Victor Chmara spędza upalne lato na francuskiej prowincji, gdzie oddaje się melancholijnym rozmyślaniom i zapatrzeniom. Snuje się uliczkami pogranicznego miasteczka, łowi impresję, przygląda się sennej atmosferze wakacyjnego kurortu z jego hotelami, turystami i miejscową oprawą. Ma osiemnaście lat i z zaciekawieniem chłonie otaczające go widoki. Poznaje Yvonne, która obudzi w nim namiętność i fascynację, by z czasem stać się wspomnieniem, które wciąż będzie domagać się uwagi. Modiano piszę z poetyckim polotem, nadając swojej powieści specyficzny rodzaj smutku, za tym co minione, co bezpowrotnie zastygło w przeszłości. Jego książki to studia przypadków obcości, samotności i dezintegracji własnego „ja”, które musi się scalać z drobnych odprysków i kolejnych epizodów. „Willa triste” to powieść o rodzącym się uczuciu, witalności, która towarzyszy młodości, kiedy marzenia wydają się tak bliskie, że na wyciągnięcie ręki. Wreszcie to opowieść o przemijaniu, o niestrudzonym upływie czasu, który dotyka nas wszystkich i odmienia nasze losy przez swoje przypadki. To książka o pierwszych fascynacjach i gestach, które ważą więcej niż słowa, to rzecz o ludzkich przypadkach, których nie sposób do końca pojąć i zrozumieć. To książka o losie, o tym, że – jak chce Modiano – są: „takie tajemnicze istoty – zawsze te same – które trzymają straż na wszystkich rozstajach naszego życia”. I jakoś trwamy i jakoś w rzeczywistości jesteśmy.

Guylain Vignolles jest samotnym trzy­dzie­stos­ześc­iolatkiem, który pracuje w Prze­dsię­bior­stwi­e Przetwarzania i Recyklingu Naturalnego, zajmując się utylizacją książek. („Nauczył się nie być ani ładny, ani brzydki, ani gruby, ani chudy. Zaledwie zarys sylwetki gdzieś na skraju pola widzenia”). Mieszka w skromnej mansardzie, raz w tygodniu dzwoniąc do matki, co rusz wspominając zmarłego dawno temu ojca, dzieląc swą niedolę ze złotą rybką, która staje się powiernikiem jego sekretów. Każdego dnia rano o godzinie 6: 27 przestępuje białą linie peronu i wsiada do pociągu, którym udaje się do pracy, zaś w trakcie dwud­zies­tomi­nuto­wej podróży, czyta na głos uratowaną dzień wcześniej przypadkową kartkę z książki, która docelowo poszła na przemiał. Swój czas dzieli na spotkania z przyjacielem Giuseppem, byłym pracownikiem zakładu, który odkąd ucięło mu nogi, zbiera i poszukuje wszystkie egzemplarze drukowanej z przerabianej feralnego dnia pulpy, książki. Do galerii ciekawych postaci, kompletnie osobnych i oryginalnych, zalicza się również wartownik, Yvon Gimbert, wpuszczający kolejne ciężkie składy z książkami przez szlaban do zakładu, zaczytujący się w klasycznej literaturze greckiej i francuskiej, nade wszystko lubiący teatr i na co dzień mówiący głownie aleksandrynami. Pewnego dnia, będącego znakomitym przykładem codziennej rutyny, Guylian w drodze do pracy znajduje w pociągu pendrajv. Co za pliki są na nim zapisane? Kim jest Julie, autorka zapisków, która przedstawia w nich perypetie osoby sprzątającej publiczne toalety? Czy bohaterowie będą w stanie odnaleźć się we współczesnym Paryżu? Pierwsza powieść Didierlaurenta to proza o ludzkiej niezależności, którą winno się pielęgnować ponad wszystko i o zwyczajnych ludziach z niezwyczajnymi historiami. O sile uczuć, które są w stanie wyrwać nas z codziennej szarości i o marzeniach, bez których rzeczywistość wydaje się płaska.

Sara zostaje obudzona telefonem w środku nocy. Zamiast usłyszeć w nim głos swojego męża Geofreya dowiaduje się właśnie, że zginął on w pożarze hotelu w Berlinie, gdzie załatwiał swoje interesy. Nick O’Hara z Departamentu Stanu widząc coraz więcej nierozwiązanych odpowiedzi pomaga Sarze w śledztwie które doprowadzi ich do Londynu i Amsterdamu, a uładzony i uporządkowany świat Geofreya okaże się tylko mrzonką. Kobieta zacznie odkrywać skrywane dotąd przez męża sekrety i stanie w centrum uwagi kilku służb wywiadowczych. Powieść sensacyjna ze świetnym tempem, które trzyma w napięciu od początku do końca. Jednym słowem dużo zwrotów akcji, zbiegli agenci próbujący zacząć wszystko od nowa i mordercy, którzy zrobią wszystko by zatuszować prawdę.

„Uprawa roślin południowych metodą Miczurina” to zbiór opowiadań o sile wyobraźni, o kreacyjnej mocy języka dla którego nieskrępowana wyobraźnia staje się źródłem kolejnych obrazów i inspiracji. W opowiadaniach Murek łączymy się ze statkiem kosmicznym przez pasma radiowe, obserwujemy przygłuchawą Matkę Boską, która wraz z samobójczyniami w Niebie dzierga skarpetki dla Jezusa, wybieramy się na podwieczorek dla zmarłych, gdzie jada się pieczone kasztany, poznajemy mężczyznę, który zaprasza do tańca tylko najmniej urodziwe panie, by w blasku ich wdzięczności wdzięczyć się dla nieobecnej publiki, chłopca, który z zaciekawieniem przygląda się toaletnikowi przy­goto­wują­cemu­ nieboszczkę do pochówku. I tak dalej, i tak dalej. Język stylizowany na gwarę, innym razem brzmiący jak gawęda z przeszłości, hermetyczny, to znowu stawiający opór, do ciągłego forsowania plus duża dawka nieokiełznanej wyobraźni. Propozycja dla odważnych!

Leo Millar, wzięty malarz w wyniku wybuchu miny na ogarniętym wojną domową Cyprze, traci żonę i synka. Wraz z ich utratą dalsza egzystencja traci dla niego sens. Leo przestaje malować, zaczyna się upijać by zasnąć, męczy się w pustym mieszkaniu w Paryżu. Targany poczuciem winy, myślami samobójczymi trafia na prawie bezludną wysepkę u wybrzeży Normandii. Poznaje tam obdarzonego intuicją księdza, widuje tajemniczą postać chłopca, doświadcza pełnych intensywnych emocji spotkań z walczącą z własnymi demonami klarnecistką. Powoli zaczyna odzyskiwać nadzieję i równowagę. „Malarz nadziei” to powieść o powrocie wiary w sens życia i istnienia. Głęboka wrażliwość w kształtowaniu obrazów przyrody i niezłomna wiara w człowieka, czynią z powieści Desoto świadectwo ludzkiej wielkości wobec przeciwności losu.