Tym razem wraz z Kocią Szajką nie wybierzemy się w odległy zakątek Polski, a do kopalni Guido w Zabrzu. To właśnie tu urywa się ślad po sztygarze Alojzym Uszoku. Alojzy jako emerytowany górnik obecnie oprowadza wycieczki po kopalni i przedstawia turystom historię górnictwa. Jednak podczas jednej z takich wycieczek gdzieś się ulatnia i nikt nie wie gdzie? Wszystko wskazuje na to, że ktoś go uprowadził? Ale w jaki sposób i po co? Kocia Szajka wkracza do akcji i podejmuje próbę rozwiązania tej tajemniczej zagadki. W prawdziwej kopalni jeszcze śledztwa nie przeprowadzali. Dzięki temu mają okazję po przechadzać się po podziemnych korytarzach i sztolniach, poczuć pył węglowy na swych czystych futerkach i wąsiskach. Czy do Barbórki uda im się odnaleźć Uszoka? Czas biegnie nieubłaganie, a zagadka wydaje się nie być wcale taka prosta do rozwiązania… • W najnowszej książce o przygodach zawadiackich kotów detektywów fabuła jest jeszcze bardziej intrygująca, niż we wcześniejszych ich śledztwach. Autorka dozuje napięcie powoli, co sprawia, że czytelnikowi się nie nudzi przy lekturze, ani trochę. Z kolei zakończenie jest bardzo zaskakujące. Polecam do rodzinnego czytania. Może to być dla wszystkich dobrze spędzony czas.

Główną bohaterką tej historii jest weterynarka Cecília, która wraca do swego rodzinnego miasta po nagłej śmierci rodzonych rodziców. Oboje umarli tej samej nocy, w jednym łóżku. Cecília nie może uwierzyć we wszystko, co się stało i doszukuje się przyczyn tak nagłego ich odejścia. Nie musi długo czekać na impuls. W pewnym momencie zupełnie nieoczekiwanie pojawia się u jej drzwi niejaki Caio. Uważa, że jest synem jej ojca. Dziewczyna zupełnie nie wierzy w całą tą historię, do chwili, w której chłopak prezentuje jej przedśmiertnie nadesłany od jej ojca list… • Drugim bohaterem tej opowieści jest Niejaki João. To również weterynarz, która samotnie stara się wychowywać niep­ełno­spra­wneg­o syna Adama. Liczy na to, że w końcu uda mu się zabrać chorego syna na innowacyjną terapię do Chin, która pomoże mu wyzdrowieć. Jednak koszt takiego wyjazdu jest na tyle duży, że pomysł ten na razie musi pozostać jedynie w sferze odległych marzeń. João jednak się nie poddaje. Na wszelkie możliwe sposoby szuka możliwości szybkiego zarobku i znajduje go… Zaczyna porywać psy, a później je szczęśliwie odnajdywać i przynosić zrozpaczonym rodzinom, do których należą. Jaki związek ma osoba João z losami Cecíli? Klucz do tej zagadki stanowi śmierć rodziców dziewczyny, która powróciła przed momentem z Rio de Janeiro. • Myślę, że mój krótki opis tej książki może być bardzo intrygujący… Jednak niestety jest to jeden z najsłabszych kryminałów, jaki przeczytałam w swym dotychczasowym życiu. I szczerze żałuję za zmarnotrawienie swojego czasu. Bardzo dobrze się zapowiadał, ale cały jego potencjał legł w gruzach. Kryminalna zagadka rozwiązana została w sposób nagły. Wątki poszczególnych jej bohaterów zostały bezczelnie poucinane i już. Niby ich historie były ze sobą związane, ale bez składu i ładu. Dobrze rokowały, ale nic z tego nie wyszło. Pozostała tylko gorycz po źle skonstruowanej fabule i braku konkretnego jej finału. Rzadko, bo rzadko, ale absolutnie nie polecam nikomu tej powieści!!! STRATA CZASU!!!

