Trochę się naczekałam na tą pozycję w bibliotekowej kolejce. • I odebraną wczoraj wieczorem już dziś mogłabym zwrócić. • Ze ściśniętym żołądkiem, chyba nawet już od chwili wypożyczenia, z krążącymi po głowie pytaniami: dlaczego świadomie zadajesz sobie ból dobrnęłam do końca. • Odpowiadając sobie samej na krążące pytanie: Może po to, by w pewien sposób oddać hołd prawdziwym bohaterom za ich determinację i odwagę? • Może też dlatego, że czytając takie historie z różnych źródeł poznaję bardziej rozmiary tragedii? • Na pewno nie jestem w stanie zrozumieć oprawców, staram się bardziej zrozumieć osadzonych, których nie stać na takie czyny jak głównej bohaterki powieści i którzy dla własnych rodzin zapominają o człowieczeństwie. • Helene Hannemann była Niemką, która trafiła do obozu, z powodu męża- Cygana. • Z nim miała pięcioro dzieci i nie wyobrażała sobie sytuacji, że mogłaby pozwolić na to, że będą w obozie same. • Z uwagi na swoje czysto aryjskie pochodzenie oraz wykształcenie pielęgniarki dostaje za zadanie prowadzenie obozowego przedszkola, dzięki czemu może toczyć walkę o życie nie tylko własnych dzieci. • "...dzierżenie w ręku czyjegoś życia lub czyjejś śmierci jest jeszcze gorsze niż odczuwanie zagrożenia nad naszym własnym życiem." • Przejmująca książka, którą pomimo znajomości tematyki polecam przeczytać.

Książkę wypożyczyłam dzięki przeczytanej recenzji. Przez kilka pierwszych rozdziałów żałowałam swojego dokonanego, pod wpływem impulsu, wyboru... • A teraz zastanawiam się czy moja ocena nie jest zaniżona...,ale czy dodanie gwiazdek z uwagi na dramatyzm byłoby sprawiedliwą notą (?) • Akcja rozgrywa się w ciągu kilku dni, na wybrzeżu Hiszpanii. Gdzie miedzy innymi jedna z ubogich rodzin, po katastrofie statku usiłuje zebrać węgiel, który był transportowany i w ten sposób zabezpieczyć swój byt. • Zdarzenia relacjonują członkowie rodziny i każdy z nich ukazuje własne cierpienia związane z egzystencją. • Wiele uczuć temu towarzyszy, jest dużo zawiści i bólu, ślepego, wydawałoby się niezrozumiałego uporu, zazdrości. I rodzi się podstawowe pytanie o nasze człowieczeństwo. Czy jesteśmy jak te mrówki, ślepo wykonujące swą pracę? Do czego jesteśmy zdolni skoro nawet śmierć bliskiej osoby nie jest hamulcem?

"Psem nie zostajesz wtedy, gdy zakładasz mundur.Psem zostajesz, nasiąkając złością za wyrządzone zło, gdy w dobrym człowieku wyczujesz skazę" • Komisarz Bernard Gross też ma skazę- według jego syna. Dlatego, że pomimo przebywania w domu jest nieobecny i panowie nie mogą nawiązać wspólnego, konstruktywnego dialogu. • To tylko jeden, ale bardzo istotny wątek tej książki. • Głównym- jest oczywiście śledztwo dotyczące znalezienia zwłok nastolatka uwięzionych pod taflą jeziora. • To właśnie pan komisarz dokonuje przez przypadek tego makabrycznego odkrycia. I jak się okaże, w chwilę po, nie jedynego. • Niebanalna fabuła i atmosfera pełna napięcia sprawiły, że przeczytałam książkę niemal jednym tchem. • Jest trochę jak puzzle, które układasz i czasem wciskasz jakiś element nie zwracając uwagi, że nie pasuje. I dopiero biorąc kolejny orientujesz się w swoim błędzie. • Jak dla mnie książka super także trafia do ulubionych.