Uśmiech nieznajomej, której stawiasz kawę; smutna historia bezdomnego, któremu dajesz dwa złote; elektroniczne skopiowanie twojej karty płatniczej, z której znika kilka tysięcy złotych... Naprawdę nie wiemy, w jak wiele sposobów możemy stać się ofiarami oszustów. Jakub Ćwiek, autor książki Szwindel, postanowił przybliżyć nam świat oszustw, przekrętów – tych drobnych i tych wielkich. • Wszystko zaczęło się od starszego pana, który końcówkę życia spędził w domu opieki, gdzie umiera. Niepozorny staruszek zostawia po sobie kilka miłych wspomnień i zapisany zeszyt, który ma trafić w ręce jego syna Mikołaja. Zeszyt wydaje się skromnym spadkiem, lecz okazuje się drogą do zdobycia wielkich pieniędzy. Jest przepustką do świata oszustów, a zarazem scenariuszem przekrętu, który kusi. Czy Mikołaj podąży śladami ojca i wplącze się w świat wielkich oszustw? Jak poradzi sobie młode pokolenie krętaczy, które poznajemy w książce? Ania, Justyna, Bartek... imiona nie są ważne, bo zmieniają się po każdej „robocie”. Oni żyją chwilą, pragną wielkich pieniędzy i sami nie wiedzą, że tak naprawdę wszyscy są tylko pionkami w grze. • Szwindel trzeba czytać z uwagą, żeby nie zgubić się w przekrętach i zmiennych imionach bohaterów. Jest jednak książką lekką, którą spokojnie można czytać jesiennym wieczorem. Da nam trochę zabawy, a może i kilka przestróg, jak nie dać się oszukać, i nie paść ofiarą kolejnego szwindla. • Joanna Pękala • Biblioteka Kraków

Każdy człowiek mierzy się codziennie ze swoimi emocjami. Bez względu na to jakie one są, stale nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na to, w jakiej formie się pojawią, mamy jednak możliwość wpływu na nasze reakcje, stanowiące odpowiedź na daną emocję. • Znacznie trudniej mają dzieci. Ich świat charakteryzuje się spon­tani­czno­ścią­ i ekspresją. Niejednokrotnie maluchy przeżywają dane emocje całym sobą: mową, gestem, ciałem. Nierzadko w sposób bardzo ekspresyjny. Prawie każdy rodzic musiał zmierzyć się z histerycznym płaczem, wrzaskiem, a nawet z rzucaniem się po podłodze. To ewidentne sygnały, wysyłane nam przez nasze dzieci: Mamo, Tato, tyle we mnie emocji, nie radzę sobie z nimi pomóż mi! • Z taką pomocą przychodzi znakomita książka Agnieszki Stążki-Gawrysiak Self-Reg. Opowieści dla dzieci o tym, jak działać, gdy emocje biorą górę wydana przez Znak. Autorka nie jest jedynie teoretykiem wspomnianej metody. Jako mama trzech synów, w tym jednego wysoko wrażliwego, na własnej skórze doświadczyła nadmiernego stresu i destrukcyjnej złości. Na jej stronie internetowej [Link] możemy zapoznać się z jej osobistą historią oraz posiadanym doświadczeniem z zakresu odbytych szkoleń i certyfikatów. • Książkę poprzedza wstęp wyjaśniający podstawy Self-Reg. Po nim następuje kolejno 7 rozdziałów, w każdym z nich znajdziemy krótką bajkę opisującą przygody trzyletniej Leny, sześcioletniego Kuby oraz ich rodziców. Rozdziały zwieńczają ramki, zawierające bardzo ciekawe i rzeczowe objaśnienia dla rodziców. • Metoda proponowana przez autorkę została wprowadzona przez psychologa Stuarta Shankera, stanowi efekt jego pracy naukowej i wieloletnich doświadczeń. Self-Reg pomaga w opanowaniu nadmiernego stresu, wpływa na kształtowanie dobrych relacji z dziećmi, wspomagając tym samym ich rozwój. Samoregulacja ma za zadanie znalezienie przyczyny złego samopoczucia i zlikwidowanie jej. • Zachęcamy do poszukania tej pozycji w naszych filiach Biblioteki Kraków. Z jej lektury skorzystają zarówno Państwo, jak i Wasze pociechy. To powiew nowej jakości wśród znanych dotychczas Bajek Pomagajek. • Dorota Bojeczko • Biblioteka Kraków

