Uppsala, ciepła majowa noc. Miastem wstrząsają zamieszki na tle rasowym, jedna z głównych ulic zostaje zdemolowana, słychać chrzęst tłuczonego szkła, rumor i jazgot w natarciu. W jednym ze sklepów zostaje znalezione ciało młodego mężczyzny. Kim jest ów młodzieniec? Dlaczego patrol policji nie zareagował na zgłoszenie? Czy przejeżdżający tamtędy taksówkarz mógł widzieć sprawcę? Dlaczego irański nastolatek następnego dnia budzi się ze strachem w oczach? Inspektor policji Ann Lindell przejmuje dochodzenie, i wraz z grupą zapadających w pamięć policjantów, próbuje rozwikłać zagadkową zbrodnię, a przy okazji uporządkować swoje życie osobiste, które dzieli miedzy wspomnienia byłego ukochanego, a opiekę nad małym synkiem. Kjell Eriksson ukazuje współczesne konflikty wynikające z braku tolerancji i umysłowej ciasnoty. Obyczajowa sceneria powieści w niczym nie ustępuje jej wątkowi kryminalnemu. Współczesne miasto ze swoimi tajemnicami, szybka, wielowątkowa akcja. Brawurowa, zręcznie poprowadzona intryga i zakończenie, którego chyba nikt nie będzie się spodziewał czynią z prozy Erikssona gratkę na zimowe wieczory. Finalista nagrody dla najlepszej powieści roku Szwedzkiej Akademii Literatury Kryminalnej.

Javier Mallarino to rysownik, którego satyry zdobią gazety od kilkudziesięciu lat. Właśnie spodziewa się dużego benefisu, będącego nadarzającą się okazją do spojrzenia na swoje dotychczasowe życie i zrewidowania jego priorytetów. Poznajemy bohatera o niezwykle krytycznym oku, który staje się sumieniem swego narodu. Jako wnikliwy obserwator współczesności Ameryki Łacińskiej za pomocą kreski i ołówka, komentuje bieżące wydarzenia dostrzegając ich miałkość, aksjologiczne bankructwo, czy niskie pobudki, którym ulegają politycy. Moralne wątpliwości i dwuznaczne motywacje są nastrojami na trwałe wpisanymi w jego pracę. Javier Mollarino próbuje jakoś prze­wart­ości­ować­ swoje życie wobec zdarzenia z dalekiej przeszłości, które nagle wraca po latach. Czy jedna sytuacja z przeszłości zmieni jego pogląd na swoje rzemiosło? Powieść Vásqueza rozgrywa się we współczesnej Bogocie i opowiada o sile mediów, jej zasięgu i konsekwencjach. Ale również o zawiedzionych nadziejach, skomplikowanych uczuciach, granicach własnej niezależności.

W swojej nowej książce Eric-Emmanuel Schmitt stawia pytania o naturę miłości. Interesuje go przede wszystkim to, co sprawia, że ludzie łączą się w pary. Powierzają sobie wzajemnie swoje losy, budują razem coś wspólnego. Francuski autor zastanawia się nad fenomenem szeroko pojmowanej miłości i wszelkimi perypetiami z tym związanymi. Powieść zbudowana jest z listów, jakie wymieniają byli kochankowie, którzy spędzili ze sobą kilka ładnych lat. Ale czy to już jest ostateczne? Czy jest jeszcze być może choćby cień nadziei na ich pojednanie? „Panować można – pisze Schmitt – nad tym, co się myśli, ale nie nad tym, co się czuje”. Towarzyszymy Adamowi, który jest pewny, że byłby w stanie uwieść każdą kobietę i Luizie, marzącej o uczuciu wyjątkowym, tworzącym trwałą i nierozerwalną wieź między dwojgiem bliskich sobie ludzi. Łącząca ich korespondencja jest wciągająca, a o uczuciach nie mówi się tu sztampowo. Autor stara się przedrzeć przez morze tradycji i tekstów opisujących fenomen miłości i powiedzieć coś świeżego. Czy mu się udaję? Myślę, że tak. Książkę czyta się z przyjemnością, dobrze leży w dłoni. Jest zabawna i lekka, zaś historia przekonywująca. Jak pisze Schmitt: „Miłość musiała zostać wynaleziona po to, żeby dodać życiu poezji”.

Sochy na Zamojszczyźnie, 1 czerwca 1943 roku. Niemcy pacyfikują małą wioskę, a piekło apokalipsy staje się rzeczywistością dla garstki ocalałych, wśród których jest Teresa Ferenc, matka Anny Janko. Dzie­więc­iole­tnia­ dziewczynka widzi wojenną pożogę i nieludzki obraz wojny, która odbiera bliskich, obnaża zło, jego korzenie zapuszczone głęboko w człowieku. Zrujnowany świat dzieciństwa na zawsze odciska się piętnem na jej wyobraźni, która dopiero układała się z rzeczywistością. Obrazy wojennej traumy i odhu­mani­zowa­nego­ świata będą towarzyszyły matce pisarki przez całe życie. Anna Janko przedstawia wstrząsającą opowieść o czasach zagłady, kiedy fiasko i bezradność etyki i dogmatów osiągnęła swoje apogeum. Przypomina, że kolejne pokolenia pamiętają i wciąż starają się uporać z ciążącą nad nimi pamięcią. W „Małej zagładzie” pada znamienite wyznanie: "Strach jest tak naprawdę nie do opisania. (...) Bo czy można ubrać w słowa pustkę, która wyje? Pustkę, która wyje, biegnąc na oślep? Pustkę, która wyje i biegnie na oślep, nie ruszając się z miejsca? Jak płonący lód parzy i ziębi zarazem? Od czegoś takiego słowa odpadają jak papierowe strzałki. Właściwie zanim dolecą, to się już spalą. Nie ma słów". Przed państwem lektura, która z pewnością nikogo z nas nie pozostawi obojętnym. Książka ważna z którą wciąż przychodzi nam się zmagać.