Bez najmniejszych wątpliwości "Dylemat" jest najsłabszą książką B.A. Paris i to pod każdym względem. To powieść obyczajowa, bo psychologiczną też raczej trudno ją nazwać. • Kluczowa akcja w powieści obejmuje zaledwie dobę. Jest to dzień czterdziestych urodzin Livii. Kobieta czekała na tę chwilę całe swoje życie. W sposób niezwykle skrupulatny przygotowała ogromne urodzinowe party, aby uczcić tę okazję. W realizacji jej marzenia swą pomoc ofiarował kobiecie mąż Adam. W tajemnicy przed żoną zorganizował ich córce Marnie szybki powrót do domu ze studiów w Hongkongu. Adam nie przypuszczał jednak, że to co miało być dla wszystkich świetną niespodzianką podczas przyjęcia urodzinowego Livii oraz doskonałym dla niej prezentem okaże się jedną z największych życiowych traum, jakie mogą przytrafić się człowiekowi. • Kogo nie zain­tere­sowa­łoby­ takie streszczenie fabuły tej powieści w kilku zdaniach? Sprawa ta jednak wcale nie jest aż tak interesującą, jak się na pierwszy rzut oka zdaje. Książka nie ma wartkiej akcji, portrety bohaterów raczej przeciętne, bez jakiegokolwiek wyrazu. W całości przewidywalna treść. Irytujące jest jednak w tym wszystkim to, że całość opiera się tylko i wyłącznie na dywagacjach Adama i Livii w rodzaju "co by było gdyby" , albo "nie powiem jej tego teraz, powiem jej później" i na odwrót. Żenująco nudne. Nie polecam. Bądźmy szczerzy strata czasu i już...

John Boyne to autor na miarę XXI wieku. Potrafi napisać fenomenalną książkę na każdy temat... • "Drabina do nieba" to opowieść o bezwzględnym, cynicznym, egoistycznym człowieku, który za wszelką cenę chce odnieść literacki sukces. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jest pisarskim beztalenciem. Mimo wszystko nawet po trupach brnie do celu. Wykorzystując swą inteligencję, przebojowość oraz wdzięk Maurice Swift dosłownie owija sobie wokół palca niektórych ludzi. Śmiejąc się w duchu z ich naiwności i łatwowierności w łatwy sposób staje się zwykłym złodziejem pomysłów obcujących z nim pisarzy. Jest doskonałym manipulatorem, któremu zawsze udaje się osiągnąć to, na czym mu naprawdę zależy... A zależy mu tylko i wyłącznie na światowym sukcesie. Wszystko jednak, jak się okazuje ma swoje granice. Jak w każdej powieści, tak i w tej sprawiedliwości musi w końcu stać się zadość... • Poraz kolejny Boyne mnie zaskoczył swą pomysłowością. Fabuła tej powieści jest nietuzinkowa, kreacje bohaterów bardzo wyrafinowane, ale też wyraziste. Niezwykle plastyczny język i styl sprawia, że książkę tą czyta się bardzo szybko. Intryguje do samego końca... Polecam, jest to rzecz godna uwagi.

Zimno, zimniej, najzimniej jak tylko można… Norweski region Finnmark, bo to o nim głównie jest mowa w reportażu Ilony Wiśniewskiej, fascynuje wielu ludzi z uwagi na jakże surowy klimat. Rdzennej ludności w regionie tym jest bardzo niewiele, a ci co się ostali niechętnie szukają nowych kontaktów, jednakże jak się przed kimś otworzą to godzinami potrafią snuć swe opowieści o zmieniającym się życiu, kulturze, gospodarce oraz klimacie na północnym skraju Norwegii. • HEN to dla Norwegów zarówno koniec świata, jak i jego początek. Wszystko zależy od interpretacji. Coś może być dla nich HEN czyli zaledwie kilka kilometrów stąd, albo HEN daleko, daleko, że oko wykol. Wiśniewska daleką północ poznaje dzięki Ibertowi Amundsenowi, starcowi którego życie zmierza właśnie ku zorzy. O niezwykle ciekawych losach norweskich Saamów z kolei opowiada niejaka Mari Boine, wokalistka pogodzona z własnym losem – życia, w tym jakże „trudnym do życia” właśnie miejscu. Za wszelką jednak cenę stara się uchronić od zaniknięcia tej cennej kultury. Nie jest jedyną osobą, która się z nią aż tak bardzo utożsamia. Na murach opuszczonych budynków w Finmarku powstaje wiele ściennych malowideł, które też mają przysłużyć się tej idei ochrony tożsamości kulturowej. • Reportaż Ilony Wiśniewskiej jest do granic możliwości szczery, bardzo realistyczny, brak w nim jakichkolwiek powściągliwości i upiększeń. Autorka relacjonuje wszystko takim, jakie w rzeczywistości jest. Niczego nie przejaskrawia, ani też nie ubarwia. W końcu w każdej kulturze jest wiele rzeczy, które nas fascynuje i pociągaja, ale są też takie sprawy, o których się nie chce często mówić… O takich właśnie sprawach i tej nieco bardziej gorzkiej sferze finmarskiego życia jest w tym reportażu mowa. Polecam gorąco lekturę.

