„8+2 i ciężarówka” to opowieść o naprawdę dużej rodzinie. Zamieszkują w pewnym miasteczku w bardzo małym mieszkanku, w którym odrobinę im ciasno. W końcu samych dzieci jest ośmioro i do tego dwoje rodziców. Mimo wszystko wspólnie wiodą wesołe życie, w którym nie ma miejsca na nudne dni. A dzieje się u nich wiele… Przygodę z nimi rozpoczynamy od incydentu związanego z kradzieżą ich ukochanej zielonej ciężarówki. Samochód szybko wraca do właścicieli, choć w nieco odmienionym stanie, a jej złodziejaszek staje się przyjacielem rodziny. Pomyślicie pewnie, że to absurdalne? Jednak niekoniecznie. Dalej jest już tylko coraz zabawniej. W odwiedziny wpada babcia z domu starców, dzieciaki poznają nieco bliżej ekscentryczną sąsiadkę z dołu Huldę, gaszą pożar w domu tuż obok, odświeżają podłogę w swoim pokoju i stają się właścicielami psa o imieniu Rurek. A wszystko to przedstawione w bardzo ciepłej i pełnej miłości atmosferze. Książka mimo swego zacnego wieku nadal cieszy najmłodszych czytelnik, co świadczy w pewnym sensie o jej ponadczasowości. Tym bardzie polecam lekturę do rodzinnego czytania.

Z Kostkiem rok szkolny może być rzeczywiście niezwykle udany i baaaaardzo wesoły. Myślę, że niejeden rodzic w postaci tego bohatera mógłby dostrzec własnego pier­wszo­klas­istę­. Kostek rozpoczyna pierwszy w swym życiu rok szkolny i dziarsko spieszy, by usłyszeć dzwonek i zasiąść obok kogoś w ławce. Ale oczywiście nie to jest w szkole najważniejsze. Najistotniejsi są nowi koledzy, wspólne zabawy na boisku, przygody i psoty. Żywiołowy Kostek każdego ranka z uwagą wysłuchuje wskazówek własnej mamy (bo która tego nie mówi ;P), po czym deklaruje, że tak właśnie będzie się zachowywał i wyrusza ku nowej, ekscytującej szkolnej przygodzie. Jak wiadomo w szkole może wydarzyć się absolutnie wszystko i tak rzeczywiście dzieje się w przypadku naszego wyrazistego bohatera. Wydarzają się rzeczy niesamowite, często niespodziewane, tych przypadkowych nie brakuje, ale obserwujemy też jak wcielane są w życie bardzo oryginalne pomysły na małe draki. Tak więc w skali dziesięciu szkolnych miesięcy trochę się takich sytuacji nazbiera. Oczywiście wszystko to z przymrużeniem oka. Polecam wszystkim tą prze dowcipną lekturę. Zwłaszcza tym, którym chodzenie do szkoły sprawia pewną trudność 😉 Z Kostkiem spędzicie rok szkolny rzeczywiście na wesoło.

