"Kirke" czyli opowieść o niezłomnej buntowniczce w świecie bogów i tytanów... • Kirke, córka Heliosa niemalże od swych narodzin sprawia swym boskim rodzicom mnóstwo problemów. Główny dotyczy tego, że bardzo mocno przyciąga ją jakaś tajemna siła ku świecie zwykłych śmiertelników. Zafascynowana i urzeczona postawą Prometeusza, jeszcze bardziej skłania się ku tej ludzkiej stronie. Z czasem jednak odkrywa w sobie pewien interesujący dar. Dar dający jej ponadprzeciętną siłę. Odkrywa w sobie czarnoksięskie moce. Gdy udaje jej się przemienić Scyllę w śmiertelnie groźnego potwora z głębin, Kirke zostaje przez swego ojca wygnana na jedną z opuszczonych wysp. Doskonale jednak odnajduje się w swej nowej rzeczywistości i robi to, co uważa za swe przeznaczenie. Dalej kształci się w czarach i z każdym dniem staje się w nich coraz lepsza. To one pozwalają jej niejednokrotnie przetrwać najazdy obcych na własny ląd. I tak historia Kirke przeplata się z opowieściami o narodzinach Minotaura. Mamy okazję również prześledzić losy Dedala i Ikara, zagłębić się w konflikt Kirke z Medeą, a także bliżej przyjrzeć się losom słynnego Odyseusza z Itaki, jego żony Penelopy oraz synów. • "Kirke" to napisana z ogromnym rozmachem powieść, którą czyta się jednym tchem, a jej autorce Madelinie Miller śmiało można nadać przydomek "Parandowskiego w spódnicy". Choć pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że jej tekst jest znacznie lepszy w przekazie niż słynna parandowska "Mitologia ". "Kirke" to naprawdę świetnie napisana książka, z dużą dozą fantazji oraz nieograniczoną wyobraźnią. Doskonały tytuł dla kogoś, kto uwielbia "antyczne klimaty" i kawałek dobrze skrojonej literatury. Emocjonująca rzecz. Mocno się przy niej zrelaksowałam. Polecam wszystkim

Miwako i jej mało perfekcyjny świat… • Świat przedstawiony w powieści Goenwan to dokładnie ten, w którym również my żyjemy i staramy się jakoś na swój sposób w nim funkcjonować. Choć trzeba przyznać, że momentami jest to bardzo trudne. Główną bohaterką utworu jest studentka Miwako. Na pozór przeciętna kobieta, trochę skryta, mająca własne pasje, nieco zagubiona… Nic w jej życiu nie byłoby zaskakującego, gdyby nie fakt, że dziewczyna w pewnym momencie postanawia skończyć ze swoim życiem raz na zawsze, po cichu i w zupełnej samotności. Z dala od rodziny i znajomych, uciekając od teraźniejszości… Z czasem jednak okazuje się, że ta skryta postać każdemu ze swoich znajomych zostawiła pewną cząstkę siebie. Dzięki przyjaciółce Chie, nieszczęśliwie zakochanemu w niej Ryusei oraz Fumi bardzo szybko poznajemy skrywane przez Miwako mroczne tajemnice. Historia Miwako jest pełna niespełnionej miłości, miłości momentami bardzo brutalnej, przesączonej bólem oraz strachem. To poruszająca opowieść o marzeniach, lękach, barierach momentami nie do pokonania i trudnych relacjach międzyludzkich. To również historia niejako o każdym z nas, bo któż z nas nie ma czegoś do ukrycia? • Książka została napisana niezwykle starannym językiem. Pomimo swej specyficznej elegancji nie jest trudna w interpretacji, ani niezrozumiała. Czyta się ją za zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Intryguje, szokuje, a zarazem zachwyca czytelnika. Proza pełna pięknych słów z pewną nutką fantazji w tle. Polecam.

„Kolorowe serca” to niezwykle urzekająca opowieść o tolerancji i wzajemnej akceptacji inności. • Bohaterami tej krótkiej, ale za to jakże wymownej opowiastki są powycinane z kolorowych tekturek postacie, zamieszkujące pewien zamek. Wszystko się w ich doczesnym życiu zmienia w momencie pojawienia się stworzonego przez chłopca Jaśka, kolegi Niebieskiego. Niebieski jest tworem z plasteliny, który we wcześniejszym wcieleniu był hipopotamem, a nawet słoniem. I tu pojawia się pewna dość istotna nieścisłość w książeczce (istotna przynajmniej dla małego obserwatora-czytelnika). Pani ilustratorka wycięła postacie z papieru, a w tekście autorki mowa jest o ludzikach z plasteliny. Niby nic, a jednak gryzą się ilustracje ze słowem pisanym. Ale do rzeczy… Nieśmiały Niebieski ze swym szczerym uśmiechem na twarzy miał nadzieję, że się szybko zaprzyjaźni z mieszkańcami zamku, tymczasem nic bardziej mylnego. Jako pierwszy opór stawił Żółty uważając przybysza za dziwaka, przez ten jego niewielki wzrost i zapałczaną nogę. A wszystko co dziwne, jest przecież obce i nie do zaakceptowania. Przez dłuższy czas, nieco zmanipulowanym postawą Żółtego, pozostałym mieszkańcom zamku też się tak wydawało. Ten wewnętrzny konflikt jednak w bardzo szybki i racjonalny sposób rozwiązała pewna żółta Piłka. Okazało się, że i inność da się oswoić, nawet z pomocą niepohamowanej ciekawości… • Ostrowicka w swej książeczce w przystępny, czytelny, łatwy, a zarazem bardzo przyjazny sposób wprowadza dziecko w świat tolerancji. Jasno przy tym wskazuje na dobre i złe zachowania bohaterów. W tej historii nie ma niedomówień. To opowieść pełna zrozumienia. Polecam rodzicom i najmłodszym.

