Narracja zgrabna, momentami usypiająca. Poziom merytoryczny do ogarnięcia przez przyrodoluba laika. W książce zetknęłam się z bardzo dobrze naszkicowanym obrazem przyrody odmiennej od naszej. Liczne nazwy i opisy poszczególnych gatunków uzmysłowiły mi, że moje amatorskie przyrodoznastwo ogranicza się skrajnie do przyrody stricte polskiej.

Robię się wybredna. Musiałam odnaleźć w sobie nieco samozaparcia, by dokończyć lekturę. Czytałam wspomnienia cudzego życia, tak różnego od mojego - i choć w specyficznym postrzeganiu świata - czy raczej jego dostrzeganiu - wtóruję autorowi, to jednak jako całość książka nie stanowiła dla mnie niczego ponad naprawdę dobrą, zgrabną narrację.

Przebodźcowujaca kolorystyka i sposób prezentacji treści. • Dziecko nie było zainteresowane książką.

Od jakiegoś czasu naprawdę lubię konfrontować swoje przekonania z przekonaniami innych - szczególnie popartymi wiedzą ze wskazywanymi źródłami. Tak, wyszłam ze swojej "bańki informacyjnej" i do żadnej łatwo ponownie wlepić się nie dam. Sięgam więc czasem po książki takie jak ta, z nadzieją, że ubogacą mój światopogląd o kolejną porcję sprawdzonych, nieznanych mi wcześniej informacji. • Czy ta pozycja sprostała temu zadaniu? Patrząc na całokształt - i tak i nie. Owszem, autorka przedstawiła sporą ilość nieznanych mi informacji, jednak sama nie wyszła ze swojej strefy komfortu i nie pokusiła się choćby o bliższe przyjrzenie się na łamach książki jednemu ze zjawisk/ sloganów / paradygmatów / przekonań, które wrzuca do wspólnego, wielkiego wora opisanego jako "DEZINFORMACJA/TEORIA SPISKOWA". Stała się zatem w moich oczach poniekąd ofiarą zjawiska, o którym sama pisze. A pisze niesiona emocjami - i choć z początku przyjęta perspektywa mogła sprawiać wrażenie obiektywnej, a przynajmniej możliwie neutralnej, o tyle z biegiem czytania natykałam się na coraz więcej gry na emocjach czytelnika. Bardzo mnie to w lekturze mierziło: te wszystkie trzykropki, po których następowało odkrywcze lub sarkastyczne "tadaaam", budowanie pejoratywnych wizerunków opisywanych postaci łącznie ze skupianiem się na ich fizjonomii, a z pomijaniem lub marg­inal­izow­anie­m choćby tytułów naukowych (np. przedstawianie mecenasa jedynie z imienia i nazwiska, a dopiero później, niemal mimochodem, wspomnienie, że jest adwokatem). Technik manipulacyjnych było więcej. Na tego typu zabiegi trzeba się jednak nastawiać, czytając kogokolwiek, kto myśli, że ma monopol na podawanie prawdy, choćby w najlepszej wierze. • Reasumując - książka w moim odczuciu jest stronnicza i manipuluje faktami, uwypuklacjąc jedne kwestie, pomijając inne. Mimo wszystko z lektury wyniosłam jakąś porcję wiedzy. O ludziach, przede wszystkim.

Nie znalazłam w lekturze niczego naprawdę godnego uwagi, nie wzbudziła we mnie żadnej głębszej refleksji a jedynie lekkę irytację będącą reakcją na dopasowywanie treści utworów literackich tak, by potwierdzały tezy autorek. Było tu też mnóstwo prywaty i wtórowanie sobie w dialogu przez obie rozmówczynie. Ogólnie trochę te rozmowy trąciły sztucznością, ale temat Panie wybrały sobie nieszczególnie ciekawy, więc nie dziwię się wcale.