W ‘Autobiografii’ Agatha Christie napisała, ze Kurtyna powstała na początku II wojny światowej i została zdeponowana w banku, jednocześnie z Uśpionym morderstwem z Miss Marple. Autorka bała się, że zginie podczas nalotów Londynu i chciała zabezpieczyć cykl oraz rodzinę. Dzięki temu książka jest bardzo dobrze napisana starym stylem Agathy Christie. Gdzie ważna jest akcja, a nie moralizowanie i studium postaci, jak późniejszych dziełach. Ogromny szacunek dla autorki, że jako w sumie młoda autorka potrafiła wcześniej zakończyć cykl i do tego z sukcesem. Już w A.B.C. była pewna uwaga inspektora Jappa, którą Agatha wykorzystała w Kurtynie, ale nie będę zdradzać szczegółów. Kurtyna miała zostać opublikowana po jej śmierci, ale jak podają inne książki o Agacie, wydawca ubłagał córkę o zgodę. W dniu publikacji książki gazety publikowały nekrologi Herkulesa Poirot. Wkrótce potem zmarła autorka. Książką jest niesamowita, tak oszukać czytelnika :)

Po pierwszych dwóch stronach przestałam czytać. Skomplikowane zdania, które utrudniają czytanie. Zamiast iść do przodu, trzeba się zastanawiać nad sensem zdania. Dużo ozdobników i informacji w zdaniu, na przykład: „Sięgając do pokładów samodyscypliny, wyrzucił je teraz z pamięci". Czy to wina autorki czy tłumaczenia - nie wiem.

Sięgnęłam z ciekawości po tę książkę. Podczas czytania cofnęłam się do pięknych lat młodości. Książka jest równie pasjonująca jak podręcznik do matematyki albo biologii albo historii etc. Zawiera podręcznikowe informacje o podstawach pisania. Dokładnie o tym samym przez cztery lata liceum uczyła nasza profesor od języka polskiego. Dokładnie to samo można znaleźć w milionach innych źródeł. Obawiam się, ze ktoś, kto chce się nauczyć pisać książki, bo nie wie, kim jest bohater i jak powinien wyglądać, po prostu nie przebrnie przez tych wiele stron. Należy podziwiać lekkość pióra autorki, która tworzy tyle stron o niczym. W książce całkiem przypadkiem są przykłady z innych książek autorki i innego autora. Polecam książkę Stephena Kinga ‘Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika’. W drugiej części, bezpośrednio z poradami o pisaniu, można znaleźć praktyczne wskazówki.

Kolejna książka Agathy Christie dla osób zafascynowanych jej twórczością. Warto ją przeczytać, ponieważ może niedługo znaleźć się na indeksie, szczególnie międzynarodowym. Książka jest rasistowska. Opowiada o życiu na wykopaliskach. Składa się głównie z opisywania nieudolności i głupoty pracowników tamże i krytykowania ich i wywyższania się autorki. W czasie, kiedy rodzina A.Ch. zmienia tytuł kryminału z "Dziesięciu ..." na "I nie było już nikogo", aby nie urazić nikogo, ta książka mogłaby wręcz wywołać wojnę. Polecam najpierw przeczytać Autobiografię A.Ch., potem można sięgnąć do tej książki.

Na odwrocie strony tytułowej jest data zgłoszenia praw autorskich 1970, a więc książka powstało krótko przed śmiercią Agathy Christie i jest to jedna z kilku ostatnich napisanych pod koniec życia pisarki. • Akcja zaczyna się na lotnisku takim zdarzeniem, że nie można wyjsc z podziwu. Jak po tylu latach pisania i tylu książkach można wpaść na taki pomysł, i to starszy człowiek. • Do strony 65 akcja rozwija się brawurowo i zapowiada powieść sensacyjną. Od strony 65 akcja spowalnia i zamienia się w spis manifestów politycznych, socjologicznych, opis obaw, wmieszani są oczywiscie hitlerowcy, krytyka nowoczesnosci, młodych kobiet etc. • Wygląda, jakby ksiązka była sklejona z dwóch czesci - początku, ktory kiedyś A.CH. napisała i odłożyła, i powiesci obyczajowej Mary Westmacott. Warto przeczytać tylko do strony 65 i zakoncvzenie. Środek moze przydać się komuś piszącemu pracę magisterską - czego bało sie społeczeństwo angielskie 50 lat temu i co z tych obaw się sprawdziło. Warto poznać Pasażera do Fraknfurtu, aby docenić pomysł intrygi i jak go można zepsuć.