Jaka siła w Tobie drzemie? • „Wielka księga supermocy” to zbiór króciutkich charakterystyk postaci, które wyróżniają się jakimś konkretnym talentem. Elena jest mistrzynią w snuciu przeróżnych opowieści, a Marek jest niepoprawnym optymistą. Każdy chciałby mieć tyle odwagi w sobie, co Nora, albo mieć tak duże poczucie humoru Lucii. Okazuje się, że w codziennym życiu niezwykle ważna jest też cierpliwość, zwinność, zmysł organizacji, kreatywność, wytrwałość, ciekawość i moc łatwego dostosowywania się do zmiennych warunków. W życiu istotne są także nasze zainteresowania oraz talenty. To one kształtują naszą osobowość. Sprawiają, że jesteśmy wyjątkowi, a w niektórych dziedzinach życia nawet niepowtarzalni. Muzyka, taniec, czytanie, gotowanie, a może matematyka? Jest cały wachlarz niesamowitych talentów do odkrycia w sobie. • Susanna Isern w bardzo inspirujący i łatwy sposób swymi opowiastkami wpływa na edukację emocjonalną dziecka. Jej książka jest przystępna, napisana prostymi słowami, intersująca i zachęcająca do zajrzenia w głąb siebie. Pobudza ciekawość oraz wyobraźnię. Dodatkowego smaku publikacji nadają także niezwykle barwne i trafne ilustracje Rocio Bonilli, którą osobiście uwielbiam. Bardzo dobra rzecz dla małych i dużych. Zajrzyj do niej koniecznie, a może dzięki niej poznasz swoją SuperMoc!

Jeszcze nigdy, ani w żadnej z wcześniejszych książek Éric-Emmanuel Schmitt nie opowiedział o sobie i swoich uczuciach, aż tak wiele… • Autor doświadczył śmierci swej ukochanej mamy i po raz pierwszy postanowił o tym opowiedzieć. Opowiedzieć o swych wstrząsających przeżyciach, o obez­wład­niaj­ącym­ bólu, nagłej życiowej, jak i twórczej niemocy. W „Dzienniku utraconej miłości” uzewnętrznił się niemalże całkowicie, przez co przynajmniej w moim odczuciu stał się nieco bliższy czytelnikowi. Książka ta jest na wskroś przepełniona najbardziej intymnymi z intymnych uczuciami. Śmierć bliskiej osoby, zwłaszcza matki to bezdyskusyjnie bardzo trudne doświadczenie. Mimo tego, że z upływem czasu każdy z nas powinien się z zaistnieniem takiej sytuacji coraz bardziej oswajać, zawsze gdy przychodzi kres jest to moment poruszający. Ale należy pamiętać, że wraz z nadejściem końca nie wszystko tracimy. Pozostają pamięć, wspomnienia, które podsycać będą, ten nadal skrzący się płomień bezgranicznej miłości. Dowodem tego jest opowieść Schmitta o swej jakże czułej relacji z matką, szczęśliwych chwilach, które dane im było wspólnie przeżyć. Od tej pory autor będzie się starać żyć w pełnym szczęściu, by nie zawieść oczekiwań swej matki, której to obiecał. • „Dziennik utraconej miłości” to niewątpliwie słodko-gorzka historia. To poruszające świadectwo autora, który odbył podróż w głąb siebie samego, by nie utracić sensu i celu w życiu. Myślę, że książka ta jest niejako jego spowiedzią. Spowiedzią przynoszącą mu ukojenie w bólu i wewnętrzne oczyszczenie. Bo odtąd już nic nie będzie takie, jak dawnej, ale warto jest stawić przeciwnościom losu czoło i walczyć o dalsze szczęście. Przecież życie każdego z nas jest pełne takich nagłych „trzęsień ziemi”, po których musimy wstać i ruszyć dalej ku zachodzącemu słońcu. Urzekająca proza.