Tragedia, tak zacznę, co pewnie wystraszy niektórych... Tragedia dla czytającego i jednocześnie tragedia ludzi, którzy w tym uczestniczyli. Patologia, to drugie słowo, które z siebie wyrzucam i... żałoba. Trzy wyrazy, jak trzy krzyże dla dziecka, które niczemu i nikomu nie zaszkodziło. Urodziło się - tylko tyle, lecz dla rodziców, aż tyle. Niewygodny, rozwrzeszczany, wiecznie przeszkadzający. Chłopiec niespełna dwulatek, Szymonek, siódme dziecko Beaty, dziecko, którego nie kochała, nie broniła i któremu pozwoliła umrzeć w bezduszny sposób. Bo Szymek żył i nagle...zniknął. Zmarł w przeciągu 2-3 dni na zapalenie otrzewnej, nie przeżył ciosu w brzuch w jaki zadał mu ojciec. Ten też skrzętnie pozbył się ciała wyrzucając je do rzeki, by zatrzeć wszelkie ślady swego bestialstwa. A do tego doszły niesamowicie wiarygodne kłamstwa ukrywające syna, że niby jest u teściowej, niby u dziadka, nigdy z nimi. I co najważniejsze, nie gubili się w tych oszustwach. Gdyby nie natarczywa sąsiadka, która przyuważyła rodzinę i nagłe zniknięcie chłopczyka. Nie pomógł MOPS, opieka społeczna, kuratorzy...Nikt nie wiedział co się dzieje za drzwiami rodziny, nikt nie umiał zapobiec tragedii, nikt nie umiał wejść i zażądać widzenia. Aż pewnego dnia prawda wypłynęła na brzeg...ubrana w czerwoną kurteczkę... • Ewa Winnicka nie ocenia bestialstwa ludzi, którzy zamordowali Szymonka z Będzina. Staje na bezosobowej pozycji reportera, który oddziela fakty od własnych ocen i uczuć. My, czytelnicy, musimy się z nimi zmierzyć. Patologia panoszyła się w najlepsze, Do tego dochodziło oszukiwanie państwa i wszystkich instytucji, jakie wymagały zgłoszenia dziecka, czy choćby jego rejestracji. Przychodnie, ośrodki, deklaracje dokumentowe... • W głowie się nie mieści, co ci ludzi robili i jak. Jak traktowali dzieci, jak się nad nimi pastwili, poniżali, jak gnębili. • Są ludzie, którzy nie powinni mieć dzieci. • Nigdy.

Super przygoda z rodziną psujów... Wszystko, czego się dotkną od razu musi paść jakiejś dziwnej i niewytłumaczalnej dewastacji. Choć, jak się przyjrzeć dziejom owej rodziny tak niezwykłej w swych psujkowych zdolnościach, to szybko możemy znaleźć odpowiedź - dlaczego ów talent posiadają? Ano... z genami. Psuł praprapradziadek, psuł jego syn i syn owego syna, psuł dziadek i ojciec najmłodszego psuja i nasz mały dorastający psuj też psuje. Ot, nie zmienimy tego i już, choć gorzej z żonami owych panów psujków, bo te biedaczki na wszystko muszą uważnie patrzeć, na wszystko muszą być przygotowane i czujne. • Z tą rodziną to nigdy nic nie wiadomo.

Niewiarygodne historie ludzi, którym zostały odebrane dzieci. Szły ze szkoły do domu i do niego nie dotarły, zostały bowiem przejęte przez ludzi ze specjalnych ośrodków pomocy, rodzin zastępczych czy instytucji chroniących dzieci. A wystarczy, że dziecko powie coś w złości na rodzica, że go bije, że na niego krzyczy, że wrzeszczy, że za dużo od niego wymaga... I już sprawa zostaje wzięta pod obserwację. A ludzie reagują szybciej niż dziecko zdoła pomyśleć. W ramach ochronki dzieci, bez zgody rodziców, zabiera się im dzieci i przekazuje do tymczasowych ośrodków lub pod opiekę tymczasową innych ludzi. Wówczas dopiero dorośli otwierają oczy i ...walczą, ale czy są tak niewinni jak się im wydaje? • W furii tej sytuacji, jakiej się absolutnie nie spodziewali, dochodzi do zachowań, które mówią same za siebie. Rodzice często w domach skrywają brudy i wzajemne niesnaski, często mszczą się na dzieciach za los, jaki ich spotkał, a miał być przecież inny i ot, całe piekło wychodzi na jaw.Ale - są i takie przypadki - że dzieci chcą się zemścić na rodzicach i specjalnie zgłaszają pobicie lub inne zmyślone głupoty. • A, co najważniejsze, dużo spraw tego typu dotyczy Polaków na dorobku. Czy to aby nie zastanawia? • Warto przeczytać, wyrobić sobie własny osąd i podyskutować o tym.

Obsada pierwszorzędna. • Scenografia i reżyseria zasługują na wielki szacunek, • a treść - życie samo tworzy historie, które wystarczy przerzucić na duży ekran;)

Wspaniały - pod względem reżyserii, scenerii i dialogów. • Oraz - co należy dodać - gry aktorskiej Omara Sy, którego uśmiech rozjaśnia twarz widza.