"Pasażerka" to bez wątpienia jedna z ciekawszych książek dotyczących wojny oraz zagłady. Napisana w niesamowity sposób, z niepowtarzalną, interesującą fabułą oraz wyrazistymi bohaterami. • Akcja tej krótkiej powieści rozgrywa się na płynącym ku Rio de Janeiro transatlantyku. Liza, główna bohaterka utworu podróżuje wraz ze swym mężem Walterem. Oboje są rodowitymi Niemcami. W pewnym jednak momencie ich spokój podróżowania zostaje zakłócony. Uwagę Lizy przykuwa postać pewnej kobiety. Tytułowa "Pasażerka" wydaje jej się osobą bardzo dobrze znaną. Wiele lat po wojnie Liza zmuszona jest wrócić pamięcią wstecz. Chcąc, nie chcąc musi zmierzyć się z dramatycznymi wspomnieniami. Dokonuje ostatecznego rozliczenia z przeszłością. Snuje swą opowieść, niczym świadek jakiegoś przesłuchania. Walter po dziesięciu latach małżeństwa z Lizą po raz pierwszy słyszy historię, o której wcześniej nie miał bladego pojęcia... Jaki więc związek ma "Pasażerka" z osobą Lizy? I czy fakty ze swego życia podczas wojny, które Liza ujawnia przed Walterem pozwolą przetrwać ich związkowi? • Podczas lektury tej książki rodzi się tak naprawdę bardzo wiele pytań. Nie tylko związanych z dalszymi losami jej głównych bohaterów, ale także tych dotyczących ludzkiej natury. "Pasażerka" to bardzo wartościowa powieść. To niesamowita relacja świadka historii, wielka jej lekcja oraz przestroga dla nas wszystkich na przyszłość, bo do teraz doświadczamy "małych wojen". Polecam gorąco lekturę.

Ból po stracie bliskiej osoby... Nie ma na świecie człowieka, który by tego nie doświadczył... Ale czy każdego z nas boli zawsze równie mocno? Jak się z tym bólem pogodzić, jak go oswoić? Niestety nie zawsze czas leczy rany. Jest to niezwykle trudne, gdy nawet długotrwałe "leczenie" ran tych nie zabliźnia. Ten jakże trudny temat porusza w swych krótkich esejach Oto Horvat. • "Sabo się zatrzymał" to książka o umieraniu, chorobie, traumie i o trudnej próbie powrotu do "normalnego życia" po śmierci naszych bliskich... Sabo zadaje sobie pytanie - jak żyć? Co zrobić, żeby życie stało się bardziej znośne po takim wstrząsie? Przecież nie da się zapomnieć. Nie da się stanąć w miejscu i robić nic. Wymazać z pamięci wszystkich wspomnień dla własnego emocjonalnego spokoju. Trzeba się z tym jakoś pogodzić. Nie oglądając się zbyt często wstecz należy przeć do przodu, nauczyć się doceniać życie i starać się czerpać z niego ile się tylko da, bo ono samo w sobie jest niezwykle krótkie, kruche, ulotne, dane nam tylko na chwilę. • Książka Horvata jest jedną z tych, wobec których nie należy przejść obojętnie. Porusza temat trudny, ale przez cały czas aktualny. W końcu przemijanie jest nieodzownym elementem życia każdej ziemskiej istoty. Polecam gorąco. Bardzo ambitna lektura

Bez wątpienia jedna z lepszych, krótkich opowiastek dla dzieci. Nie sposób się w niej nie zakochać. Są figle, są psoty i Duduś, któremu przecież tak dobrze z oczu patrzy. To książka pełna pokus, którym trudno się oprzeć. Dlaczego jest tak wartościowa? Bo opowiada o pewnej "ułomności", z którą często każdemu z nas jest sobie trudno poradzić, dotyczy walki z własnymi słabościami, ale także uczy malucha co tu zrobić, żeby być mimo wszystko grzecznym. Moim zdaniem ksiażka ta to super sprawa. Polecam każdemu rodzicowi. Sama znam już ją na pamięć, tyle razy do niej sięgamy. Rzecz godna uwagi zatem.

Bez najmniejszych wątpliwości "Dylemat" jest najsłabszą książką B.A. Paris i to pod każdym względem. To powieść obyczajowa, bo psychologiczną też raczej trudno ją nazwać. • Kluczowa akcja w powieści obejmuje zaledwie dobę. Jest to dzień czterdziestych urodzin Livii. Kobieta czekała na tę chwilę całe swoje życie. W sposób niezwykle skrupulatny przygotowała ogromne urodzinowe party, aby uczcić tę okazję. W realizacji jej marzenia swą pomoc ofiarował kobiecie mąż Adam. W tajemnicy przed żoną zorganizował ich córce Marnie szybki powrót do domu ze studiów w Hongkongu. Adam nie przypuszczał jednak, że to co miało być dla wszystkich świetną niespodzianką podczas przyjęcia urodzinowego Livii oraz doskonałym dla niej prezentem okaże się jedną z największych życiowych traum, jakie mogą przytrafić się człowiekowi. • Kogo nie zain­tere­sowa­łoby­ takie streszczenie fabuły tej powieści w kilku zdaniach? Sprawa ta jednak wcale nie jest aż tak interesującą, jak się na pierwszy rzut oka zdaje. Książka nie ma wartkiej akcji, portrety bohaterów raczej przeciętne, bez jakiegokolwiek wyrazu. W całości przewidywalna treść. Irytujące jest jednak w tym wszystkim to, że całość opiera się tylko i wyłącznie na dywagacjach Adama i Livii w rodzaju "co by było gdyby" , albo "nie powiem jej tego teraz, powiem jej później" i na odwrót. Żenująco nudne. Nie polecam. Bądźmy szczerzy strata czasu i już...

John Boyne to autor na miarę XXI wieku. Potrafi napisać fenomenalną książkę na każdy temat... • "Drabina do nieba" to opowieść o bezwzględnym, cynicznym, egoistycznym człowieku, który za wszelką cenę chce odnieść literacki sukces. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jest pisarskim beztalenciem. Mimo wszystko nawet po trupach brnie do celu. Wykorzystując swą inteligencję, przebojowość oraz wdzięk Maurice Swift dosłownie owija sobie wokół palca niektórych ludzi. Śmiejąc się w duchu z ich naiwności i łatwowierności w łatwy sposób staje się zwykłym złodziejem pomysłów obcujących z nim pisarzy. Jest doskonałym manipulatorem, któremu zawsze udaje się osiągnąć to, na czym mu naprawdę zależy... A zależy mu tylko i wyłącznie na światowym sukcesie. Wszystko jednak, jak się okazuje ma swoje granice. Jak w każdej powieści, tak i w tej sprawiedliwości musi w końcu stać się zadość... • Poraz kolejny Boyne mnie zaskoczył swą pomysłowością. Fabuła tej powieści jest nietuzinkowa, kreacje bohaterów bardzo wyrafinowane, ale też wyraziste. Niezwykle plastyczny język i styl sprawia, że książkę tą czyta się bardzo szybko. Intryguje do samego końca... Polecam, jest to rzecz godna uwagi.