„Oczy Mony” to historia dzie­sięc­iole­tnie­j Paryżanki, która doświadcza czegoś pod względem medycznym niewyjaśnionego. Pewnego dnia opada przed jej twarzą czarna kurtyna i przesłania cały świat, pozbawiając dziewczynkę zdolności widzenia na jakiś moment. Po wizycie u specjalisty okazuje się, że póki co racjonalne, naukowe wytłumaczenie dla sytuacji, która miała miejsce nie istnieje. Trudno z medycznego punktu widzenia określić kiedy ponownie incydent taki może się znów wydarzyć, co go stymuluje, ani czy może doprowadzić do stałej utraty wzroku przez Monę. Lekarz zaleca stałą kontrolę i dodatkowo cotygodniowe wizyty u psychologa, by dziecko zachowało dobrą kondycję psychiczną w tej trudnej i pełnej niepewności sytuacji. • Oczywiście w rodzinie Mony jest tylko jedna osoba, która nie zgadza się z zaleceniami lekarza prowadzącego i zamiast zaprowadzać Monę na terapię postanawia zaoferować własną, nieco bardziej niek­onwe­ncjo­naln­ą. Tak zatem odtąd Mona wraz ze swym mądrym, ale dość ekscentrycznym dziadkiem Henrym zamiast uczęszczać do psychologa rozpoczyna swą wędrówkę po paryskich muzeach, by odkryć najprawdziwszą tajemnicę piękna i „karmić” wzrok dziełami sztuki, jak długo będzie to tylko możliwe. Tak Mona poznaje wytwory i myśli wielu artystów, którzy tworzyli różnego rodzaju artefakty na przestrzeni pięciu epok, a które są prezentowane przez Luwr, Orsay i muzeum Pompidou. Wraz z dziadkiem, co środę analizują wyłącznie jedno dzieło, odkrywając przy tym magiczną siłę w nim ukrytą. • Historia sztuki fundowana Monie przez dziadka przynosi dziewczynce ogromne ukojenie, dodatkowo ma duży wpływ na kształtowanie u niej estetycznej wrażliwości i zmysłu inte­rpre­tacy­jneg­o dzieł sztuki. I choć z każdą kolejną wizytą u okulisty potwierdza się, że najp­rawd­opod­obni­ej prędzej czy później dziewczynka wzrok utraci, bo medycyna w jej przypadku jest bezsilna, to podczas swych spotkań w muzeum jej mózg i oczy zachowują mimo wszystką ciągle tą samą ostrość i bystrość. • „Oczy Mony” to z pewnością niesamowita historia przedstawiająca fascynującą wręcz więź rodzinną. Jest pełna ciepła, empatii, wzajemnej miłości. Jest też ciekawą historią sztuki. Prezentuje także pewne watki obyczajowe, dotyczące przeszłości rodziny Mony i związanej z nią sekretów ukrytych w zachowanych pamiętnikach, notatkach, starych fotografiach, a także prasie. Ale mam jednak jej kilka rzeczy do zarzucenia. Pod kątem fabularnym mało w niej obyczajowości, a zbyt dużo historii sztuki. Co do tej sztuki to denerwowała mnie całkowita dobrowolność w dobrze dzieł oglądanych w poszczególnych muzeach. Były one zupełnie przypadkowe. Brakowało mi sensownej „korespondencji” między nimi. W efekcie czego dochodzę do wniosku, że gdyby tylko autor chciał, to mógłby tak jeszcze ze sto kolejnych dzieł przytoczyć bez konkretnego wpływu na przebieg fabuły. Zatem odczuwam również brak korelacji z tymi wędrówkami bohaterów po muzeach, a ich historią fabularną, która chyba powinna grać „pierwsze skrzypce”, a raczej nie gra. W sumie to nie wiem czy powieść ta miała być pewnego rodzaju historią sztuki czy raczej intrygującą historią obyczajową. W gruncie rzeczy dla mnie nie jest zbyt dobrym ani jednym, ani drugim. Ponownie bym po nią z pewnością nie sięgnęła. Nie tego oczekiwałam, po tylu medialnych ochach i achach na jej temat.

Czy i Wy nie chcielibyście może zostać piratami? Ale takimi, którymi kieruje głód wiedzy oczywiście. Bractwo-piractwo to historia pirackiej rodziny. Pewnego dnia wsiadają wszyscy na statek, co się zwie Krową Morską i wyruszają w przestwór oceanu, by odbyć swą podróż przyrodniczą. W swej Niebieskiej Szkole, bo tak nazwali własną wyprawę, pływają od wyspy do wyspy, zdobywają wiedzę, rozwiązują pasjonujące zadania, odkrywają pewne tajemnice i wspólnie prowadzą piracki dziennik z podróży. Podczas rejsu z bohaterami mamy okazję poznać sekrety poszczególnych pór roku, zajrzeć pod powierzchnię wody słonej i słodkiej, posłuchać treli ptaków, a także dowiedzieć się czegoś więcej na temat hodowli zwierząt domowych, leśnych grzybów, zwyczajów owadów i pajęczaków oraz poznać wszelkie kaprysy pogody. Podczas wyprawy nie ma chwili na nudę. Czas nam umilają niezwykle barwni bohaterowie tej lektury. Jest ciekawie, zabawnie i mega interaktywnie. Polecam serdecznie małym i tym nieco większym. Bardzo udana rzecz.

Och te szklane ekrany i meandry internetu. Jak temu wszystkiemu stawić czoła? Nie jeden rodzic zadaje sobie takie pytanie. Magda Bigaj w swej książce bardzo do rzeczy przekazuje kilka dobrych słów w tym temacie. Mówi o tym, jak zadbać o prawidłowe, to znaczy zdrowe i bezpieczne relacje naszych dzieci ze światem cyfrowym. Tak wygląda współczesne życie i tego już nie zdołamy zmienić. Zamiast ganić siebie nawzajem nauczmy się w nim funkcjonować. Wszystko jest do zrobienia. Nawet jeśli popełniamy błędy, a w porę się zdołamy zorientować, że raczej nie tędy powinna wieść droga… Nic straconego. Głowa do góry i zacznijmy na nowo wdrażać w życie plan związany z zachowaniem higieny cyfrowej przez nasze rodziny. Tak rodziny. Bo jak nadmienia w swym poradniku autorka niezmiernie ważna jest w tej kwestii współpraca. Jak dziecko ma wprowadzane ograniczenia, to super byłoby jakby i rodzic do nich się także stosował, a nie ostentacyjnie chodził po mieszkaniu z telefonem w dłoni kiedy mu się to tylko podoba. Nie jest to zadanie łatwe dla nikogo. Należy zdać sobie jednak z tego sprawę, że każdy włożony trud w tą edukację już od niemowlaka z pewnością zaowocuje w przyszłości naszych pociech i będą one korzystać z nowych technologii, ale z umiarem i zdrowym rozsądkiem. Polecam lekturę. Bardzo na czasie.