A Ty ile byłbyś wstanie zrobić, żeby uratować swoje dziecko? • Dla wielu rodziców odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta. Zapewne WSZYSTKO. Okazuje się jednak, że w rzeczywistości może ona nie być wcale aż tak oczywista, gdy w grę wchodzi życie również innych osób i możliwość dopuszczenia się najo­krut­niej­szeg­o z przestępstw… Przed tego rodzaju „dylematami” zostają postawieni bohaterowie „Łańcucha”. • W pewien zwyczajny dzień poznajemy Rachel, zabieganą matkę, kobietę walczącą o życie ze śmiertelną chorobą nowotworową, której los zdaje się nie oszczędzać. W drodze na kolejną konsultację onkologiczną otrzymuje anonimowy telefon z informacją, że ktoś właśnie uprowadził jej nastoletnią córkę Kylie. I choć głos w telefonie informuje ją, że nie o pieniądze w tej grze chodzi i tak w sposób pośredni domaga się okupu i obowiązkowego zaangażowania się w sprawy łańcucha, czyli znalezienia i uprowadzenia kolejnego dziecka. W przeciwnym razie łańcuch zostanie przerwany i jej córka zginie. Z łańcucha nie ma absolutnie żadnej ucieczki. Jego „ogniwami” do tej pory stało się mnóstwo rodzin. Żadnej policji, żadnych osób wtajemniczonych. Tylko Ty, szczegółowe wytyczne dotyczące postępowania i podjęte przez Ciebie decyzje decydują o losie uprowadzonych dzieci. Zdaje się, że z tej absurdalnej sytuacji nie ma innego wyjścia, jak tylko przeobrazić się mimo własnej woli w kryminalistkę i dopuścić się tych nied­opus­zcza­lnyc­h czynów w imię miłości do własnej córki. Rachel jednak w akcie swej najwyższej desperacji za wszelką cenę stara się namierzyć anonimowego twórcę tego bestialskiego pomysłu i skończyć z nim raz na zawsze. Prawda na ten temat jednak jest jak zwykle bardzo wstrząsająca i bulwersująca, ale o tym przekonajcie się najlepiej sami. • Adrian McKinty napisał naprawdę „wciągający” thriller. Jest on doskonałą rozrywką przynajmniej w moim mniemaniu. Wiadomo, posiada pewne „niedociągnięcia”, na które wielu czytelników wcześniej w swych wypowiedziach zwracało już uwagę, ale zakładam, że tytuł ten został napisany dla czystej rozrywki czytelnika, a nie po to, żeby czepiać się jakichś tam szczególików. Mi on takowej rozrywki dostarczył, nieco odstresował i to wszystko. Wartka akcja, ciekawe postacie bohaterów, misternie skonstruowana fabuła i ani chwili nudy, brak również drętwych i przydługich opisów. Całkiem niezły tytuł. Polecam dla relaksu.

