A niech to gęś kopnie jest na wskroś nieszablonową pozycją. Potwierdza to jej niestandardowy format wydania, poruszana tematyka, jak i dopełniające ją oryginalne ilustracje Roberta Romanowicza. • Bohaterką książki jest chuda Gęś cierpiąca na olbrzymią, pierzastą, okrągłą i czarną… depresję – chuda, albowiem z powodu swojego stanu ducha nie je, za to ma ogromne pragnienie bycia zjedzoną. Miałoby to zakończyć jej nieciekawe, pozbawione sensu życie, w którym nic jej nie cieszy. Pomocny mógłby się okazać odwiedzający kurnik Lis. Ten jednak pomimo usilnych starań Gąski nie bardzo skłania się do konsumpcji, oferuje jej jednak w zamian pomoc, czyli doprowadzenie do chętnego skorzystania z obiadowej okazji Wilka. I tak oto dwójka bohaterów rusza w drogę, w podróż która ich scali… spotkają kolejnych bohaterów, przyjaciół. Jak do tego doszło? Sprawdźcie koniecznie sami. • Depresja to poważny temat, pojawiający się częściej w książkach dla dorosłych czy młodzieży niż w pozycjach dla młodszych dzieci. Czy warto zatem go poruszać? Czy naszym dzieciom potrzebne są takie, kolokwialnie mówiąc, „smuty”? Oczywiście, że tak. Depresja dotyka coraz więcej osób, ponadto jest także obserwowana u dzieci. Nazywamy ją „cichą epidemią”, często sami nie zdając sobie sprawy, że ta choroba dotyczy naszych najbliższych. Ponadto w społeczeństwie istnieje mit głoszący, że nie wypada o tym mówić – o swoim stanie ducha, gorszym samopoczuciu, lękach, braku radości etc. Ta pozycja mierzy się z tymi prze­świa­dcze­niam­i, zaś bronią autorki w walce jest kipiący z niej humor – tak, właśnie humor! • Wraz z dziećmi poznamy kilka cennych życiowych prawd, o tym jak ważny jest sens życia i że Widocznie sensów nie można pożyczać … Każdy musi znaleźć swój własny. A to czy będziemy szczęśliwi zależy właśnie od nas samych. Uczmy dzieci kluczowej w życiu sztuki – EMPATII. • Dorota Bojeczko • Biblioteka Kraków

Uśmiech ma wielką siłę • Medal za uśmiech… czyli dzieci mają głos to książka, w której pokazano krótką historię Orderu Uśmiechu oraz sylwetki wybranych stu kawalerów tego odznaczenia. • Idea nadawania Orderu zapoczątkowana została w Polsce przez redakcję Kuriera Polskiego w 1968 roku, rangę międzynarodową otrzymała zaś w 1979 roku – od tamtej pory w skład kapituły Orderu Uśmiechu wchodzi wiele państw, większość członków stanowią Polacy, ale są też przedstawiciele m.in. Argentyny, Białorusi, Izraela, Sudanu, Kanady czy Wielkiej Brytanii. • Order przyznawany jest dwa razy w roku – pierwszego dnia wiosny i ostatniego dnia lata – za działalność, która przynosi najmłodszym najwięcej radości. Kapituła wybiera nagrodzonych spośród kandydatur nadesłanych przez dzieci z całego świata. Podczas uroczystości wręczania Orderu laureaci muszą z uśmiechem wypić sok z cytryny, a także zostają pasowani różą. Każdy z Kawalerów Orderu Uśmiechu przyrzeka dzieciom i kapitule być zawsze pogodnym i radość dzieciom przynosić. Międzynarodowej Kapitule Orderu Uśmiechu przewodzi kanclerz – od 2007 roku jest nim Polak, były Rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak. Światowy Dzień Orderu Uśmiechu obchodzony jest 21 września. • W książce Medal za uśmiech… czyli dzieci mają głos najmłodsi wraz z rodzicami poznają Kawalerów Orderu Uśmiechu, wśród których znajdują się m.in. Jerzy Owsiak, Irena Sendlerowa, Jakub Błaszczykowski, Ewa Błaszczyk, Piotr Fronczewski czy Irena Kwiatkowska. Krótkie biografie opatrzone są zabawnymi komentarzami Jacka i Agatki (bohaterów dobranocki Wandy Chotomskiej). Polecamy książkę wszystkim najmłodszym. • Jolanta Oleksa • Biblioteka Kraków

