Od bardzo dawna żadna książka mnie aż tak bardzo nie znużyła jak ta. Nagroda Bookera nagrodą, ale to literatura dla naprawdę zaciętego czytelnika. Może dlatego mi tak ciężko szło, bo nie jestem zwolenniczką tak obszernych opisów? Autor nawet o błękicie oceanu potrafi w niej dywagować przez całe dwie strony... Ale do rzeczy. Przedstawiona w powieści historia Pi Patela jest z całą pewnością niezwykła, pełna niespodzianek oraz dość dynamiczna nawet w swej ogólnej statyczności. Całość to oczywiście filozoficzna alegoria. Pi poszukuje swej własnej drogi duchowej, którą w gruncie rzeczy udaje mu się odnaleźć. Niewątpliwie jego historia uczy, bawi i wzrusza czytelnika. Mimo wszystko uważam, że warta jest przeczytania dosłownie tylko jej druga połowa, gdzie ukryty został konsensus całej tej akcji. Pozostałą część bowiem uważam za bardzo mierną... Cóż nie wszystkim musi się w końcu podobać. Polecam tę książkę tylko TYM naprawdę wytrwałym w swych czytelniczych postanowieniach ;)

Czytając tę książkę zastanawiałam się do kogo jest ona kierowana. To znaczy o jakiego typu czytelniku myślał autor tworząc tę fant­asma­gory­czną­ opowieść: miało nim być dziecko, młodzież czy też dojrzały "czytacz". Hmmmm... Niewątpliwie jest to świetnie skonstruowana wielka fantastyczna alegoria czasów, które akurat ja znam tylko i wyłącznie z opowieści. Czasów PRL-u, ogłoszenia stanu wojennego,pewnego rodzaju ucisku itp. A wszystko to opowiedziane przez zwyczajnego chłopca Adasia, który doświadczył tak właśnie okrutnego "snu". Książka ta zawiera mnóstwo przenośni, fikcyjnych magicznych postaci, scenerii z najs­tras­znie­jszy­ch baśni... Mimo to nie trudno raczej doszukać się między nimi pewnych powiązań z rzeczywistością PRL-u. Chociaż uważam, że z czasem historia przedstawiona przez Dukaja w taki właśnie sposób może okazać się być trudną w odbiorze dla przyszłych nieco młodszych pokoleń. Sama forma ujęcia tematu jest niesamowita... Warto poświęcić jej nieco wolnego czasu. Gorąco polecam ;)

"Niebko" to książka napisana z ogromną lekkością, ale w sposób niezwykle inteligentny, pełen różnych emocji, wspomnień... Opowiada o dość zawiłych losach pewnej rodziny pochodzącej z Kresów. Dziś historii jej korzeni próbuje doszukać się jej dziedziczka - Marzena. Poszukując niejako swej tożsamości wyrusza w podróż po wspomnieniach swych bliskich, by w możliwie najwierniejszy sposób odtworzyć ich życiorysy. Wszystkie te wspomnienia stara się spisać, scalając je niejako w jedną opowieść. Próbuje złożyć historię swojej rodziny, aby zachować ją dla przyszłych pokoleń. "Niebko" to opowieść, która wzrusza, momentami bawi oraz w pewnych kwestiach także uczy... Czytając ją wręcz czymś niebywałym wydał mi się fakt, że w całości stanowi ona zupełną fikcję literacką, że jest tylko wyimaginowaną historią pewnej autorki i nie ma w sobie ani krzty prawdy. Doskonale skonstruowana, a przede wszystkim bardzo bobrze przemyślana powieść. Chylę czoła i polecam oczywiście.

Przyznam szczerze, że to chyba jedna z trudniejszych książek Schmitta. Dlaczego? Bo według mnie jej fabuła wymaga przeprowadzenia raczej szczegółowej analizy nad alegorią w niej zawartą. Jak zwykle autor poprzez snucie swej filozoficznej opowieści chce przekazać czytelnikowi swą wiedzę dotyczącą bardzo ważnych życiowych tematów. Tym razem trafił w samo sedno. Poruszył bowiem temat, który w pewnym sensie wiedzie prym w życiu wielu współczesnych ludzi. EGOIZM... Uważam, że nutka egoizmu tkwi w każdym z nas, bo tak jest skonstruowana natura ludzka. Wszystko jest w porządku, gdy nad nim potrafimy "zapanować". Gdy nie przemy bezmyślnie do przodu, nie zważając na otaczającą nas rzeczywistość, ignorując wszystkich i wszystko. Schmitt w swych rozważaniach dowiódł, że bycie egoistą ignorantem jest czymś co w rzeczywistości zabija ludzką duszę, niszczy wzajemne relacje. Zostaliśmy stworzeni do życia w społeczności, do wzajemnej akceptacji, współistnienia z naturą i nie tylko. "Sekta egoistów" to niezwykle krótka rozprawa filozoficzna wymagająca dłuższego przemyślenia. Książka ta jak każda z dotychczas wydanych pozycji Schmitta należy do literatury niezwykle wartościowej.

Jestem wprost oczarowana lekkością pióra Markusa Zusaka. "Posłaniec" to powieść, którą czyta się jednym tchem. Intryguje, zaskakuje, momentami wzrusza i skłania czytelnika do krótkiej refleksji. Jej głównym bohaterem jest Ed Kennedy. Uchodzi raczej za życiowego nieudacznika. Jednym z jego najlepszych przyjaciół jest pies o imieniu Odźwierny. Życie Eda, zwykłego taksówkarza zdaje się być nudne oraz monotonne, ale do czasu... Wszystko ulega zmianie gdy pewnego poranka powstrzymuje on napad na bank, stając się na krótką chwilę lokalnym bohaterem. Lecz na tym się sprawa nie kończy... Od tej pory co jakiś czas Ed otrzymuje tajemnicze przesyłki w postaci karcianych asów z pewnymi wskazówkami i zadaniami do rozwiązania. W jakim celu? Ed zniechęcony, nieszczęśliwie zakochany podejmuje wyzwanie, dzięki któremu udaje mu się poznać nowych przyjaciół, odnaleźć swój życiowy cel. "Posłaniec" to świetnie skonstruowana powieść o poszukiwaniu własnych wartości. Gorąco polecam.