Żyjemy w ogromnym pędzie. Coraz więcej rzeczy związanych z naszą duchowością, wrażliwością i uczuciami zdaje się mieć dla nas bardzo małą wartość. Jesteśmy zaślepieni, omamieni zdobyczami cywilizacyjnymi, osaczeni nowymi technologiami, gonimy za pieniędzmi, narzekamy na notoryczny brak czasu itd. Mitch Albom w swej najnowszej książce stara się zwrócić uwagę czytelnika na to, co naprawdę powinno nadawać sens naszemu życiu. Ważny jest los drugiego, niekoniecznie zawsze bliskiego nam człowieka, nasze najgłębsze przekonania i wartości jakie powinniśmy wyznawać, aby żyć w zgodzie z samym sobą, w wierze i z nadzieją na lepsze jutro mimo spotykających nas przeciwności losu. A wszystko to autor próbuje nam uświadomić w swej historii o dziesięciu rozbitkach, którzy na swą tratwę ratunkową wciągają pewnego, zupełnie im nieznanego mężczyznę. Załoganci zdają się być nieco skonsternowani, gdy ten po krótkiej rozmowie zaczyna twierdzić, iż jest Bogiem. Mało tego, oświadcza że może ich uratować z opresji, ale wyłącznie w momencie, w którym wszyscy w niego uwierzą. I ten warunek zdaje się ich wszystkich nieco przerastać. Na tratwie doskwiera im skwar, zaczyna brakować wody, jedzenia, a nawet nadziei na wyjście z tej katastrofy cało. Mimo to każdy z nich twardo obstaje przy swoim. Zadają całe mnóstwo pytań, na które w tej chwili nikt nie chce udzielić im żadnej konkretnej odpowiedzi, nawet dryfujący z nimi Bóg. Czy przeżyją? Czy przestaną wątpić? Czy na nowo zaczną wierzyć? • Warto jest sięgnąć po tą niezwykle refleksyjną, filozoficzno-religijną opowieść, napisaną - w mojej ocenie - ku pokrzepieniu serc. Mitch Albom jak zwykle nie pozostaje w swym tekście jednoznaczny. Historia ta jest wielowymiarowa, intrygująca, zaskakująca, skłaniająca do głębokiej zadumy nad prawdziwym sensem naszego istnienia.

"Śmierć pięknych saren" to zbiór auto­biog­rafi­czny­ch opowiadań czeskiego pisarza. Dziś jest on dziełem jednym spośród wielu wpisujących się w kanon literatury światowej. Ota Pavel wspomina w nich swoje dzieciństwo, młodość, a także życie w czasie trwania II wojny światowej i świat zaraz po. W pierwszej części cyklu głównym bohaterem autor uczynił przede wszystkim swego ojca Leona Poppera, który parał się sprzedażą sprzętów gospodarstwa domowego w firmie Electrolux. W opisywaniu swych przeżyć i rodzinnych perypetii Pavela nie opuszcza dobry humor, momentami nieco fantazjuje, często także posługuje się groteską. Potrafi jednak podczas podejmowania tematów ważkich zachować realizm sytuacji, w sposób właściwy scha­rakt­eryz­ować­ tragiczne wydarzenia, czy opowiedzieć o doznanych krzywdach. W części drugiej publikacji autor przedstawił relacje własne i swoich bliskich z przyrodą, którą bardzo szanował, co w sposób bardzo szczegółowy, długi i wyczerpujący przedstawił. Wszystkie bliskie mu osoby uwielbiały wędkować, zatem większość przytoczonych historii dotyczy ich zmagań podczas połowów. • Teksty napisane przez Ota Pavela są ponadczasowe i na zawsze pozostaną aktualne. Zawarte w nich zostały bowiem cenne wartości istotne dla każdego z nas. Mowa w nich o miłości, przyjaźni, rodzinie, szacunku i pochwale natury. Wszystko to ujęte w bardzo delikatny sposób, z nostalgicznym poczuciem humoru. To także książka o przemijaniu, nieubłaganie pędzącym czasie i postawionej po przeciwległej stronie szali ludzkiej bezradności na to wszystko. Ota Pavel jednak w "Śmierci pięknych saren" zdaje się sobie z tego nic nie robić. Dla niego ważna jest magia chwili, przepiękne wspomnienia, zarówno te dobre, jak i złe, które na zawsze pozostaną w naszych umysłach oraz sercach i to one powinny stanowić dla nas wartość największą, bo są nieuchwytne w żaden inny sposób. Warto zatem cieszyć się każdym dniem przeżytym, utkanym ze słów, myśli, doświadczeń, bo on jest wyłącznie nasz - na zawsze. Polecam zatem lekturę, bo ma ona naprawdę przepiękne przesłanie.