"Będzie bolało" to słodko-gorzki obraz przedstawiający nieudolność i niewydolność współczesnej służby zdrowia. Wszystko to opisuje z dużą dozą poczucia humoru człowiek, który jeszcze do niedawna pełnił funkcję lekarza stażysty w kilku brytyjskich szpitalach. Dlaczego zrezygnował z kariery wybitnego specjalisty? Przecież bycie lekarzem to prestiż, szansa na lepsze i dostatnie życie bez jakichkolwiek wyrzeczeń... Czy aby napewno? • Adam Kay opisuje lekarskie życie dosłownie od kuchni. Studia, staż i rezydenturę. Okazuje się, że droga do osiągnięcia zawodowego sukcesu w branży medycznej jest baaaardzo długa i wprost proporcjonalnie do tej długości wyboista. Autor w swym pamiętniku opisuje niezwykłe przypadki medyczne, z którymi miał do czynienia (momentami wręcz absurdalne), niejednokrotnie opowiada o zwyczajnej ludzkiej głupocie, ale także o własnej empatii do pacjentów, których polubił, a jak wiadomo nie powinien. To również ciekawa historia jego relacji z bliskimi, przyjaciółmi oraz partnerem. To opowieść o notorycznym braku czasu nawet dla siebie samego, braku pieniędzy i niebotycznej ilości obowiązków. Okazuje się jednak, że wszystko ma swoje granice i że nie każde marzenie warte jest spełnienia... Czasami warto powiedzieć sobie STOP i zacząć życie od nowa. Nie każda gra warta jest świeczki... • "Będzie bolało" to książka, która mnie bardzo miło zaskoczyła. Nie jest to może literatura jakiś wysokich lotów, ale przynajmniej oparta na prawdziwym życiu pewnego inteligentnego człowieka, który miał odwagę powiedzieć sobie dość, mimo ambicji, ogromnej wiedzy i zdobytego doświadczenia. Napisana dość plastycznym językiem, zachowująca realizm sytuacji, ale także z bardzo wysublimowanym poczuciem humoru. Czyta się ją świetnie. Nie nuży, nazbyt nie przeraża, a momentami można się przy jej lekturze ubawić wręcz do łez. Krótko mówiąc podobało mi się. Polecam.

„Zagrożone dziedzictwo” to fascynująca opowieść o perypetiach zaginionych skarbów kultury zarówno rodzimej, jak i pochodzącej zza granicy. Leszek Adamczewski w fenomenalny, momentami nieco anegdotyczny sposób przytacza historie bardzo wielu różnych zabytków i ich jakże zagmatwanych losów związanych z trudnym okresem międzywojennym początków XX wieku. • Wielokrotnie skarby kultury bywały wówczas przewożone, ukrywane, kradzione, uznawane za zaginione, często niszczone, ale wielokrotnie także odzyskiwane. Do dnia dzisiejszego nie znalazła się Piękna Madonna z Torunia, ani obraz meksykańskiej artystki Fridy Kahlo czy też „Portret młodzieńca” Rafael’a Santi’ego. Z kolei w bestialski sposób przecudnej urody Bursztynowa Komnata została spalona przez „spragnionych ciepła”, pijanych Rosjan. Próżno jej szukać gdzieś na rubieżach obecnej Europy. O tym Adamczewski mówi wprost. I tak należy się cieszyć z odzyskanych z inicjatywy kardynała Stefana Wyszyńskiego bardzo wielu skarbów narodowych, wśród których znalazły się między innymi bezcenne wawelskie arrasy. Na swoje dawne miejsca ponadto wróciło również takie obrazy jak: „Dziewica Orleańska” Jana Matejki, „Plaża w Pourville” Claude’a Monet’a czy też „Zima w małym miasteczku” Aleksandra Gierymskiego. Te dzieła, które figurują w rejestrach państwowych jako zaginione niekoniecznie zostały unicestwione. Znajdują się zapewne w zbiorach osób prywatnych. Zostały skradzione na zlecenie i trafiły w ręce prawdziwych fanatyków ogarniętych żądzą ich posiadania dla własnej ekscytacji. Nie oszukujmy się, nie ma co liczyć na ich szybki zwrot. Ci w posiadaniu których dzieła się te obecnie znajdują doskonale zdają sobie sprawę z ich przeogromnej wartości w skali świata. Nam, zwykłym szarym człowieczkom ceniącym sztukę pozostaje po nich już tylko tęsknota, żal i niedowierzanie – jak mogło do tego w ogóle dojść, że ich już nigdy więcej na własne oczy nie ujrzymy. Ach...