W Bagienku może być ciekawie • Książka Marzenny Plich-Nowak zaintrygowała mnie tytułem nawiązującym do piosenki Kabaretu Starszych Panów W czasie deszczu dzieci się nudzą oraz ciekawą okładką przedstawiającą dziewczynkę w strugach deszczu z ogromną burzą loków, które przypominają zwoje mózgowe. Tytuł książki i okładka zachęcają do sięgnięcia do jej treści. • Okazuje się, że bohaterami jest rodzina Walków – Matylda, Diana, Gabriel zwany Gogo, mama Klementyna i tata Teofil. Nie wyróżniają się niczym szczególnym, dzieci uczęszczają do szkoły, Teofil pracuje jako geodeta, a Klementyna zajmuje się domem. Wiodą spokojne życie, od kilku lat co roku wyjeżdżają na wakacje do Stokrotki. Opisane wakacje będą jednak zupełnie inne niż dotychczas. Podstępny kolega Teofila – Tomek – proponuje koledze wyjazd do willi z ogrodem w miejscowości Bagienko. Dla Walków jest to wyjątkowa propozycja, przynajmniej tak im się na początku wydaje. Okazuje się, że dotarcie do Bagienka nie będzie takie łatwe, najpierw trzeba jechać pociągiem (z przesiadką), a potem 5 kilometrów spacerem, bo autobus i taksówka tutaj nie funkcjonują. Piękna wizja wakacji okazuje się koszmarem; najpierw problemy z dotarciem na miejsce, willa okazuje się kiepską chałupą, a na dodatek ciągle pada deszcz. Czy tak mają wyglądać wymarzone wakacje? Czy ktoś pomoże rodzinie Walków przetrwać ten trudny dla nich czas? Czy odkryją piękno natury i docenią wspólnie spędzony czas? A może poznają kogoś wyjątkowego? Czy te wakacje odmienią ich dotychczasowe życie? O tym przekonacie się czytając książkę. • Autorka w humorystyczny sposób przedstawiła historię rodziny Walków, a jednocześnie podświadomie pokazała współczesnym dzieciom i rodzicom, że wspólne wakacje z daleka od nowoczesnych technologii, zgiełku miasta, zabiegania mogą być najcenniejszym czasem, który warto docenić i maksymalnie wykorzystać do wspólnego działania. Opowiadanie uzupełniają ilustracje Katarzyny Kołodziej. • Paulina Knapik • Biblioteka Kraków

Ostatnia jagiellońska królewna • O królewnie Annie Jagiellonce czytałam do tej pory tylko przy okazji lektur dotyczących znaczniejszych przedstawicieli jej rodu. Tym razem sięgnęłam po doskonałą publikację prof. Marii Boguckiej, w całości poświęconą Annie Jagiellonce. Wielu dziewczynkom marzy się los księżniczki czy królewny. W rzeczywistości życie tych kobiet było często pełne dramatów i cierpienia. Również żywot Anny wypełniały upokorzenia, lęk, oczekiwanie i samotność. Urodziła się w 1523 roku jako córka króla Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Miała trzy siostry – Izabelę, Zofię i Katarzynę oraz brata Zygmunta Augusta. Bona zapatrzona w syna mało przejmowała się losem dziewcząt. Owszem, dbała o ich edukację, starannie dobierała im lektury, zamawiała kosztowne stroje, bogate umeblowanie komnat, wyżywienie, ale ich pozycja na dworze była niska. Matka wychowywała je surowo, traktując jako balast. Po wydaniu pierwszej córki za mąż, Bona zajęła się głównie gromadzeniem majątków i intrygami, zapominając o córkach. Ogromnym ciosem dla królewien