Jeszcze nigdy, ani w żadnej z wcześniejszych książek Éric-Emmanuel Schmitt nie opowiedział o sobie i swoich uczuciach, aż tak wiele… • Autor doświadczył śmierci swej ukochanej mamy i po raz pierwszy postanowił o tym opowiedzieć. Opowiedzieć o swych wstrząsających przeżyciach, o obez­wład­niaj­ącym­ bólu, nagłej życiowej, jak i twórczej niemocy. W „Dzienniku utraconej miłości” uzewnętrznił się niemalże całkowicie, przez co przynajmniej w moim odczuciu stał się nieco bliższy czytelnikowi. Książka ta jest na wskroś przepełniona najbardziej intymnymi z intymnych uczuciami. Śmierć bliskiej osoby, zwłaszcza matki to bezdyskusyjnie bardzo trudne doświadczenie. Mimo tego, że z upływem czasu każdy z nas powinien się z zaistnieniem takiej sytuacji coraz bardziej oswajać, zawsze gdy przychodzi kres jest to moment poruszający. Ale należy pamiętać, że wraz z nadejściem końca nie wszystko tracimy. Pozostają pamięć, wspomnienia, które podsycać będą, ten nadal skrzący się płomień bezgranicznej miłości. Dowodem tego jest opowieść Schmitta o swej jakże czułej relacji z matką, szczęśliwych chwilach, które dane im było wspólnie przeżyć. Od tej pory autor będzie się starać żyć w pełnym szczęściu, by nie zawieść oczekiwań swej matki, której to obiecał. • „Dziennik utraconej miłości” to niewątpliwie słodko-gorzka historia. To poruszające świadectwo autora, który odbył podróż w głąb siebie samego, by nie utracić sensu i celu w życiu. Myślę, że książka ta jest niejako jego spowiedzią. Spowiedzią przynoszącą mu ukojenie w bólu i wewnętrzne oczyszczenie. Bo odtąd już nic nie będzie takie, jak dawnej, ale warto jest stawić przeciwnościom losu czoło i walczyć o dalsze szczęście. Przecież życie każdego z nas jest pełne takich nagłych „trzęsień ziemi”, po których musimy wstać i ruszyć dalej ku zachodzącemu słońcu. Urzekająca proza.

Mikołaj Grynberg zawsze jest otwarty na osobiste historie i przeżycia innych ludzi. • „Poufne” to kolejna interesująca opowieść o pewnej żydowskiej rodzinie, która nadal żyje w cieniu pozagładowej traumy. Tym razem czytelnik jest obserwatorem jej życia codziennego. Momentami jest ono pełne czułości, innym zaś razem jej bohaterowie doświadczają chorób i stają przed obliczem nieuchronnej straty. Często muszą też podejmować trudne decyzje. „Napiętnowani swoim pochodzeniem” starają się jakoś żyć dalej, z tym niebagatelnym obciążeniem. Jednakże wielokroć przeszłość zdaje się być dla nich powodem do wyzwolenia śmiechu. Rodzinie tej, jako wspierającej się wspólnocie udaje się walczyć ze swym gorzkim dziedzictwem, dzięki wzajemnemu wsparciu, miłości, poświęceniu. Nie znamy bohaterów ani z imienia, tym bardziej z nazwiska. Wiemy, że mamy do czynienia z kilkoma pokoleniami. Jest tutaj dziadek lekarz, który niczego sobie w życiu nie żałuje, ani nie odmawia. Manifestuje wszędzie swoją energię, udowadniając tym samym, że w ten sposób skutecznie walczy z „niebyciem”. Poniekąd czuje się zwycięzcą, w końcu ocalał, jako jeden z tych nielicznych. Prócz niego ocalała jeszcze jego żona i syn. Syn jest profesorem fizyki, synowa natomiast swe dzieciństwo spędziła we Francji w jednym z domów dziecka. Po wojnie odnalazła ją matka, którą dziewczynka jako kilkuletnie, niczego nierozumiejące dziecko nazywa zwyczajnie czarownicą. Trzecią postacią jest mało rozsądny wnuk, który nasłuchawszy się opowieści o Zagładzie dochodzi do wniosku, że zwyczajne życie nieuwikłane w opowieści z przeszłości jest najważniejsze. Istotne jest to, aby żyć swoim życiem, a nie życiem czyimś. • Prozę Grynberga czyta się niebywale szybko, co nie znaczy, że stanowi ona łatwą w interpretacji lekturę. Wręcz przeciwnie. „Poufne” należałoby przeczytać kilkakrotnie, aby w spokoju i pełnym zrozumieniu poddać ją refleksji, zamiast snuć niepewne domysły. Wówczas łatwiej byłoby także o niej opowiedzieć nieco więcej, wszak to bardzo wartościowy, piękny i nieco osobisty twór.