Katarzyna Maziarz stworzyła prywatny gatunek literacki. Trochębajki to opowieści z pogranicza biografii i fantastyki. Obie te sfery warunkują się wzajemnie. Elementy fantastyczne zwalniają autorkę z konieczności precyzowania biografii. Biografia zaś nie posiada luk, jeśli w literaturze dla najmłodszych dopuszcza wyobraźnię. Życie i dzieło wybitnego artysty są opowiadane przez osoby, przedmioty i zjawiska, z którymi Stanisław Wyspiański miał styczność w poszczególnych latach i okresach. I tak moment narodzin i dzieciństwo relacjonuje siostra jego matki i późniejsza opiekunka małego Stasia – Joanna z Rogowskich Stankiewiczowa, młodość opisuje • dziad proszalny, spokrewniony z Wyspiańskim, dojrzałość artysty –piec z bronowickiej chaty, pamiętający obecność autora Wesela na ceremonii zaślubin Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną. Wielogłos o Wyspiańskim współtworzą między innymi zaprzyjaźnieni z młodopolskim twórcą: malarz Józef Mehoffer, krytyk i kolekcjoner dzieł sztuki Feliks Jasieński. Ale swoje „trzy grosze” wtrąca też żona warszawskiego bankiera. Na uprzywilejowanej pozycji jest księżyc wydobywający także swoim światłem detale przestrzeni. Autorka Trochębajek… z zacięciem etnografa wyjaśnia pochodzenie i użyteczność dawnych przedmiotów, społecznych funkcji osób, etymologię nazw (np. ulicy Krupniczej. Czyni to w tekście głównym i komentarzach towarzyszących spisowi treści. • Literacka biografistyka dla najmłodszych zyskała barwny opis biegu życia wielkiego krakowianina i Polaka, który dotychczas rzadko brany był pod uwagę jako temat pisarstwa dla dzieci – może z uwagi na wszechstronność artysty, poziom jego sztuk, intensywne i krótkie życie… W narracji Katarzyny Maziarz właśnie ów wielogłos odpowiada dynamice biografii – kolejni opowiadający dosłownie upominają się o głos, „wpychają się do kolejki”. W finale opowieści życie Wyspiańskiego zamienia się tylko w jego dzieło, duchową obecność wielkiego artysty wśród nas. • Katarzyna Wądolny-Tatar

Anna Arno w książce Ten kraj przywołuje nostalgiczne wspomnienia z czasów swojego dzieciństwa,znakomicie portretuje Polskę sprzed kilkunastu lat, swoich rodaków, ich przywary, kompleksy, ułomności, słabostki, powody do wstydu. Bez patosu opisuje miejsca, ulice, kapliczki, kościoły, miasta, ludzi i sytuacje. Książka utkana jest ze słów, które malują w głowie czytelnika obrazy tak plastyczne, że można niemalże poczuć zapach linoleum, zobaczyć pasy musztardowej lamperii, czy też usłyszeć łopot czarnej flagi na Collegium Novum. Książka składa się z 35 opowiadań o intrygujących tytułach, jak: Oda do ziemniaka, Nie wypada, Cukier, Rolnik sam w dolinie, Matka Boska nas wyzwoli, Jak tu brzydko. Opowiadań, które zdają się być migawkami z minionych lat, jak stare, wyblakłe fotografie, które oglądamy z nostalgią, ale w głębi serca cieszymy się, że przyszło nam żyć w obecnych, a nie owych czasach. Książka napisana językiem oszczędnym, w myśl zasady, że czasem mniej znaczy więcej. Nie ma tutaj rozwlekłych, przegadanych zdań, zbędnych ozdobników. Język, którym posługuje się autorka, zachwyca, rytm opowieści porywa, skłania do refleksji. Być może nie wszystkich zainteresują opisy miejsc, ludzi, zdarzeń, które dla autorki mają duże znaczenie, ale chociażby dla samego języka opowieści warto ją przeczytać. Serdecznie polecam. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków

Dawno temu, w Krainie Czarów, żyła trzynastoletnia dziewczyna, która nigdy się nie uśmiechała. Była to przyszła Królowa. Jej matka, despotyczna Królowa Mieczykowa, uwielbiała grę w krokieta, w której za kije do gry służyły flamingi, a piłkami były jeże. Przyszła Królowa codziennie musiała rywalizować z matką w Mistrzostwach Królestwa w Krokiecie. Królowa Mieczykowa nie przestrzegała zasady fair play, wszystkie służby w Pałacu ułatwiały jej zwycięstwo, a gdy coś poszło nie po jej myśli, Królowa natychmiast kazała ścinać głowy „winnym”… • Tymczasem przyszła Królowa wciąż gdzieś biegała, znikała, spóźniała się, zostawiała ślady z błota na posadzkach w zamku… Krokiet, szycie, haftowanie, geometria i inne głupstwa, którymi musiała się zajmować, nie interesowały jej. Królewna zawsze robiła wszystko po swojemu, czym niezmiernie denerwowała swoją matkę i służbę w Pałacu. • Według tradycji w dniu czternastych urodzin dziewczyna miała przyjąć imię i zostać Królową. Jednak przyszłe posiadanie rozlicznych pałacowych bogactw przytłaczało ją. Przyszła Królowa uwielbiała czytać książki przygodowe, potajemnie studiowała mapę Królestwa, lecz największe wrażenie i wpływ wywarła na niej tajemnicza księga o Panu Czasie. Dziewczyna uciekła z Pałacu, aby odnaleźć Czas i poprosić, aby się zatrzymał, dzięki temu nie zostałaby Królową, nie musiałaby przyjmować wielkiej odpo­wied­zial­nośc­i i być na zawsze uwięziona na Dworze. • Bohaterka książki Ucieczka z Krainy Czarów. Prawdziwa historia Królowej Kier, włoskiej autorki Elisy Puricelli Guerra, chce wieść życie pełne przygód i wolności. Dziewczyna chce nauczyć się samodzielności, marzy o niezależności, a przede wszystkim chce poznać siebie i odkryć, kim naprawdę jest. Wyruszając w poszukiwanie Pana Czasu doświadcza tego, o czym czytała w książkach: nieb­ezpi­ecze­ństw­a, tajemnicy, przygody, czarów i nareszcie czuje sens życia. Przyszła Królowa odkrywa, że świat jest pełen wielu możliwości, ale też wyborów, które nie zawsze są łatwe. Bohaterka podczas swej dynamicznej wyprawy dojrzewa, odkrywa siłę przyjaźni i odpo­wied­zial­nośc­i, które na zawsze przypieczętują jej los. • Maria Twardowska-Hadyniak • Biblioteka Kraków