„O ósmej na arce” czyli historia Arki Noego z lekkim przymrużeniem oka… • Czy Bóg istnieje naprawdę? Pewnie co jakiś czas każdego z nas nurtuje odpowiedź na to pytanie. W jednej ze swych książek Hub wkłada to pytanie w usta pewnego bohaterskiego pingwina. Zwierzęta znudzone monotonią krajobrazu, w którym funkcjonują, śnieżnego, pełnego lodu i każdego dnia w jednym, białym kolorze, rozpoczynają kłótnię na temat tego czy Bóg rzeczywiście to wszystko widzi? I kim właściwie jest? Czy mądrze urządził ten świat? W momencie gdy dyskusja ich nie zmierza do jednego, racjonalnego rozwiązania rozstają się w gniewie. Chwilę później, dosłownie znikąd, w krainie skutej lodem pojawia się gołąb. Zaaferowany ptak obwieszcza pozostałej dwójce, że wkrótce na ziemię spadnie straszna ilość deszczu, który wywoła potop. Wyjście z tej sytuacji jest tylko jedno. Należy punktualnie o ósmej stawić się na arce niejakiego Noego ze specjalnymi biletami. Dziś pingwiny mają ogromne szczęście, mogą czuć się wyróżnione, bo akurat dwa ostatnie trafiają właśnie do ich rąk. Nie pozostaje nic innego jak ruszać w drogę, żeby uchronić się przed kataklizmem. Nieloty jednak stają przed nie lada dylematem… Co zrobić z trzecim towarzyszem niedoli? W końcu troje to nie to samo co para? Okazuje się, że i to da się jakoś ze sobą pogodzić, mimo tylko dwóch posiadanych biletów na arkę 😉 • Historia opowiedziana przez Hub'a jest niesamowita. Bawi to łez, ale jednocześnie udziela odpowiedzi na bardzo wiele trudnych pytań moralnych i egzy­sten­cjal­nych­. Nic dziwnego, że podbiła tak wiele serc dzieci. W sposób niezwykle piękny traktuje również o przyjaźni, dobru, złu i religii. To świetna lektura. Myślę, że absolutnie każdy powinien ją przeczytać. Mały czy duży – Everyone… Uwielbiam i polecam.

"Pozdrowienia z Uchatkowej Wyspy" i przestroga, aby przenigdy nie podążać za żadną białą, puszystą chmurką ;) • W kolejnej, już trzeciej, historii autorstwa Iwasy znów mamy okazję śledzić dalsze perypetie morskich zwierzaków. Prócz tych doskonale nam znanych bohaterów takich jak Wieloryś, listonosz Pelikan, Żyrafa, Pingwin czy Wielorysław pojawiają się również całkiem nowe postacie. Tym razem fabuła opowieści skupiona została wokół małego Foczka, który chce zostać listonoszem. Bardzo dobrze się składa, bo na Uchatkowej Wyspie jest ktoś, kto bardzo mocno tęskni za swym przyjacielem z Wielorybiego Przylądka. Dzięki Uchatkowi i jego listom pisanym do Wielorysia, Foczek z ogromnym zapałem coraz bardziej angażuje się w dostarczanie korespondencji. Jednak w pewnym momencie jego uwagę przykuwa pewien niewielki obłoczek... Niczego nieświadomy Foczek porwany przez Superwir Kręciołek Numer 1 gubi wszystkie powierzone mu listy i cały w glonach ląduje w niejakim Wodorostowym Lesie. Ma to jednak swoje dobre strony. Poznaje tu bowiem pewną rezolutną wydrę wędrowną o imieniu Chybotek i cała historia nabiera zupełnie nowego wymiaru... Co wydarzyło się dalej? Najlepiej jeśli przeczytacie sami. Polecam wszystkim tą rewelacyjną opowieść, bo naprawdę można z nią mile spędzić czas.

Wybierzmy się wspólnie w miasto „Małym, czerwonym autobusem.” • Czerwony minibusik ciotki Poli jest wprost niezwykły. Prócz tego, że jeździ po miejskich uliczkach, może także wznieść się między obłoki, albo swobodnie spłynąć rzeczką. Jego pasażerami są zwierzęta oraz czwórka dzieci. Co robią wspólnie z ciotką w tym szalonym pojeździe? Zwiedzają swoje miasto. Nie jest to jednak zwykła, nudna wycieczka o charakterze krajoznawczym. Nic z tych rzeczy. To wielka przygoda, podróż z całym mnóstwem poszukiwań. Dzieci stają się bystrymi odkrywcami, częściowo spełniają swoje marzenia, poznają architekturę, historię, świat literacki i nie tylko, z zupełnie dotąd im nieznanej perspektywy. Podczas swej wyprawy dostrzegają jednak pewien istotny szczegół, który zdaje się im towarzyszyć na niemalże każdym kroku. Jest nim postać smoka. Smok, którego historia jak wiemy od wielu lat ściśle związany jest z literaturą. Polecam zatem małym i dużym tą pasjonującą i wyjątkową lekturę do poduszki.

