Lektura pobudzająca myślenie. • Zawiera wiele cennych spostrzeżeń, zaskakujących informacji, interesujących refleksji. Wiele tu też lania wody, rozdrabniania i wielokrotnego tłumaczenia kwestii już raz dobrze wyłożonych. Wiele kontrowersji. I prawd, półprawd, postprawd. • Niektóre rozdziały napisane lepiej, bardziej spójnie i błyskotliwiej, inne gorzej. Bardzo nierówny styl, jednak szeroka perspektywa i ogrom wiedzy (nawet, jeśli ostatecznie ją odrzucimy) zasługują na atencję. • Wątpię, by któremukolwiek historykowi czy myślicielowi udało przedłożyć taki natłok informacji i przemyśleń zgrabniej i ciekawiej niż temu autorowi.

Bardzo interesująca pozycja o charakterze dydaktycznym. Tematyka przyrodnicza. Dedykowana przedszkolakom. • Układ treści umożliwia osobom dorosłym, towarzyszącym dziecku w początkach jego czytelniczej przygody, na korzystanie z tego zbioru jak z pomocy dydaktycznej pełnej króciutkich opowiadań (w tym częściowo wierszowanych), poezji dziecięcej oraz praktycznego poradnika i źródła inspiracji. Nie wszystkie treści są ponadczasowe; o ile te przyrodnicze zaskakują rzadko spotykaną współcześnie rzetelnością, to całokształt przypomina raczej książkowe wydanie czasopisma dziecięcego kore­spon­dują­cego­ (nieraz dosłownie) z małym czytelnikiem dawnych lat. • Ilustracje piękne i wartościowe. Teksty zróżnicowane. Warto przejrzeć, jeśli wpadnie w ręce. I czytać, czytać co tylko dziecku podejdzie - mojemu podeszło niemal wszystko.

Co to właściwie jest? Mindufck? Abstrakcyjna zabawa formą, czasem i sensem? Sztuka przez duże SZ"? Totalny niewypał? Nie wiem, czym w założeniu miała być ta książka, ale na pewno nie książką dla dzieci, a za taką ją pochopnie wzięłam. • Przejrzawszy pobieżnie pierwsze kilka stron, a później losowo jeszcze parę, nie zdecydowałam się poświęcić jej ani chwili dłużej. Nie tego szukałam. Nie jestem krasnoludofilem, nie gustuję w ciekawych bzdurkach i miałkich bajdurkach, zabawę w fantazjowanie o alternatywnych światach i wymyślanie całych nacji mam już dawno za sobą. Mogłabym ocenić książkę przez pryzmat artyzmu - ale tu razi przepaść pomiędzy skądinąd bardzo ciekawą, ale kompletnie odstającą grafiką a tekstem. Ten przypomina mi czasy późnego dzieciństwa, gdy zabawa w wymyślanie światów i dorabianie do nich całego kontekstu była czymś fajnym - jeśli tylko własnym. • Podejrzewam, że obie autorki - zarówno graficzka jak i pisarka - miały przy tworzeniu tej dziwnej książeczki dobrą zabawę. Niestety, chyba nie bawiły się razem. Nic nie świadczy o tym, by zrozumiały wzajemne oczekiwania. Efekt jest jaki jest: grafika nie przykuje uwagi szukających opowieści o krasnalach, opowieść o krasnalach nie wzbudzi zainteresowania grafiką. • Dzieciom nie polecę. Poszukujący w literaturze czegoś nieokreślonego, na wskroś dziwnego, czego samo istnienie będzie nie lada zagwozdką - bierzcie w ciemno. Może odnajdziecie w tym przyjemność oglądania, może czytania. Może zastanawiania się. Nikt ostatecznie nigdy nie mówił, gdzie się kończy lub zaczyna sztuka.

Publicystyka najwyższych lotów. Przeszło 500 stron niezwykle interesującego reportażu z bardzo szczególnego, wąskiego zakresu tematycznego. Jedna instytucja. Kilkadziesiąt lat istnienia. Setki nazwisk. Inny świat, w który można się zanurzyć całym sobą i chłonąć - plotki, fakty i szczególną atmosferę tamtych lat.

Przepiękny pod każdym względem zbiór dziecięcych opowiadań i wierszy inspirowanych porami roku i naturalnym rytmem trwania przyrody. • Rozległa wiedza przyrodnicza autorów oraz zawarta w słowie pisanym jak i ilustracjach subtelność przekazu zachwyciły i mnie i moje dziecko. Jak to jest, że powstałe dobre kilkadziesiąt lat temu utwory tak dobrze potrafią korespondować z najczulszymi punktami wrażliwości czytelnika, niezależnie od wieku i współczesnych realiów życia?... To zdecydowanie ponadczasowa i bez wątpienia wybitna literatura dziecięca.