Do przeczytania tej oto książki, skłoniła mnie okładka, a po przeczytaniu opisu stwierdziłam, może być ciekawa, jednak kiedy po nią sięgnęłam nie podejrzewałabym, że pochłonę ją w jeden wieczór! • Julia - główna bohaterka, jest bardzo poważnie chora, zaczyna się od bólu głowy, ale lekarze to bagatelizują, dopiero po pewnym czasie stwierdzają u Julii niewydolność nerek. Życie dziewczyny w jednym momencie się zmienia: szpital, dializy trzy razy w tygodniu, indywidualne nauczanie... Może temu zapobiec jedynie przeszczep, problemem jest jednak to, że nikt z rodziny nie może jej oddać nerki... • Julia, poznaje Wiktora, zakochuje się w nim, a jak się później okazuje z wzajemnością. Chłopak kocha ją tak bardzo, że chce oddać Julii swoją nerkę, ale i tutaj nie ma zgodności tkankowej. Z Julią jest coraz gorzej, a dawcy nie ma.... • Przede wszystkim ta powieść uświadomiła mi jak ciężką chorobą jest niewydolność nerek, dotychczas słyszałam o tym, wiedziałam, że osoby chore muszą być kilka razy w tygodniu dializowane, ale do tego moja wiedza się ograniczała. Nie miałam pojęcia jak poważne to schorzenie, a ta książka w przystępny i ciekawy sposób mi to ukazała. • Jedynym minusem było to, że mimo iż bohaterka miała osiemnaście lat, wydawała mi się mieć przynajmniej cztery lata mniej. We wspaniałej fabule było to mało zauważalne, tylko w niektórych fragmentach, ale jednak było, jest to chyba jedyna wada tej książki, którą dostrzegłam. • Akcja toczyła się dość szybko i była bardzo ciekawa. Bohaterów również można było polubić już od pierwszych stron. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie. • Podsumowując książka naprawdę warta przeczytania, polecam!

Nastoletnia Cassidy czuje się samotna, nie czuje wsparcia ze strony mamy, przyjaciółki też nie zawsze jej pomagają, a Paul - ojczym, jest jak intruz. Pewnego ranka wszystko się zmienia, kiedy dochodzi do kłótni i Cassidy znika z domu na cały dzień. Idzie do kina i tam poznaje grupkę chłopaków, ale tylko Jonas jest tym z którym wkrótce będzie chodzić. Dziewczyna jednak nie dostrzega żadnych jego wad i to z każdym krokiem komplikuje ich związek. • Czy mi się ta książka podobała? Hm... ani tak, ani nie, chyba zbyt wiele od niej oczekiwałam, spodziewałam się bardziej czegoś intrygującego, a tu bez żadnych emocji przewracałam kolejne kartki powieści. Może gdybym przeczytała ją parę lat temu bardziej by mi się podobała? Chyba tak, bo kiedy jakiś czas temu czytałam "Letnią przygodę" tej samej autorki, byłam nią zafascynowana. • Już w pierwszym rozdziale Cassidy poznaje Jonasa i oczywiście, oboje zakochują się w sobie. Trochę mnie to, szczerze mówiąc zirytowało, bo akcja jeszcze dobrze się nie rozwinęła, a oni już się w sobie zakochali. Kolejnym minusem jest niestety przewidywalność, przez co o wiele ciężej mi się ją czytało, jednak zdecydowałam, że ją skończę i tak zrobiłam. • Pisarka porusza typowe dla nastolatki rozterki: miłość, dorastanie, kłótnie, nerwy, ale jakoś całą książkę czytałam bez przekonania. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego,a wyszło, jak wyszło. • Podsumowując książka nie zdobyła mojego podziwu. Jednak polecam ją 12-13-latką, myślę, że nastolatkom w tym wieku ta książka się spodoba, ale osobom powyżej 13 roku życie tej ksiązki nie polecam, bo po prostu moga się zawieźć, tak jak ja.

Zabawna historia o rudowłosej dziewczynce, którą uwielbiam. Każdy rozdział przynosi za sobą nowe, coraz ciekawsze wydarzenia. Pippi "bawiąca się" z policjantami lub podnosząca konia, czy też idąca do szkoły, potrafiła rozbawić mnie do łez. Przede wszystkim książka jest napisana przystępnym językiem i w bardzo zabawny sposób i to najbardziej zachęca do czytania kolejnych rozdziałów jak i części tej cudownej książki. Polecam każdemu dziecku i nie tylko, bo Pippi może poprawić humor każdemu!

Najbardziej w książkach Johna Greena podoba mi się to że w każdej jest jakaś tajemnica, która jest na tyle ważna, że ubarwia całą fabułę. To już moje trzecie spotkanie z książkami Greena i jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu, że mogę czytać tak fantastyczne jego dzieła. Po "Papierowe miasta" sięgnęłam będąc zafascynowana poprzednimi książkami Greena i po raz kolejny nie zawiodłam się na jego twórczości. • Książka ta jest zdecydowanie inna niż dotychczas przeczytane przeze mnie książki różnych autorów. Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów żeby wyjaśnić na czym polegała ta "inność". Przede wszystkim nie jest to banalna opowieść o miłości w której wszystko jest proste i zawsze kończy się tak samo. Chociaż na początku może sie wydawać, że to właśnie taka książka to zdecydowanie taka nie jest. • Quentin i Margo wyruszają na całonocną wyprawę, Quentin myśli że przez tą noc wszystko się zmieni, ale rano Margo znika. Nie wiadomo co się z nia stało i gdzie jest. Quentin postanawia szukać dzieczyny, która zostawiła go pozostawiając za sobą wskazówki. • Wspaniała książka, którą zdecydowanie polecam każdemu!

Na tę książkę czekałam odkąd przeczytałam pierwszą część o Julce. Stwierdzam, że jest ona dużo lepsza od poprzedniczki. Pierwsza część Julii znudziła mnie chyba trochę dlatego, że wiele rzeczy było już napisanych w "Pamiętniku nastolatki 7". W tej książce nie ma już powtórek, co bardzo mnie cieszy. • Julia zaczyna uczęszczać do wolontariatu, bardzo angażuje się w swoją pracę, jak się okazuje za bardzo. Nie chcę tutaj zdradzać dlaczego, ale szczerze mówiąc płakać mi sie chciało, w momencie gdy szefowa wolontariatu, mówi jej że zbytnio się zaangażowała w opiekę. • Podsumowując wspaniała książka która bardzo mi się podobała jak zresztą praktycznie wszystkie książki Beaty Andrzejczuk.