Główną bohaterką tej mrocznej opowieści jest Mary Yellan, która po śmierci swej matki postanawia zamieszkać u jej siostry – ciotki Patience. Sprzedaje podupadające gospodarstwo po swych rodzicach i wyrusza do Kornwalii. Gdy trafia do znajdującej się pośrodku dzikiego pustkowia oberży „Jamajka” doznaje ogromnego szoku. Jej niegdyś życzliwa i pełna życia ciotka obecnie zdaje się być kimś zupełnie obcym. Patience jest teraz osobą zahukaną, zamkniętą w sobie, wiecznie przestraszoną. Mary zdaje sobie szybko sprawę z tego, że winnym takiego stanu rzeczy jest jej mąż niejaki Joss Merlyn. Właściciel oberży w najbliższych mu kręgach uchodzi bowiem za siejącego postrach brutala i alkoholika. Dziewczyna już po pierwszej nocy spędzonej w oberży odkrywa w jakim śmiertelnym nieb­ezpi­ecze­ństw­ie się znalazła. Wuj po nocach zdaje się prowadzić jakieś szemrane interesy z bardzo osobliwymi ludźmi, budzącymi grozę i przerażenie w dziewczynie. Mary stawia sobie za cel uwolnienie ciotki z „bagna”, w którym się znalazła i zdemaskowanie działalności Joss’a Merlyn’a. • „Oberża na pustkowiu” to klasyka jeśli chodzi o literaturę angielską. To powieść o niezwykłym, mrocznym, gotyckim i bardzo surowym klimacie. Jest w swych opisach również na wskroś realistyczna, przez co w sposób niesamowity działa na wyobraźnię czytelnika. Są w niej sceny budzące przerażenie, jak i wątki obyczajowe. Jest kłamstwo, tajemnica, intryga, zdrada i wstrząsające odbiorcą zakończenie tejże historii. Daphne du Maurie to autorka godna zainteresowania. Polecam.

"Niech stanie się światłość" to historia, w której zostały położone podwaliny pod opowieść o słynnej katedrze w Kingsbridge. Akcja powieści rozgrywa się na terenie Anglii, w której mimo sprawowanej władzy królewskiej panuje ogromny chaos. Nikt zdaje się nie dbać o losy ludności najuboższej, na dodatek z każdej ze stron kraj nękany jest przez najeźdźców. Są nimi Walijczycy i nad wyraz okrutni wikingowie. Życie u schyłku pierwszego tysiąclecia do łatwych zatem nie należy. • Głównymi bohaterami w tej historii są przede wszystkim trzy postacie. Niejaki szkutnik Edgar, który stał się jedną z wielu ofiar napaści wikingów, przez co zmuszony był wraz ze swymi bliskimi znaleźć schronienie zupełnie gdzie indziej, w całkiem obcym i nieprzyjaznym środowisku. Drugą bohaterką jest pochodząca z Normandii Ragna, która wyszła za mąż za angielskiego ealdormana Wilwulfa i tym sposobem trafiła do Anglii. Pozostaje jeszcze mnich Aldred, który zdaje się snuć marzenia o uczynieniu ze swojego opactwa ogromnego i podziwianego wszędzie centrum nauki. Los splata ze sobą wielokrotnie ścieżki tych bohaterów, a wspólny dla nich mianownik stanowi postać niezwykle przebiegłego, pazernego, niemoralnego i do granic możliwości brutalnego biskupa Wynstana. Świat przedstawiony przez Folletta jest pełen cynizmu, obłudy, zdrad, brudu wszelkiego rodzaju, knowań, intryg... Autor wywleka w powieści wszystko, co nęka Anglię od wieków z pokolenia na pokolenie, a co związane jest głównie z niepohamowaną chęcią pełnienia władzy za każdą możliwą cenę. • "Niech stanie się światłość" to monumentalna opowieść z mnóstwem postaci, przeróżnych intryg, nagłych zwrotów akcji. Wszystkie wątki jak zwykle w sposób sensowny i płynny sprowadzone zostają do jednego, wspólnego zakończenia, w którym rzecz oczywista zwycięża dobro. Polecam tą fascynującą lekturę, która wyszła spod pióra mistrza powieści obyczajowo-historycznej.