„Sopel” już od bardzo dawna mnie interesował, tym bardziej że kilka osób mi go polecało, niestety nigdy nie było mi z nim po drodze, zawsze coś innego wciskało się na listę do przeczytania. Jednak gdy wyszło jednotomowe wznowienie tej książki, stwierdziłam, że dość czekania – trzeba się za nią w końcu zabrać. Nie zawiodłam się. :) Książka Pawła Kornewa zalicza się do gatunku post apo, jednak w wydaniu nieco bardziej słowiańskim. No co tu dużo mówić, czuć od tej powieści pewną swojskość. Postacie są interesujące, szczególnie Sopel, którego do tej pory jeszcze nie rozgryzłam. Fabuła z kolei jest wciągająca, a dzieje się tu wiele. Autor na drodze bohaterów liczne nieb­ezpi­ecze­ństw­a, dzięki czemu trudno się nudzić – w końcu co i rusz coś kogoś napada, a sytuacja się zmienia. Warto też zaznaczyć, że – w przeciwieństwie do wielu innych rosyjskich książek – z tej nie bucha przytłaczające przygnębienie, a z drugiej strony nie można odmówić jej ciekawego klimatu. Bardzo przypadł mi również do gustu sam pomysł na Przygranicze – nie mogę się doczekać, by dowiedzieć się o nim więcej, bo jak na razie pisarz był dość tajemniczy. Serdecznie polecam. :)

„Sopel” już od bardzo dawna mnie interesował, tym bardziej że kilka osób mi go polecało, niestety nigdy nie było mi z nim po drodze, zawsze coś innego wciskało się na listę do przeczytania. Jednak gdy wyszło jednotomowe wznowienie tej książki, stwierdziłam, że dość czekania – trzeba się za nią w końcu zabrać. Nie zawiodłam się. :) Książka Pawła Kornewa zalicza się do gatunku post apo, jednak w wydaniu nieco bardziej słowiańskim. No co tu dużo mówić, czuć od tej powieści pewną swojskość. Postacie są interesujące, szczególnie Sopel, którego do tej pory jeszcze nie rozgryzłam. Fabuła z kolei jest wciągająca, a dzieje się tu wiele. Autor na drodze bohaterów liczne nieb­ezpi­ecze­ństw­a, dzięki czemu trudno się nudzić – w końcu co i rusz coś kogoś napada, a sytuacja się zmienia. Warto też zaznaczyć, że – w przeciwieństwie do wielu innych rosyjskich książek – z tej nie bucha przytłaczające przygnębienie, a z drugiej strony nie można odmówić jej ciekawego klimatu. Bardzo przypadł mi również do gustu sam pomysł na Przygranicze – nie mogę się doczekać, by dowiedzieć się o nim więcej, bo jak na razie pisarz był dość tajemniczy. Serdecznie polecam. :)

„Hel 3” jest nowym dzieckiem Jarosława Grzędowicza, pisarza cenionego chociażby za rewelacyjnego „Pana Lodowego Ogrodu”. Jego nowa książka również zalicza się do science fiction, ale nieco innego. W „Hel 3” autor prezentuje czytelnikom niezbyt sympatyczną wizję przyszłości – ludzie przyklejeni do bardziej zaawansowanych wersji smartfona, niemal żyjący w świecie wirtualnym, poza szarą rzeczywistością, jednocześnie krępowani milionem zasad ograniczających wolność, hołdującym regułom dobrowolnego ubóstwa i zrównoważonego rozwoju. Grzędowicz rysuje tu nam dość pesymistyczną wizję świata, a jednocześnie każe nam się zastanowić, w jakim kierunku zmierza ludzkość. Myślę, że po przeczytaniu tej książki nie tylko mnie naszły różne przemyślenia na ten temat. W „Hel 3” śledzimy losy Norberta, który pracuje jako dziennikarz, aczkolwiek nie taki, jakich znamy dziś – zawód ten został bowiem sprowadzony do pogoni za szokującymi czy też zabawnymi zdarzeniami, które może wpuścić do sieci w formie krótkiego filmiku, by wykarmić żądną sensacji wirtualną masę. Bardzo podobał mi się pomysł autora na przedstawienie zarówno świata, jak bohaterów. Cała fabuła jest szczodrze uzupełniona komentarzami do przedstawionej rzeczywistości. Nie da się ukryć, że największą zaletą tej książki jest właśnie pomysł. Dodając do tego świetne wykonanie, otrzymujemy książkę, którą naprawdę warto przeczytać. Polecam.

„Evna” autorstwa Siri Pettersen to trzeci i ostatni tom trylogii „Krucze pierścienie”, będącej podmuchem skandynawskiego powietrza na polskim rynku fantastyki. Jak zapowiedziano na zakończenie drugiej części, autorka zmienia scenerię i przedstawia nam nowe postacie i ich historie. W tej części Hirka ponownie trafia do nowego dla siebie świata – tym razem poznajemy lud Umpiri, czyli martwo urodzonych, ślepych, których tak bardzo boją się ludzie z Ym i przyjaciele Hirki. A jednocześnie cała opowieść zapoczątkowana w „Dziecku Odyna” zbliża się ku końcowi, pisarka domyka ważne wątki, a robi to w tak zaskakujący sposób, o który trudno by ją było podejrzewać jeszcze w poprzednim tomie. Główna bohaterka się zmienia, poważniej stawia na swoim i walczy o siebie, i wszystko wskazuje na to, że gdy osiągnie swój cel, zrobi to z hukiem. Pisarka w ciekawy sposób prezentuje czytelnikom nowe otoczenie, nadaje mu wyraźnych cech, tworząc niepokojący, skandynawski klimat, przedstawiając niebezpieczny oraz zimny świat i uzupełniając go interesującymi bohaterami. „Evna” to wciągające zamknięcie trylogii. Polecam. :)

„Świeca” to trzeci tom komicznej trylogii „Rok szczura” autorstwa Olgi Gromyko. Książka całkiem niedawno trafiła do księgarni, dając zakończenie historii przygód Ryski, Żara i Alka. W przeciwieństwie do poprzednich części, tu na drodze bohaterów stają o wiele poważniejsze problemy, związane z bezpieczeństwem państwa. Nadaje to dynamizmu całej historii oraz oczywiście podrzuca nam dodatkowe wątki urozmaicające akcję, która to toczy się wartko i niekiedy zaskakuje. Jak zawsze mamy ciekawych, nies­tand­ardo­wych­, pokręconych bohaterów, nieustannie sobie dogryzających i zabawiających tym czytelnika. Te dialogi za każdym razem poprawiały mi humor. Szkoda jedynie, że to już ostatni tom, bo chętnie przeczytałabym jeszcze z kilka. :) Olga Gromyko ma bowiem świetny, char­akte­ryst­yczn­y styl, dzięki któremu jej książki czyta się błyskawicznie i z wielką przyjemnością. Serdecznie polecam „Rok szczura” każdemu, kto ma ochotę na trochę rozrywki. :)