„Oceanarium” – w wirze kolorów, kształtów i rozmiarów oceanicznych mieszkańców. • W „Oceanarium” w majestatyczny sposób zostali przedstawieni niemalże wszyscy najważniejsi mieszkańcy oceanów świata. Całe mnóstwo w niej niezwykłych stworzeń, które zazwyczaj kryją się pod falami, ale nie brakuje tutaj także tych z najc­iemn­iejs­zych­ głębin. Dzięki niemu można przyjrzeć się nieco dokładniej każdemu związanemu w wodą siedlisku. Wśród licznych gatunków zwierząt znajdują się tu i takie, które są prawie tak stare jak samo życie. Jedne doskonale się kamuflują za pomocą swego kształtu, inne wykorzystują do tego swój char­akte­ryst­yczn­y kolor. Prócz obficie zaprezentowanej tu fauny i flory oceanicznej, przedstawiona została także niezwykła więź jaka łączy oceany i ludzi. Przyszłość oceanów bez wątpienia jest kluczowa dla naszej przyszłości. Nasza relacja z oceanem jest złożona. Niestety dopiero się tego uczymy. Próbujemy zrozumieć nasze wzajemne wpływy i staramy się sprostać wyzwaniom, przed którymi stoimy obecnie. Podmorski świat jest pełen podwodnych tajemnic. Szokuje swą osobliwością, przeraża majestatem i bezkresem, a w wielu przypadkach również porusza bezbronnością. • Publikacja wydana w cyklu Muzeum jest przepiękna pod względem estetyki wydania i swej zacnej formy. Na pierwszy rzut oka zachwyca. Mimo wszystko muszę zwrócić tutaj uwagę na kilka szczegółów, które dla mnie są nie do zaakceptowania. Bym się tak pewnych faktów nie czepiała, gdyby nie to, że mój syn w wieku przedszkolnym zwrócił również na to uwagę. Mianowicie chodzi o ilustracje. Z całym szacunkiem dla grafika, ale niestety chyba jednak niezbyt dokładnie zapoznał się on z treścią tej lektury. Przedstawione na planszach pewne grupy ryb są niep­ropo­rcjo­naln­e względem siebie, biorąc pod uwagę ich rzeczywiste parametry. I można by było się tu spierać, na jakim etapie rozwoju jest przedstawiona ryba. Przykład: krab którego maksymalna szerokość pancerza w rzeczywistości wynosi 2 cm na ilustracji jest tej samej wielkości, co poskoczek mułowy. W takim układzie z tym poskoczkiem chyba coś jest jednak nie tak. To nie jest odosobniony przypadek. Hmmm… być może to zwykłe czepialstwo, jakościowo mogłoby wyglądać to chyba nieco lepiej. Na pewnym etapie swego rozwoju dzieci potrafią być naprawdę bardzo dociekliwe. Może dobrze byłoby to wziąć jednak pod uwagę. Mimo skarg i zażaleń polecam lekturę.

„Atlas oceanicznych przygód” to bez wątpienia w chwili obecnej najlepsza książka popu­larn­onau­kowa­ dla najmłodszych o zwierzętach zamieszkujących morskie głębiny. Jest w niej absolutnie wszystko. Na dodatek podane w tak świetnej formie, że naprawdę spełni oczekiwania chyba najw­ybre­dnie­jszy­ch czytelników. Całe mnóstwo w niej soczystych ilustracji, a zawarte tutaj informacje na temat poszczególnych gatunków ryb i wszelkich innych stworzeń związanych ze środowiskiem wodnym są szczegółowe, ale bardzo konkretne. Taka wiedza na dobry początek w zupełności wystarczy małym pasjonatom. Morza i oceany to świat pełen fantastycznych wręcz istot. Zdumiewają nas one swymi kolorami, kształtami, wielkością, różnorakimi formami kamuflażu, tym czym się żywią, jak się poruszają. Niektóre z nich są nawet zdolne do naprawdę ekstremalnych wyczynów, którymi zaskakują cały naukowy świat i nie tylko. Polecam tą ponadczasową publikację. Jest wprost oszałamiająca.