Wielowymiarowa i wielogłosowa powieść. Książka – jak to trafnie ujęła jedna z klubowiczek – „mimo ciężaru historii daje ogromne wrażenie lekkości”. Jest to opowieść o licznej rodzinie naznaczonej przemocą, w której przez lata wychowuje się w sumie 14 dzieci (dwoje zmarło bardzo wcześnie). I choć są to dzieci tych samych rodziców, to każde z nich jest inne i każde dotknięte jest jakimś piętnem, z którym musi się zmagać lub nauczyć z nim żyć. Jest to również przyznanie rodzicom prawa do tego, że każde dziecko można kochać inaczej, tak jak dzieci różnie postrzegają, rozumieją i kochają swoich rodziców. To także opowieść o sile przywiązania pomimo bólu (a może właśnie „dzięki” niemu?) doznawanego ze strony tych, którzy mieli chronić i kochać. Powieść skłoniła nas do dyskusji nt. dziedziczonych z pokolenia na pokolenie traum i podzielenia się wiedzą czerpaną z takich książek jak: „Nie zaczęło się od ciebie”, „Tajemnice przodków”, „Emocjonalne dziedzictwo” – wszystkie do wypożyczenia w Filii „Skorosze”. Zapraszamy do lektury. • ~MP

Tematyka książki skupia się wokół komun. Razem z autorką odwiedzamy różne miejsca, poznajemy komuny, które już nie istnieją i te, którym udało się przetrwać. Na przykład o komunach z lat sześ­ćdzi­esią­tych­ dowiadujemy się że: „ … były tak różne, jak to tylko możliwe – anarchistyczne, religijne, ekologiczne, terapeutyczne. Zakładano je w miastach, na wsiach, w autobusach, które wiecznie znajdowały się w drodze, i w futurystycznych kopułach, które budowano z odpadów na środku pustyni. (…) Składały się jednak z tych samych składników w rozmaitych proporcjach: marzenia o sprawiedliwości społecznej, harmonii z naturą, duchowości i miłości”. (s.26) • Z założenia miał to być idealny świat, gdzie króluje miłość i dobre relacje z drugim człowiekiem, każdy jest równy i wszystko jest wspólne. Na początku tak było, ale z czasem zaczęły pojawiać się rysy w tym utopijnym świecie. Podsumowując – nie powstał jeszcze świat, w którym nie ma pęknięcia. • ~EF

Valerie Perrin to francuska pisarka, fotografka i scenarzystka, wspó­łpra­cown­iczk­a i życiowa partnerka reżysera Claude’a Leloucha. Violette- tytułowa bohaterka jej książki- pracuje jako dozorczyni na cmentarzu w małym francuskim miasteczku. Porządkuje groby, podlewa kwiaty, pociesza tych, którzy potrzebują pocieszenia i pamięta o tych, którzy odeszli. Wiedzie spokojne i uporządkowane życie, lubi swoją pracę. Jednak nie zawsze tak było. W przeszłości Violette musiała się mierzyć z wieloma trudnymi życiowymi wyborami, wiele przeszła. Chce zostawić za sobą złe wspomnienia, nie chce dać się pogrzebać w przeszłości, szuka pocieszenia w zwykłym życiu i nawet w miejscu, w którym króluje śmierć, ma nadzieję na nowe życie. To piękna tajemnicza opowieść o oswajaniu rzeczywistości, o uczuciach, emocjach i stracie. • „Księga życia to najważniejsza księga, której nie można ani zamknąć, ani otworzyć, kiedy się chce. Chciałoby się wrócić do ulubionych fragmentów, a tu pod palcami już pojawia się strona, na której przychodzi śmierć.” Ten cytat z książki Valerie Perrin bardzo nas poruszył. • ~EF

Jak dowiadujemy się z opisu autora zawartego na okładce: „To thriller o ojcu, który próbuje odkupić swoje winy wobec syna. Ale też opowieść o wielkiej miłości, tęsknocie i Afryce”. Klubowicze DKK "Niedźwiadek" mieli mieszane wrażenia co do tego, który temat ma być siłą napędową tej powieści, jakby sam autor nie potrafił się zdecydować. Mamy ciekawe opisy Afryki, panującą w niej sytuację polityczną, wojnę i to jest mocna strona książki. Podsumowując „Czerwona Ziemia” niewiele ma wspólnego z klasycznym thrillerem, nie przypadła do gustu klubowiczom. • ~EF

Czy zawsze szczęśliwie? Mamy wątpliwości, ale jedno jest pewne – bezdyskusyjnie warto. Mowa o późnych miłościach z reportażu Agaty Romaniuk „Krótko i szczęśliwie”, który był tematem styczniowej dyskusji DKK „Skorosze”. • Autorka zgromadziła jedenaście opowieści o miłości, która przydarzyła się ich bohaterom w jesieni życia. Romaniuk diametralnie zmienia stereotypowe postrzeganie osób starszych, udowadniając, że w każdym wieku, nawet podeszłym – kiedy już niczego się nie spodziewamy i na nic nie czekamy – można spotkać miłość swojego życia. Autorka w interesujący sposób wychodzi poza materię słowną i wzbogaca tekst o obraz i dźwięk. Na końcu każdego rozdziału umieszcza zdjęcie uzupełniające, dopowiadające bieżącą historię. Dodatkowo czytelnik może posłuchać wybranych przez bohaterów utworów składających się na playlistę o tym samym tytule co książka, dostępną na Spotify. • I chociaż miłości wysłuchane i spisane przez Agatę Romaniuk mają trochę słodko-gorzki smak, to jednak przekonują, że nigdy nie jest za późno, by przeżyć tę ostatnią, może najważniejszą. • ~MP