„Żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić tym razem!” • „Człowiek w poszukiwaniu sensu” to publikacja o charakterze psyc­hote­rape­utyc­znym. Składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza jest auto­biog­rafi­czną­ opowieścią doktora Frankla, w której autor opisuje swoją walkę o przetrwanie w obozie koncentracyjnym. Był w nim długoletnim więźniem, który zdołał poznać gorzki smak egzystencji pozbawionej wszelkiej godności. Wszystkich swoich bliskich, poza siostrą stracił, dzięki bestialskiej machinie obozowej. Cierpiał głód, niewyobrażalne zimno, doświadczył brutalnej przemocy, ograbiono go z wszelkich wartości, zabrano cały dobytek. Jednak mimo swego tak trudnego położenia, nigdy nie stracił nadziei, nigdy nie zwątpił w sens swojego istnienia. Uważając życie za dar najcenniejszy i darząc je ogromnym szacunkiem, podjął ten karkołomny trud, aby je ochronić za wszelką cenę. Dzięki tak niesamowitej postawie Frankla dziś możemy zagłębić się w meandry logoterapii. O tym, jak jego osobisty dramat wojenny doprowadził go do odkrycia koncepcji logoterapi opowiada część druga tejże publikacji. Okazuje się, że stworzona przez niego alternatywa dla freudowskiej psychoanalizy może w wielu przypadkach stanowić ponadczasową receptę na przetrwanie. • Dzieło Frankla to bardzo poruszająca lektura, mądra, wymagająca od czytelnika maksymalnego skupienia. To bez dwóch zdań wyjątkowa książka, która odbiorcy prócz ogromnego wstrząsu dostarczyć może także wielki wewnętrzny spokój. Autor swoją postawą udowodnił, że bez względu na beznadziejne okoliczności, w jakich się kiedykolwiek znajdziemy, nie należy uciekać. Warto wyznaczyć sobie nowe cele i wybrać życie. Ten bezcenny dar, bo jedyny w swoim rodzaju i niepowtarzalny. Dany nam tylko raz i niekoniecznie na zawsze. Trudno w obliczu takiej nauki płynącej z treści „Człowieka w poszukiwaniu sensu” przejść obok tego tytułu zupełnie obojętnie. Dla mnie bardzo wartościowa rzecz… Polecam.

„Gdy człowiek kocha książki w ich obecności wszędzie czuje się jak w domu”. • Główną bohaterką powieści Kristin Harmel „Księga Utraconych Imion” jest pewna stara bibliotekarka Eva Traube. Poznajemy ją w momencie, gdy wręcz z zapartym tchem przygląda się pewnemu wydaniu dziennika. Z uwagą wpatruje się w zamieszczone przy jednym z artykułów zdjęcie. Zdaje się, że doskonale wie na co właśnie patrzy. Gdy wreszcie dociera do niej fakt o tym, że „Księga Utraconych Imion”, której tak bardzo pragnęła właśnie została odnaleziona, w jednej chwili rzuca wszystko i wyrusza w nieoczekiwaną podróż, by ją odzyskać. W związku z podjętą decyzją o wylocie do Niemiec, Eva Traube w swej retrospektywnej opowieści zabiera nas w świat i w czasy, dzięki którym mamy okazję poznać tajemnicę związaną z utraconą przed wieloma laty niezwykłą publikacją. Możemy przyjrzeć się nieco dokładniej fascynującemu życiu w konspiracji głównej bohaterki oraz jej towarzyszy. • „Księga Utraconych Imion” to bardzo dobra powieść obyczajowo-historyczna z II wojną światową w tle. Interesujący bohaterowie i żywiołowa akcja sprawiają, że naprawdę trudno jest się od niej oderwać. Sam pomysł na fabułę całkiem interesujący. Choć zakończenie powieści zupełnie niczym nie zaskakuje czytelnika, to warto jest przy tego typu lekturze mile spędzić trochę wolnego czasu. Polecam – na rozluźnienie.

