„Córka fałszerza” to powieść obyczajowa osadzona w momencie historycznym związanym ze schyłkiem Republiki Weimarskiej i formowaniem się III Rzeszy. • W części pierwszej opowieści pani Jax, poznajemy niejakiego Kellermana - malarza, którego fascynuje twórczość Rembrandta. Kellerman wykorzystując swój talent artystyczny stara się pomóc swym bliskim w trudnej sytuacji finansowej. Jego żona właśnie umiera na raka, a możliwości zarobienia jakichkolwiek pieniędzy tak naprawdę nie ma zbyt wiele. Kellerman wyprzedaje zupełnie wszystko, by wraz z dziećmi nie głodować. Dziewczyna o imieniu Judith jest jego jedyną córką, oczkiem w głowie. Ojciec już od najmłodszych lata starał się w niej zaszczepić miłość do sztuki. Z czasem okazuje się, że dziewczynka ma ogromny talent. Kellerman w pewnym momencie zabiera Judith na wystawę dotąd nieoglądanych przez nikogo dzieł van Gogha. Zdania na temat autentyczności zapr­ezen­towa­nych­ w galerii obrazów tego artysty są wśród gości bardzo mocno podzielone, co nie uchodzi uwadze dziewczyny. Ojciec Judith postanawia przekazać córce tajemną wiedzę na temat fałszowania dzieł sztuki. Choć Judith na początku się wzbrania przed poznaniem tego rodzaju „twórczości”, w końcu daje się przekonać do nauki. Kellerman nie namawia jej przecież do czynienia fałszerstw. Uważa, że nadchodzą naprawdę ciężkie czasy i w ostateczności nawet taka umiejętność jak fałszowanie będzie mogła jej się niejednokrotnie w życiu przydać. Jakiś czas po odwiedzeniu przez nich galerii wypływa na jaw sprawa związana z podrobionymi malowidłami van Gogha. Akcja nabiera tempa. Śledczym trudno jest wytropić winnego tej afery. Czyżby maczał w tym palce Kellerman? Judith żywi ogromną nadzieję, że nie. Punkt widzenia dziewczyny na tę sprawę nieco ulega jednak zmianie w chwili, gdy jej ojciec zostaje zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach. Od tej pory młoda żydówka nie może być już niczego pewna. Powoli poznaje sekrety swego ojca i za wszelką cenę stara się znaleźć jego oprawcę. • W powieści prócz wątku związanego z główną bohaterką Judith występuje również cały szereg innych postaci, których losy oscylują wokół powstawania III Rzeszy. Obok prowadzonego śledztwa dotyczącego fałszerstw dzieł sztuki mamy tu także wiele rozmaitych intryg, okultyzm, zakazane miłości, romanse, zdrady, a nawet zbrodnie. Historia ta wciąga czytelnika w wir wydarzeń. Jest intrygująca ze względu na swą wielowątkowość, różnorodność bohaterów i fabularny moment historyczny. Napisana z dość dużym rozmachem z pewnością ucieszy niejednego czytacza. Jak na polski rynek wydawniczy uważam ją za całkiem niezłą pozycję obyczajowo-historyczną.

