. rocznicę urodzin, która minęła w styczniu tego roku. Napisana została przez dziennikarza i historyka Tomasza Potkaja (ur. 1968), poszukującego odpowiedzi na pytania: kim był naprawdę Eile, który uczestniczył w wielu ważnych wydarzeniach, choć rzadko wychodził na pierwszy plan; jaki był jego Przekrój – stworzył go w 1945 r. i kierował przez 24 lata, wydając 1277 numery; i wreszcie – co po sobie pozostawił? Odpowiedzi znajdziemy na blisko 400 stronach bogato udokumentowanej książki, pełnej szczegółów – faktów, dat, nazwisk, opisów, anegdot i wspomnień osób, które znały Eilego i z nim współpracowały. Dzięki nim wyłania się zapis jego losów i dokonań, w tym pogmatwanego prywatnego życia człowieka urodzonego we Lwowie, mieszkającego w Warszawie, a po wojnie osiadłego w Krakowie, w którym powierzono mu zadanie stworzenie ambitnego czasopisma. Smutne są zwłaszcza dzieje Eilego po jego odejściu z tygodnika i tych ostatnich kilkanaście lat przeżytych trochę w zapomnieniu. Całość opowieści Potkaja została wpisana i czytelnie objaśniona w kontekście powojennego 40-lecia PRL, a także Krakowa. Z jego środowiskiem artystycznym, życiem towarzyskim i kawiarnianym. • Portret twórcy Przekroju skwitować można oceną jego przyjaciela, cytowanego już „Kisiela”, który uważał go za zbiór sprzeczności i syntezę przeciwieństw. Jego zdaniem zrobiłby na pewno karierę w Ameryce, zresztą zrobił ją i tutaj, toć „Przekrój” to właśnie polski „Playboy” w socjalistycznej skali. Autor książki trafnie zauważa, iż Eile wpisuje się do elitarnego klubu twórców i naczelnych redaktorów czasopism-instytucji, należącego już właściwie do wymarłego gatunku, obserwując współczesny świat mediów. Sam Eile miał dobre wzorce, bowiem przed wojną współpracował z najważniejszym w II Rzec­zypo­spol­itej­ czasopismem społeczno-kulturalnym Wiadomości Literackie, założonym w 1924 roku i kierowanym przez legendę literatury i dziennikarstwa Mieczysława Grydzewskiego (1894–1970). Według „Grydza”, co przypomniał Potkaj, istota bycia redaktorem polegała na umiejętności przekonania innych do własnych racji i narzucenia im swego poglądu. Taki będzie Eile w „Przekroju”. Współpracujący z nim autorzy wspominają, że był redaktorem doskonałym, a w dodatku poświęcał pismu całe swe życie. Od rana do późnego popołudnia siedział w redakcji i pracował nad każdym tekstem (…) Umiał wszystko. Barwna, ciekawa postać, ważna dla polskiej kultury. Godna poznania. • Piotr Wasilewski • Biblioteka Kraków

Audiobook Pettson i Findus Svena Nordqvista nie jest nową pozycją wśród dokumentów dźwiękowych, ale na pewno wartą przypomnienia. To wznowienie niezwykle ciepłej i zabawnej opowieści o dziarskim staruszku – panu Pettsonie i jego ciekawskim kocie – Findusie. Główni bohaterowie to para prawdziwych przyjaciół, którzy zamieszkują pewne szwedzkie wiejskie gospodarstwo, przeżywając przy okazji mnóstwo ciekawych przygód. I choć bardzo różnią się między sobą, to równie mocno się kochają. Kto jeszcze nie zna tej dwójki, zachęcam go do poznania, jeśli ktoś zna, to rekomendacja nie jest potrzebna. Na dokument dźwiękowy Pettson i Findus składają się cztery opowiadania: Kiedy mały Findus się zgubił, Tort urodzinowy, Polowanie na lisa oraz Rwetes w ogrodzie. Dodatkowym atutem audiobooka jest znakomita interpretacja lektorska w wykonaniu Jerzego Stuhra. Pettson i Findus w wersji audio to 1,5 godziny naprawdę dobrego słuchowiska. Serdecznie polecam i jestem pewna, że zarówno dzieci, jak i dorośli będą zachwyceni opowieściami o panu Pettsonie i jego wiernym kocie. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków

To moja pierwsza styczność z twórczością Maksa Czornyja, a ponieważ słyszałam bardzo pochlebne o niej opinie, postanowiłam spróbować. I tak trafiłam na Rzeźnika – wstrząsającą, mocną historię, przytłaczającą brutalnością, wciągającą. Dodatkowy atut książki stanowi to, że ma się świadomość, że większość z opisanych wydarzeń mogła zdarzyć się naprawdę. Ta książka to opowieść o seryjnym mordercy-kanibalu Józefie Cyppku, a właściwie Josephie Zyppku (syn Niemca i Polki). Przyznam szczerze, że sięgając po książkę, nie miałam pojęcia o istnieniu Rzeźnika z Niebuszewa. Główny bohater urodzony w 1895 roku w Opolu wziął czynny udział w walkach I wojny światowej, w której stracił nogę. Nigdy zresztą nie pogodził się ze swoim kalectwem, o czym świadczy fakt, iż próbował zaciągnąć się do wojska, jednak bez powodzenia. Założył rodzinę, miał żonę i dwójkę synów, wszyscy zginęli podczas II wojny światowej. Został sam, przeżywając wciąż od nowa śmierć poszczególnych członków rodziny. Doznania te odcisnęły się dużym piętnem na jego późniejszym postępowaniu. Po wojnie los rzucił go do Szczecina, tam pracował na kolei, otrzymał mieszkanie i powtórnie się ożenił. Z żoną nie mieszkał długo, gdyż została oskarżona o sutenerstwo i osadzona w więzieniu, a po wyjściu z niego dziwnym trafem słuch o niej zaginął. Książka napisana została w pierwszej osobie, dzięki czemu śledzimy na bieżąco proces przemiany zwykłego, normalnego człowieka w bestię, która mordowała dzieci i dorosłych. I choć udowodniono mu tylko jedną zbrodnię – sąsiadki, to inne fakty wskazują, że było to zaledwie jedno z wielu jego bestialskich działań. W historię widzianą oczami mordercy wplatane są inne zdarzenia, a mianowicie odkrywanie zwłok w różnych miejscach Szczecina oraz autentyczne materiały, tj. notatki milicyjne, fragmenty gazet, przemówień radiowych i ogłoszeń, a także zeznania świadków w procesie. Został skazany na śmierć i powieszony 3 listopada 1952 roku. Przemieszanie chronologii może trochę gubić, ale książkę czyta się naprawdę dobrze. Jednak opisy kani­bali­styc­znej­ działalności Cyppka mogą szokować, wywoływać odrazę. Dla osób o mocnych nerwach i żołądkach. • Anna Jędrzejowska • Biblioteka Kraków