„Ciężko być najmłodszym” Kseni Basztowej i Wiktorii Iwanowej to nowy nabytek zza wschodniej granicy, reklamowany jako podobny do twórczości Olgi Gromyko czy Aleksandry Rudej. I na pewno coś w tym jest – autorki bardzo obficie okraszyły treść powieści humorem, zarówno wynikającym z dialogów, jak i sytuacji. W dodatku narracja niekiedy przypomina strumień świadomości, gdzie również nie raz czy dwa znajdą się uszczypliwe czy dowcipne komentarze. Fabuła skupia się na dość nieudolnej drużynie złożonej z różnych osobistości, którą stara się wykorzystać najmłodszy syn władcy Ciemnego Imperium, by incognito wymknąć się spod aż nazbyt kochających i zatroskanych maminych objęć. Po drodze drużyna nie raz trafia na mniej lub bardziej nieprzyjemne siły lub po prostu koncertowo ładuje się w tarapaty. Krótko mówiąc mamy tu zespół-zepsuł, który dostarcza dużo rozrywki i przekomarzanek. Czyta się błyskawicznie i z przyjemnością dzięki lekkiemu stylowi i poczuciu humoru. Polecam. :)

„Ciężko być najmłodszym” Kseni Basztowej i Wiktorii Iwanowej to nowy nabytek zza wschodniej granicy, reklamowany jako podobny do twórczości Olgi Gromyko czy Aleksandry Rudej. I na pewno coś w tym jest – autorki bardzo obficie okraszyły treść powieści humorem, zarówno wynikającym z dialogów, jak i sytuacji. W dodatku narracja niekiedy przypomina strumień świadomości, gdzie również nie raz czy dwa znajdą się uszczypliwe czy dowcipne komentarze. Fabuła skupia się na dość nieudolnej drużynie złożonej z różnych osobistości, którą stara się wykorzystać najmłodszy syn władcy Ciemnego Imperium, by incognito wymknąć się spod aż nazbyt kochających i zatroskanych maminych objęć. Po drodze drużyna nie raz trafia na mniej lub bardziej nieprzyjemne siły lub po prostu koncertowo ładuje się w tarapaty. Krótko mówiąc mamy tu zespół-zepsuł, który dostarcza dużo rozrywki i przekomarzanek. Czyta się błyskawicznie i z przyjemnością dzięki lekkiemu stylowi i poczuciu humoru. Polecam. :)

Po prawie dwóch latach przerwy powrócił do nas Witkacy. „Szamańskie tango” to drugi tom trylogii bazującej na świecie stworzonym w „Heksalogii o Wiedźmie”, a opowiadającym o policjancie-szamanie, który pilnuje porządku na ulicach Torunia, czyszcząc go z niegrzecznych duchów. A w międzyczasie stara się rozgryźć ojcostwo, bowiem niespodziewanie ostatnio został tatą nastolatki. :P Aneta Jadowska jak zwykle śpiewająco radzi sobie z prezentacją zarówno historii, jak i postaci. Jest ciekawie, wciągająco, czyta się błyskawicznie dzięki lekkiemu i przyjemnemu stylowi oraz dużemu poczuciu humoru, które sprawia, że powieść jest świetną porcja rozrywki. Bohaterowie są żywi, inteligentni i dowcipni, dzięki czemu szybko zyskują sobie sympatię, a czytelnikowi trudno się oderwać. Drugi tom trylogii trzyma poziom poprzednika, sprawił również, że nie mogę się doczekać następnych przygód Witkaca, na które – mam nadzieję – przyjdzie nam czekać nieco krócej niż na „Szamańskie tango”, które serdecznie polecam. :)

Całkiem niedawno wydawnictwo Papierowy Księżyc wypuściło na rynek „Miasto schodów” – książkę, która zainteresowała mnie jeszcze przed premierą, więc gdy w końcu ukazała się w Polsce, szybko po nią sięgnęłam. Robert Jackson Bennett przedstawia czytelnikom świat, po którym kiedyś stąpały bóstwa, na różny sposób w niego ingerując. Najdokładniej poznajemy Bułyków – miasto, które za sprawą śmierci wspomnianych bóstw zostało naruszone, a jednym z pokazujących to znaków są właśnie schody – setki chaotycznie rozrzuconych schodów prowadzących donikąd. Opowieść skupia się na Sharze – agentce, starającej się rozwiązać zagadkę śmierci znanego badacza kultury i przy okazji trafiającej na trop innej intrygi oraz zaskakujące ślady istot, które już wyginęły. „Miasto schodów” zaciekawiło mnie w zasadzie od samego początku – autor zaprezentował sporo ciekawych pomysłów na świat oraz bohaterów. Akcja jest interesująca i wciągająca – czyta się ją z prawdziwą przyjemnością, bez żadnych trudności, przez co te pięćset stron mija błyskawicznie. Serdecznie polecam Wam tę książkę. :)

„Natrętna dziewiętnastka” to kolejny już tom przygód wybuchowej łowczyni nagród z New Jersey, czyli Stephanie Plum. W tej części jej samochód został wysadzony już po siedmiu stronach – możecie zatem tylko sobie wyobrazić, ile się dzieje dalej. Jak zwykle Stephanie ma masę roboty i wielu nietypowych zbiegów do złapania – należą do nic m.in. złodziej, który w niewyjaśniony sposób zniknął ze szpitala, a także bezdomny wielbiciel hawajskiego artefaktu, namawiającego jego posiadaczy do różnych niewłaściwych zachowań. Do tego porcja włamań, ucieczek oraz gróźb, tym razem również pod adresem Komandosa. Jak zawsze bawiłam się wyśmienicie, śledząc losy tej pokręconej zbieraniny nies­tand­ardo­wych­ osobowości, nie raz wybuchałam śmiechem z powodu ich żartów. Janet Evanovich ponownie pokazała klasę, a ten – dziewiętnasty już – tom nie odstaje od reszty pod żadnym względem. Poprawia humor równie dobrze jak wszystkie poprzednie. Serdecznie polecam Wam sięgnięcie po najnowsze przygody Stephanie Plum – warto!