„Filary ziemi” – czyli jak wyglądało życie w średniowieczu. • Ta bez wątpienia najsłynniejsza powieść Kena Folletta, która zachwyciła miliony czytelników na całym świecie opowiada o budowie monumentalnej katedry w Kingsbridge. Napisana z ogromnym rozmachem historia funkcjonowania w śred­niow­iecz­nych­ realiach jest tak rzeczywista, że czytając powieść można poczuć się jak jeden z jej bohaterów. Jest w niej zawarta cała prawda o tamtych bardzo odległych nam czasach. Czasach targanych wojnami domowymi, głodem, herezją. Autor w sposób misterny splata ze sobą wiele niezwykle zawiłych wątków poszczególnych postaci. Nie brakuje tutaj walki o władze zarówno w sferze sakralnej, jak i świeckiej. Konflikty między monarchią, klerem, a narodem stanowią niejako fabularny chleb powszedni. Do tego dochodzi miłość, ogromne namiętności, zdrady, intrygi, wiele bardzo mrocznych sekretów i ogromnie krwawe zbrodnie. I choć wielu bohaterów powieści niemalże bez ustanku spotyka wprost niewyobrażalne zło, mimo wszelkich przeciwności losu i dzięki własnej determinacji prą dalej, aby momentami niemożliwy do osiągnięcia cel z każdym kolejnym dniem był coraz bliżej ich zasięgu. Na tle tych licznych historii o charakterze obyczajowym przez cały czas niewzruszenie pną się do góry kamienne mury katedry Kingsbridge, by po ponad czterdziestu latach w końcu sięgnąć samego nieba. • „Filary ziemi” to wprost fenomenalna i trzymająca w napięciu saga historyczno-obyczajowa o średniowieczu. Tytuł ten nie ma sobie równych. Tu nie ma ani chwili nudy. Nie ma bohaterów z przypadku, każdy odgrywa tu istotną rolę dla całości utworu. Dla mnie jest to literacki majstersztyk. Chętnie zanurzę się w ciąg dalszy opowieści o słynnym Kingsbridge. Podobno czytania nic nie zastąpi i własnej interpretacji tekstu, ale tym razem gorąco polecam wszystkim superprodukcję „Filarów ziemi” wyreżyserowaną przez Audiotekę.pl. Rewelacyjne słuchowisko ever… Niezapomniana uczta dla uszu, pełna niesamowitych wrażeń. Polecam, polecam, polecam!!!

„Kobieta z wydm” – historia pewnego ziarna obłędu. • Kōbō Abe należy do klasyków literatury japońskiej. Jego „Kobieta z wydm” to powieść alegoryczna, tutaj niczego nie możemy odczytywać w sposób dosłowny. • Głównym jej bohaterem jest pewien nauczyciel Niki Jumpei, którego pasję życiową stanowi entomologia. W ramach swego „owadziego” hobby wybiera się on na wydmy w poszukiwaniu jednego z rzadkich gatunków cicinedlla – biegaczowatego chrząszcza. Podczas swoich obserwacji zostaje zafascynowany przez piasek. Snując wewnętrzne dywagacje na jego temat zapomina o autobusie powrotnym do domu i zmuszony jest spędzić noc na wydmach. Mieszkańcy tutejszej dość specyficznej mentalnie wioski oferują mu nocleg u młodej wdowy, mieszkającej w domu mieszczącym się na samym dnie piaskowego krateru. Na początku nic nie wzbudza w przybyszu żadnego niepokoju. Z czasem jednak okazuje się, że jego obecność w piaskowej wiosce nie do końca jest przypadkowa. Staje się niejako więźniem ludzi czczących ponad wszystko piasek. Nie do końca rozumiejąc wyznawaną przez nich życiową filozofię za wszelką cenę próbuje od nich uciec, ale niestety nie w sposób skuteczny… • Ten swoisty realizm w „Kobiecie z wydm” niesie z sobą głęboki wyraz symboliczny. Odnosi się on do natury człowieka, który zdaje się mieć problem z poczuciem i niedocenianiem własnego „małego szczęścia”. Jumpei zdaje się być nieszczęśliwy w swoim, jakby nie patrzeć dostatnim życiu. Na dodatek doskwiera mu samotność. Gdy trafia pod dach kobiety z wydm i zostaje w nim zniewolony dopiero wówczas zaczyna zdawać sobie sprawę jak cenne jest jego życie tam „na wolności” i rozumieć czym jest prawdziwa samotność. Po doznanym szoku, bohater próbuje odzyskać nadzieję na powrót to swej dawnej rzeczywistości. Podjęta przez niego walka z tą jakże groteskową sytuacją chwilami zmusza go do zachowań niemoralnych oraz nieetycznych. Mimo wszelkich starań, odnoszonych porażek, gdy w końcu nadarza mu się okazja, aby wydostać się z tego świata absurdu Jumpei się waha przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji… Świadczy to o tym, jak szybko człowiek jako jeden z wielu elementów naturalnych tego świata jest w stanie się przystosować do zaistniałej sytuacji. • Kōbō Abe stworzył utwór jedyny w swoim rodzaju i niepowtarzalny. Zachowując skrajny minimalizm, zarówno w ujęciu fabularnym miejsca akcji, postaci, jak i dialogów przekazuje czytelnikowi dość niepokojące i niewątpliwie dające do myślenia przesłanie. Książka ta jest intrygująca, trzymająca w napięciu do ostatniej strony, głęboko filozoficzna, a przy tym ponadczasowa. Z pewnością jest ona bardzo wartościową rzeczą, jeśli chodzi o historię literatury światowej. Polecam ją zatem wszystkim wytrawnym czytelnikom.