Tom trzeci „Córki fałszerza” jest z pewnością najbardziej emocjonującą częścią, ale jednocześnie jeszcze bardziej wulgarną niż dwie wcześniejsze. Judith zdradzona przez swego przyjaciela Dorsta trafia do obozu pracy na sześć lat. Jej trzyletnia córka Hani trafia pod opiekę swego ojca Herberta. Dorst targany wyrzutami sumienia i młody von Reuss, będący wcześniej kochankiem Judith próbują dziewczynę wydostać z Ravensbrück. Okazuje się jednak, że jest ktoś komu znacznie bardziej zależy na uratowaniu Judith. Żydówkę poraz kolejny z opresji ratuje jej własny talent malarski. Teraz jest skazana na fałszowanie dzieł sztuki dla pewnych, wysoko postawionych oficerów SS. Tylko dzięki swej przebiegłości, doskonałej znajomości technik malarskich oraz ogromnemu dyletantyzmowi osób trzecich udaje się jej w końcu wydostać z rąk swoich oprawców. I choć wszystko jak zwykle się dobrze kończy, to biorąc pod uwagę poszczególne wątki kryminalne występujące w powieści można mieć o nie całe mnóstwo pretensji… Zbrodnie, samobójstwa były, a jak motywów tych działań, jak i złoczyńców brak, tak na końcu nie wszystko w ich temacie jest oczywiste. Podsumowując trylogia pod względem pomysłu na fabułę całkiem niezła, językowo raczej słaba, nieco zbyt długa i momentami za bardzo monotonna. Ale może zwyczajnie zbyt wiele oczekiwałam… Drugi raz z twórczością pani Jax się raczej nie spotkam. Tyle w temacie...

Główna bohaterka powieści, Judith tym razem już nie Kellerman, a Ebeling w kolejnej części opowieści o „Córce fałszerza” coraz bardziej wikła się w intrygi związane z fałszowaniem słynnych dzieł sztuki. Wpada przez to w coraz większe kłopoty. Nienawiść do Żydów w III Rzeszy z każdym kolejnym dniem narasta. Rozpoczynają się różnego rodzaju represje. Bohaterami rządzą silne emocje. Ich uczucia mają ogromny wpływ na podejmowane przez nich decyzje. Wiele rzeczy robią pod wpływem chwili, nie biorąc pod uwagę konsekwencji swoich czynów. Z czasem na niejednym z nich się to niezbyt dobrze odbija. Niespełnione miłości popychają niektórych do popełniania zdrad. Oprócz tego kontynuowany jest nadal wątek związany z okultyzmem, podróżami w poszukiwaniu Świętego Gralla oraz grabieżą bezcennych dzieł sztuki. Cała akcja jednak rozwija się w sposób powiedziałabym niezwykle mozolny. Na dodatek niektóre wtręty o charakterze polityczno-obyczajowym przesączone całą masą niesmacznych wulgaryzmów są nie dość, że nudne to na dodatek raczej zupełnie niepotrzebne – zwyczajne fabularne „zapchajdziury”. Seria ta zapowiadała się całkiem nieźle, ale tom drugi nieco zniweczył jej potencjał. Cóż…

Muminki to już klasyka. Nowy zbiór opowiadań o ich przygodach, który powstał na podstawie opowieści Tove Jansson jest doskonałą alternatywą dla mniej więcej czterolatka. Zawiera tyleż samo tekstu, co ilustracji. Dzięki temu mniejszym dzieciom się przy historyjkach tych nieco mniej nudzi. Mały czytelnik wita się z Muminkami zaraz po ich pobudce z zimowego snu. Do Doliny Muminków wówczas trafia Mała Mi i staje się na stałe lokatorką w ich domu. Muminek jak zwykle nie może doczekać się powrotu swego przyjaciela Włóczykija. Wraz z Włóczykijem do muminkowej krainy przybywa wreszcie wiosna i wszystko na nowo budzi się do życia. Bohaterowie są skorzy do przeżywania coraz to bardziej interesujących przygód oraz eksp­erym­enta­lnyc­h wypraw. Nie brakuje tutaj smoków, Hatifnatów, a nawet nieco przerażającej Buki. I choć tekst w sposób znaczny swą formą i stylem odbiega od klasycznej formy skandynawskiej pisarki, to uważam, że i tak w pełni zadowoli dziecko jeśli chodzi o samą przygodę z Muminkami. Grunt, że dziecku się podoba. W końcu to nie literatura stworzona z myślą o rodzicach. Rodzic przecież zawsze znajdzie jakąś dziurę w całym… 😉