Autorka wyjechała do USA w 1985 roku. „Ameryka w oczach wyrobnika" to książka subiektywna, napisana na podstawie własnych doświadczeń pani Elżbiety, opisującej życie i pracę Polaków w Chicago, własne wycieczki po USA oraz codzienne życie Amerykanów w tamtych latach. Autorka demitologizuje obraz wymarzonego raju Polaków, więcej tu obrazków i spostrzeżeń krytycznych niż zachwytów. Mocną stroną jest poczucie humoru i dystans opisów oraz wiele fotografii z Chicago oraz różnych miast i plenerów Ameryki.

„Późny debiut poetycki Małgorzaty Kulisiewicz niesie wiele nawiązań do przeżywanej współczesności. Pisany z perspektywy wielu lat (wiersz „Grudzień 1981”) zawiera zarówno refleksję nad stanem wojennym: przeżyliśmy nagły alarm / z powodu absencji chorobowej („Z powodu”), jak i opis czasów komunizmu w Polsce, porównywanego nawet do obozu jeńców wojennych z filmu „Most na rzece Kwai” („Baśń-nie-Baśń”). Zwykli ludzie z tych lat byli jak ryby, które nie mają głosu i nie mogą mówić prawdy, a ich dzieła miały powstawać najściślej według przepisu. Na wigilię poetów mogli się wtedy dostać nieliczni, a i oni byli jak ten kontrabas, który został zmuszony / by naśladować.(…) • W poezji Kulisiewicz znajdują też odzwierciedlenie najnowsze czasy. Najpierw po transformacji ustrojowej nadmierna fascynacja pieniądzem jako bożkiem zastępującym inne wartości („Inni Bogowie”), potem rozwarstwienie społeczne i bezrobocie: Frasobliwy / Bezrobotny męczennik / zwiedził już / wszystkie barwy bólu („Niefrasobliwie?), merkantylizm: kto dziś myśli o kwiatach („Nocne miasto”) czy sztuczne nieba współczesnych, rozwiniętych miast: miraż kolorów i świateł / złudzenie Satori („Metropolia”). Czy jest wobec tego jakieś prawdziwe niebo w tej poezji? Miłość i prostolinijność: U kresu / dostrzeżesz zdziwiony / dom z widokiem na niebo / Taki zwykły nasz („Dom z widokiem na niebo)” oraz kontemplacja i dystans do rzeczywistości): Z nieskończoności / ja / Człowiek / błysk światła w witrażu to wartości niepodważalne.” (z recenzji WPolityce Kultura „Poezja dialogu kulturowego („Inni Bogowie” Małgorzaty Kulisiewicz)

Znakomita książka Sławomira Shutego „Dziewięćdziesiąte” jest zbiorem opowiadań, które powstały na podstawie felietonów tego pisarza opublikowanych wcześniej w czasopismach „Kmag”, „Art @Biznes” i Aktivist”. Znaczna dawka znakomitego humoru, dynamizm i soczystość języka oraz odzwierciedlenie skansenu życia codziennego lat 90. w Polsce to najważniejsze zalety tej prozy. Jest ona nie tylko autobiograficzna (nieprawdziwe są podobno tylko niektóre szczegóły), ale stanowi też w dużej części swoistą odmianę prozy inicjacyjnej i literatury drogi. • Lata dziewięćdziesiąte, dynamiczne dni transformacji ustrojowej i obyczajowej w Polsce, nie doczekały się do tej pory zbyt wielu realistycznych i pełnych odzwierciedleń w literaturze,na podstawie których można by snuć dywagacje o przemianach społecznych. Opowiadania Sławomira Shutego świetnie wypełniają tę lukę. Bieda tasiemcowych kolejek lat 80., szał pierwszych hipermarketów lat 90. to przeżycia wszystkich Polaków urodzonych nie później niż w latach 70. Sławomir Shuty opisuje je raczej, niż analizuje. Tworzy na przykład współczesną wersję baśni o trzech pomarańczach. Owoce te nabyte po długim oczekiwaniu w kolejce, ustawione później jak relikwie na peerelowskiej meblościance, długo niekonsumowane, paskudnie zgniły. Zdarzenia związane ze zdobyczą ówczesnej techniki, odtwarzaczem VHS, nabytym na nowohuckim bazarze i jak się okazało, uszkodzonym, a także z z kolorowym telewizorem i podłączonymi do niego grami komputerowymi oraz pierwszymi prostymi komputerami, tworzą koloryt tamtych lat...

"Tomik wierszy pt. "Ciasteczka z ironią" językiem współczesnym, pełnym gry słownej, humoru, nawiązań do awangardy opowiada o naszej rzeczywistości. Jest głosem w dyskusji o poezji. Jednym z bohaterów lirycznych jest Pan Nikt, młody człowiek Anno Domini 2018. Pojawia się też perspektywa starszej osoby, a na końcu daleki dystans obserwacji wskazuje kogoś, kto patrzy na świat z bardzo daleka (i jednocześnie z bliska). Stwórca, absolut, Bóg? My jesteśmy jak osobne i jednocześnie mające coś wspólnego ze sobą wyspy, archipelagi. Przeżywamy miłości, fascynacje, oraz podziw dla postaci ważnych dla muzyki, historii i kultury ogólnie pojętej. Patrzymy z perspektywy nie tylko Polaka, ale i Europejczyka, Amerykanina i w ogólności - człowieka." (z okładki tomiku). • W książce jest dużo poetycznych erotyków, które są zawsze chętnie czytane - oraz ciekawostka: wiersze o słynnych Polakach (Chopinie, Koperniku, Kościuszce)

Akcja powieści Katarzyny Ryrych „Życie motyli” usytuowana jest na ciekawym tle małego miasteczka, które określone jest tajemniczą literą „C”. Wspaniały humor i dystans autorki do opisywanych zdarzeń, powoduje zaistnienie tak zwanej nadświadomości narratora. Ryrych wspomina dosłownie obrazy miasteczka ze „Smażonych zielonych pomidorów”, „Rancza”, „Domu nad rozlewiskiem” i wszystkich części „Ani z Zielonego Wzgórza”, w „których ktoś wracał albo pojawiał się dopiero po raz pierwszy, jak traktowano go z początku chłodno i z rezerwą, aby po stosunkowo krótkim czasie przyjąć z otwartymi ramionami i przytulić do serca.” 1 Autorka z góry przytacza schemat fabularny, do którego będzie się dystansować. • Katarzyna Ryrych tworzy w swojej powieści niezwykle wyrazistą główną bohaterkę Izydorę, z którą wiele kobiet, w założeniu i chyba w życiu też, może się utożsamiać. Już pierwsze zdanie powieści jest niezwykle interesujące (a pamiętajmy o ważności rozp­oczy­nają­cego­ zdania, o którym wspominają wszystkie podręczniki pisania): „W wieku pięćdziesięciu lat Izydora zdecydowała się zacząć nowe życie. Weszła w nie z potężnym debetem na koncie i sporą nadwagą” 2 Bohaterka powieści bankrutuje we wszystkich dziedzinach życia. Mąż odchodzi do młodszej i piękniejszej, dorosły i samodzielny syn o niej nie pamięta, praca w zawodzie księgowej jest nieciekawa, a katastrofa finansowa może doprowadzić do utraty mieszkania. Dlatego Izydora decyduje się zostawić duże miasto i przenieść się na prowincję, by zacząć nowe życie. Ale nawet tam…