„Otchłań” czyli sacrum i profanum… • Historia opowiedziana przez Koprowicza mówi o śledzctwie księdza Jana Radlicza. Dotyczy ono osoby Joanny Stawskiej, o której beatyfikację ksiądz Radlicz ma zamiar się ubiegać. Znany jest mu doskonale krótki żywot dziewczyny, która za życia twierdziła, że Bóg przesyła jej mistyczne znaki, a wszystko co czyniła było z nimi ściśle związane. W efekcie czego, aby ratować cudze życia poświeciła swoje własne. Ksiądz zdaje sobie sprawę z tego, że aby proces beatyfikacyjny mógł się rozpocząć musi zebrać i przedstawić przed kapitułą kościelną niepodważalne dowody, świadczące o jej absolutnej świętości. Dzięki retrospekcji poznajemy tajemnicze losy „mistyczki” Joanny, fanatycznej ateistki Ewy, grupy harcerskiej Stokrotek, a także tajemnicę związaną z tożsamością samego księdza Jana… • Powieść ta jest bardzo niejednoznaczna, tylko odrobinę intrygująca i z pewnością pozostawiająca ogromny niedosyt. Na wstępie zaznaczę, że krótki wpis na temat fabuły z tylnej okładki książki jest bardzo dobrym chwytem marketingowym. Powiem krótko, na próżno w niej szukać fascynujących opisów kulis toczącego się procesu beat­yfik­acyj­nego­, bowiem to o czym w tej powieści mowa to zaledwie „przedśpiew” rozpoczęcia jakiejkolwiek beatyfikacji. O zagładzie żydowskiej Łodzi w przedstawionej historii jest zaledwie kilka zdań. A o reporterskiej dokładności w oddaniu pewnych faktów trudno tu mówić. Jak dla mnie jest to przeciętna powieść o zmarnowanym potencjale fabularnym. Zapowiadała się całkiem dobrze i to wszystko. Im dalej w tekst, tym gorzej. Wątek główny staje się z każdą kolejną stroną coraz bardziej „jałowy”, a zakończenie ma się nijak do rozwinięcia. Powiedziałabym nawet, że całość trąci nieco absurdem. Słaba powieść, szkoda na nią czasu, w z związku z czym nie polecam.

„Z pozdrowieniami, Żyrafa” to niezwykła opowieść o przyjaźni mimo wszelkich barier i różnic… • Głównym bohaterem tej krótkiej opowieści jest znudzony do granic możliwości Pan Żyrafa. Jest chyba najs­amot­niej­szym­ mieszkańcem całej sawanny. Pewnego dnia wpatrując się w horyzont wpada na genialny pomysł. Pisze list, który ma trafić w ręce pierwszej napotkanej postaci zaraz za linią horyzontu. Mało tego, Żyrafa oczekuje natychmiastowej odpowiedzi na swoją wysłaną do nieznanego adresata korespondencję. Bez absolutnie żadnych obaw wyzwanie związane z dostarczeniem tajemniczego listu podejmuje Pelikan, oferujący usługi pocztowe. Nadawca długo oczekuje na odpowiedź… Pelikan jednak nie zawodzi, wraca do Żyrafy zza horyzontu z przesyłką od pewnego, nieco zaskoczonego Pingwina. I tak rozpoczyna się ich wyjątkowa znajomość, pełna niedomówień, owocujących naprawdę zabawnymi zwrotami akcji. Książka ta napisana została z dużą dozą dobrego humoru. Przepełniona jest ogromną wrażliwością. Ekscytuje czytelnika i wzbudza w nim ogromną ciekawość. Doskonała lektura zarówno dla dziecka, jak i rodzica. Polecam gorąco. Bawi do łez. Poza tym jej przekaz jest ponadczasowy.