Ironia i dystans są efektowne, ale w życiu codziennym mało skuteczne.
Bohater poematu to typowy romantyk - swoją wiedzę o świecie i relacjach czerpie z utworów literackich, jest programowo nieszczęśliwy i wszystko traktuje z dystansem. Zawiedziony wielkim światem postanawia wyjechać na prowincję, by tu nawiązać autentyczne więzi. Wyniosłość Eugeniusza nie przypadnie jednak do gustu nowym sąsiadom, a nawet doprowadzi do śmiertelnego konfliktu. W tym ponurym pejzażu rozbłyśnie szczere uczucie wiejskiej szlachcianki, Tatiany. Czy Oniegin pójdzie za tym światłem?
Na kanwie poematu Piotr Czajkowski zrealizował operę pod tym samym tytułem.
Pozycja obowiązkowa dla miłośników opowieści o bohaterach romantycznych kreślonych przez Johanna Wolfganga Goethego czy Adama Mickiewicza.
Aleksander Puszkin
- Ur.
- 6 czerwca 1799 w Moskwie
- Zm.
- 10 lutego 1837 w Petersburgu
- Najważniejsze dzieła:
- Rusłan i Ludmiła (1820), Jeniec Kaukazu (1822), Borys Godunow (1831), Eugeniusz Oniegin (1833), Jeździec miedziany (1833), Dama pikowa (1834)
Najwybitniejszy obok Lermontowa autor rosyjskiego romantyzmu. Urodzony w rodzinie szlacheckiej, nauczany początkowo przez francuskich guwernerów, kształcił się w ekskluzywnym Liceum w Carskim Siole. Wcześnie zainteresował się poezją, tworząc drobne utwory w stylu klasycystycznym i preromantycznym. Jego fascynacja bajronizmem zaowocowała w 1820 roku baśniowym poematem Rusłan i Ludmiła. Za krążące w odpisach wiersze, krytykujące despotyczne rządy carskie, został zesłany na południe Rosji, gdzie napisał kolejne poematy romantyczne, związane z Krymem i Kaukazem. W tym czasie rozpoczął także pracę nad obszernym poematem dygresyjnym Eugeniusz Oniegin. W roku 1824 jego karę złagodzono na odosobnienie w wiejskim majątku rodziców, gdzie kontynuował pisanie Oniegina i stworzył Borysa Godunowa, pierwszą rosyjską tragedię romantyczną. W 1826 roku zezwolono mu na powrót do Moskwy, w 1831 poślubił Natalię Gonczarową i przeprowadził się do Petersburga. Tam intensywnie zajął się prozą oraz tematyką historyczną, pisząc m.in. polemikę z Ustępem III części Dziadów Mickiewicza: poemat historiozoficzny Jeździec miedziany. W 1837 roku został ciężko ranny w pojedynku w obronie honoru żony, zmarł dwa dni później.