Tym razem Paula Hawkins w swym kryminale zabiera nas do Szkocji. Akcja powieści rozgrywa się na wyspie Eris, gdzie dzień i noc nie mają tutaj najmniejszego znaczenia, a życie toczy się w rytmie przypływów i odpływów morza. Jedyny dom na tym małym skrawku ziemi obecnie zamieszkuje Grace. Otrzymała go w spadku po swojej podopiecznej Vanessie – artystce. Vanessę strawiła choroba nowotworowa. Grace była w tym trudnym dla kobiety czasie jej pielęgniarką. Malarska i rzeźbiarka zostawiła po sobie kilkadziesiąt dzieł, które w ostatniej woli przekazała swemu największemu wrogowi. Ale to nie jedyna dziwna rzecz związana z jej życiem. Mąż Vanessy zaginął na wyspie w niewyjaśnionych okolicznościach, a jego ciała dotąd nikt nie odnalazł. I to jest ten najbardziej intrygujący wątek w całej tej historii… Bo gdy w londyńskiej galerii wystawiona zostaje jedna z wielu rzeźb tej wybitnej artystki pewna osoba poddaje w wątpliwość pochodzenie kości, która stanowi część zaprezentowanej ekspozycji. Uważa, że nie jest to kość pochodząca od zwierzęcia, a stanowi ona ludzkie szczątki… Organizatorzy wystawy są zmuszeni zgłosić sprawę do prokuratury o domniemanym popełnieniu przestępstwa. Ale kto się go dopuścił i co ważniejsze do kogo należy część zapr­ezen­towa­nego­ w galerii szkieletu? • Najnowsza powieść autorki jest wciągająca i czyta się ją z ogromnym zain­tere­sowa­niem­, aż do ostatniej strony. Każdy kolejny rozdział buduje coraz większe napięcie. Zakończenie zaskakuje i nie pozostaje oczywiste. Polecam na czas relaksu.

Tiril, Oliver wraz z dziadkiem Franzem wyruszają na poszukiwanie skarbu Hagbarda Jungego, króla wikingów. Z inicjatywą wyszedł Roar Rudobrody, który twierdzi, że ponad tysiąc lat temu skarb ten został ukryty prze króla wikingów, gdzieś w górach. Jednak symbole, które mają wskazywać do niego drogę są dla Roara zupełnie nieczytelne. Dlatego poprosił o ich rozszyfrowanie dziadka Franza. Dla Franza i dzieciaków z Biura Dete­ktyw­isty­czne­go nr 2 nie ma rzeczy niemożliwych. Również to zadanie zdaje się być dla nich zwyczajną błahostką. Dzielni detektywi nie spodziewają się jednak, że co do skarbu wikingów Roar ma oczywiście nieco inne, znacznie bardziej niecne plany, niż na początku zakładał. Jak się kończy ta instygująca historia? Przekonajcie się sami, bo warto sięgnąć do tej lektury. Serdecznie polecam.

Bohaterką tej krótkiej, ale bardzo wymownej publikacji jest niejaka Basia. Dziewczynka jest w nastoletnim wieku i jak każda osobowa na tym etapie rozwoju czasami jest chimeryczna. Basia ma starszą od siebie siostrę Katarzynę, która przynajmniej w mniemaniu ich matki, jest absolutnie wzorem godnym naśladowania. Na pozór więc, stanowią zwyczajną, szczęśliwą i zgodną rodzinę. Ale pozory niestety bywają mylne i to bardzo często. Tak też jest w ich przypadku właśnie. Basia snuje marzenia o swej przyszłości. Uwielbia malować i w tym się spełnia. Okazuje się, że ma talent, który jest doceniany nie tylko w jej obecnej szkole. Mama natomiast nie traktuje jej pasji poważnie. Uważa to za jakieś głupie mrzonki, z których nic dobrego nie może w dalszej perspektywie wyniknąć. Zabija tym samym we własnym dziecku chęci do robienia czegokolwiek. Ma ją za totalnego nieudacznika, dodatkowo bałaganiarę, z którą są wiecznie jakieś problemy. Problem polega również na tym, że gdy matce się coś w zachowaniu Basieńki mocno nie spodoba, ta zmusza swego męża Wacława do ukarania dziewczynki. Oczywiście wówczas w grę wchodzi wyłącznie rozwiązanie siłowe… Impuls do podjęcia pewnych działań, mogących przynieść w tej kwestii pomoc dziecku, powstaje w wyniku napisania przez Basię pewnego szkolnego wypracowania… Lecz i ono okazuje się być zbyt słabym sygnałem… Świat nadal zdaje się być bardzo głuchy, a może ten „krzyk jest niemy”? • „Wrony” to bardzo przerażająca i wstrząsająca powieść. To książka o jednym z wielu „defektów” obecnego społeczeństwa. To opowieść o niesamowitym strachu, lęku, niemocy, bezsilności, psychicznym i fizycznym znęcaniu się. Bardzo przykra rzecz, aczkolwiek tak niestety dzieje się i to niejednokrotnie gdzieś blisko nas. Pozostaje nam mieć jednak nadzieję, że poczynione całkiem niedawno, pewne kroki prawne pozwolą w sposób znaczny zniwelować skalę tej „choroby społecznej”. Nie bądźmy głusi i ślepi na wszelkie, nawet te najdrobniejsze, objawy przemocy. Polecam lekturę, bo zwyczajnie warto ją przeczytać.