była śmierć ich ojca w 1548 r. Przyszłość majaczyła w niejasnych barwach. Wkrótce obrażona Bona w pośpiechu opuściła Wawel udając się na Mazowsze, a jej syn niedługo potem sprowadził potajemnie zaślubioną Barbarę z Radziwiłłów, wdowę po wojewodzie Gasztołdzie. Królewny od razu ją znienawidziły. Przez nią wszak musiały opuścić rezydencję wawelską i zamieszkać w niewielkim zameczku w Ujazdowie. Dopiero tam Bona zajęła się córkami i próbowała wyswatać „niemłode” już królewny. Udało się wydać za mąż Zofię. Jednak w lutym 1556 r. skonfliktowana z synem Bona na zawsze opuściła Polskę, pozostawiając zrozpaczoną Annę i Katarzynę na łasce ich brata. Od tego czasu czekały je ciężkie chwile w ogołoconym z dóbr zamku, bez pieniędzy i z prawie pustą spiżarnią. Zygmunt nie miał dla nich czasu i traktował ozięble. Po ślubie Katarzyny czte­rdzi­esto­letn­ia Anna po raz pierwszy w życiu została zupełnie sama. Po nieudanych próbach wydania jej za mąż królewna zaczęła tracić nadzieję na zmianę swojego losu. Zaczęła podróżować, przesadnie dbać o zdrowie, garderobę i sporo wydawać na wyżywienie. Zamieszkała na zamku warszawskim. Po śmierci brata otrzymała ogromny majątek, a jej życie diametralnie się zmieniło. Wzięła wreszcie upragniony ślub ze Stefanem Batorym i została królową Polski. Niestety małżeństwo przyniosło jej jedynie gorycz i upokorzenie. Anna była kobietą niezwykle energiczną, pobożną, która piękny koniec i zamknięcie domowi Jagiellońskiemu dała • Joanna Muniak • Biblioteka Kraków

O polskich władcach napisano już mnóstwo opasłych tomów. Dzieci i młodzież uczą się o nich na lekcjach historii. Wszędzie panowie, panowie, panowie, a gdzie kobiety trzymające władzę? Czy zawsze tylko w cieniu swoich mężów, ojców, braci? Ich wizerunek próbuje przypomnieć, przybliżyć oraz znakomitą kreską namalować Anna Kaszuba-Dębska, autorka i jednocześnie ilustratorka książki „Poczet królowych polskich”. 25 niezwykłych kobiet, 25 portretów, 25 historii. Wśród nich m.in. sylwetki: Dobrawy Przemyślidki, Jadwigi Andegaweńskiej, Elżbiety Rakuszanki, Bony Sforzy, Barbary Radziwiłłówny, Anny Jagiellonki, Ludwiki Marii Gonzagi, Marii Józefy i wielu innych, mniej znanych monarchiń. Anna Kaszuba-Dębska kreśli wizerunki silnych, niezależnych, pewnych siebie, ale też kapryśnych, mściwych, podstępnych, samolubnych kobiet sprawujących władzę od zarania dziejów państwa polskiego aż po XVIII w. W tej niezwykłej pozycji książkowej zarówno młodsi, jak i nieco starsi czytelnicy znajdą odpowiedzi m.in. na pytania: która z królowych polskich poślubiła aż dwóch polskich władców? O której księżnej kronikarze pisali, że jest tygrysicą? Przy chrzcie której z polskich monarchiń obecny był Leonardo da Vinci? Która z władczyń była wnuczką cesarza, córką, siostrą, żoną i matką królów (i to aż czterech!)? Którą z jej wysokości nazywano wesołą królową? Uchylam zaledwie maleńki rąbek pytań ukrytych w książce, po resztę zapraszam do lektury Pocztu… • Książka napisana lekko, bez podręcznikowego przynudzania, opatrzona • piękną szatą graficzną. Odpowiednia dla dzieci w wieku 8+. Polecam zarówno dziewczynkom, jak i chłopcom, do wspólnego czytania z rodzicami. Będzie to nie tylko ciekawa lektura, ale również wspaniała podróż w przeszłość i niezwykła lekcja historii. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków