Powieść ma wszystko, co zwykle odrzuca mnie od czytania: przemoc w rodzinie, trudne relacje między sąsiadami, znajomymi, rodziną, mroczne tajemnice, tragiczne wspomnienia i ciężkie życie w gospodarstwie. Do tego jeszcze dochodzi styl pisarki – z małomównymi bohaterami i… brakiem znaków inte­rpun­kcyj­nych­ oraz pisanymi łącznie i małą literą imionami i nazwiskami. A jednak przyssałam się do książki jak pijawka do krwi, bo jest to powieść znakomita. Jestem wielką miłośniczką literatury skandynawskiej i każda odkryta przeze mnie powieść zazwyczaj spełnia moje oczekiwania w stu procentach. • Jana, młoda kobieta, po latach wraca w rodzinne strony do brata – bliźniaka, by ratować go z pijaństwa i demonów przeszłości. Sama także musi się z nimi zmierzyć. • Karin Smirnoff to ceniona w Szwecji pisarka, której powierzono napisanie kontynuacji „Millennium” Stiega Larssona.

Losy rodziny Flori rozgrywają się na Sycylii w pierwszej połowie XIX wieku. Autorka wyjaśnia konteksty historyczne, co jest dodatkowym plusem. A ponieważ niedawno byłam na Sycylii, to z jeszcze większą chęcią poznawałam losy wyspy i jej mieszkańców. • Polecam.

Piękna książka o tym, jak bohaterka próbuje sklejać swoje życie po śmierci swego chłopaka. Jest nauczycielką języka polskiego dla obcokrajowców. Pomaga jej uczennica, Pani Myoko z Tokio, która wysyła dziewczynę do Japonii. Tam uczy się zlepiania starych zniszczonych części porcelany, jak porozbijanych elementów swego życia. • Akcja dzieje się w Tokio i Kamakurze, gdzie miała szczęście być. Książka spowodowała, że znów chciałabym pojechać do Japonii, kraju kwitnącej wiśni i czerwonych jesiennych klonów.

Porządna dawka świetnej literatury! Kto lubi powieści skandynawskie, nieco mroczne, bardzo realistyczne, przepełnione samotnością (mimo życia w licznej rodzinie), będzie zachwycony. • Szwedzka autorka urodzona w 1979 roku wraca w swej powieści do fińskiej Doliny Torni, gdzie spędzała wakacje. Zaprasza nas do rodziny, w której z 14 dzieci przy życiu zostało 12. Pisarka opowiada o trudnym życiu rodziców w młodości, dzięki czemu dowiadujemy się nieco o historii tego skrawka ziemi na granicy fińsko – szwedzkiej. • Pisarka mistrzowsko charakteryzuje każde z 12 dzieci. Żadne z nich nie jest do końca szczęśliwe, stąd cały czas nad Doliną Torni unosi się smutek… • Mimo tego smutku książkę czyta się fantastycznie!

To druga książka amerykańskiego autora, jaką miałam przyjemność czytać. Nie zachwyciła mnie tak jak „Lincoln Higway”, ale całkiem przyjemnie przebywało się z młodzieżą z wyższych sfer w Nowym Jorku, pod koniec lat 30 XX wieku. To była doba wielkiego kryzysu, ale i szaleńczej zabawy gdzieś w podziemnych klubach i spelunkach. Główna bohaterka, pochodząca z niezamożnej rodziny, broni swoich zasad i nie zatraca się w szaleństwie.