Carlos Ruiz Zafón był prawdziwym panem na włościach, jeśli chodzi o powieść gotycką. Według mnie na chwilę obecną nie ma sobie równych. „Miasto z mgły” to jego ostatnia publikacja, na którą składa się zaledwie jedenaście krótkich opowiadań. Doskonała forma narracji, subtelność, wrażliwość, nieco mroku, kilka kropel strachu, ot cały Zafón. Tym jednak razem przynajmniej w moim odczuciu utwory te są przesycone nieco większym smutkiem. Niemalże w każdym obecna jest też śmierć. Czuć w nich swoistą nutę pożegnania autora z czytelnikiem. Z drugiej strony autor zawarł w nich wszystko to, co kochał. Nie brakuje tu spowitych mgłą uliczek Barcelony. Jedną z głównych ról ogrywa także ukochany przez Zafóna Cervantes, a na dokładkę mamy jeszcze Gaudiego, ze swym nietuzinkowym planem arch­itek­toni­czny­m. Fantazja miesza się z rzeczywistością, jest życie i śmierć, są rozstania i powroty, a także niespełnione pragnienia. Poczujcie magię twórczości Zafóna ponownie, choć na bardzo krótko. Polecam gorąco.

Publikacja o prawie autorskim dla projektantów składa się z trzech części. Pierwsza dotyczy ochrony własności intelektualnej. W niej autorzy w sposób przystępny i jasny omawiają poszczególne aspekty prawne związane z ochroną praw autorskich, posiłkując się konkretnymi przykładami z życia. Prezentują w niej także grafiki, żeby odbiorca łatwiej mógł zrozumieć i dostrzec w czym tkwi problem, jeśli chodzi o łamanie i kradzież świadomą czy też nieświadomą praw twórców. Większość uarg­umen­towa­nych­ wypowiedzi została dodatkowo „przy­piec­zęto­wana­” konkretnymi artykułami z ustawy. Prawa autorskie i ich ochrona to temat rzeka. W większości na żadne z zadawanych ogólnikowych pytań, które ich dotyczą nie można udzielić jednoznacznej, prostej odpowiedzi. Każdy związany z nim problem należy rozpatrywać indywidualnie, bo przeważnie towarzyszą mu jeszcze dodatkowe konteksty. Wiem, o czym piszę, bo nieczęsto sama miałam z tym tematem zagwozdkę. W części drugiej poradnika znajdują się odpowiedzi prawne na pytania poszczególnych twórców. Świetna część, bo pokazuje jak różnorodny, a zarazem jak bardzo złożony jest problem dotyczący ochrony praw autorskich. W części ostatniej zamieszczono całe mnóstwo wzorów umów i innych materiałów, którymi można się co nieco spróbować posiłkować w nagłych sytuacjach kryzysowych, związanych nie tylko z niep­rzes­trze­gani­em prawa w wyżej omawianym zakresie, ale także w kwestii zawierania umów licencyjnych, czy chociażby przenoszenia majątkowych praw autorskich do utworu. Publikacja ta jest z pewnością godna uwagi. Niejednokrotnie może przydać się życiu zawodowym twórcy grafik. Polecam zainteresowanym tematem.

„Żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić tym razem!” • „Człowiek w poszukiwaniu sensu” to publikacja o charakterze psyc­hote­rape­utyc­znym. Składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza jest auto­biog­rafi­czną­ opowieścią doktora Frankla, w której autor opisuje swoją walkę o przetrwanie w obozie koncentracyjnym. Był w nim długoletnim więźniem, który zdołał poznać gorzki smak egzystencji pozbawionej wszelkiej godności. Wszystkich swoich bliskich, poza siostrą stracił, dzięki bestialskiej machinie obozowej. Cierpiał głód, niewyobrażalne zimno, doświadczył brutalnej przemocy, ograbiono go z wszelkich wartości, zabrano cały dobytek. Jednak mimo swego tak trudnego położenia, nigdy nie stracił nadziei, nigdy nie zwątpił w sens swojego istnienia. Uważając życie za dar najcenniejszy i darząc je ogromnym szacunkiem, podjął ten karkołomny trud, aby je ochronić za wszelką cenę. Dzięki tak niesamowitej postawie Frankla dziś możemy zagłębić się w meandry logoterapii. O tym, jak jego osobisty dramat wojenny doprowadził go do odkrycia koncepcji logoterapi opowiada część druga tejże publikacji. Okazuje się, że stworzona przez niego alternatywa dla freudowskiej psychoanalizy może w wielu przypadkach stanowić ponadczasową receptę na przetrwanie. • Dzieło Frankla to bardzo poruszająca lektura, mądra, wymagająca od czytelnika maksymalnego skupienia. To bez dwóch zdań wyjątkowa książka, która odbiorcy prócz ogromnego wstrząsu dostarczyć może także wielki wewnętrzny spokój. Autor swoją postawą udowodnił, że bez względu na beznadziejne okoliczności, w jakich się kiedykolwiek znajdziemy, nie należy uciekać. Warto wyznaczyć sobie nowe cele i wybrać życie. Ten bezcenny dar, bo jedyny w swoim rodzaju i niepowtarzalny. Dany nam tylko raz i niekoniecznie na zawsze. Trudno w obliczu takiej nauki płynącej z treści „Człowieka w poszukiwaniu sensu” przejść obok tego tytułu zupełnie obojętnie. Dla mnie bardzo wartościowa rzecz… Polecam.