po kilku minutach wyłączyłam: ten styl jest nie do zniesienia + słychać jak lektor nabiera powietrze - nie wiem czy u innych wycinają to, czy robią to dyskretnie, ale jest to mega męczące...

bardzo sprawnie napisane, celnie, dojmująco; myślę, że bardzo wiele opisywanych przeżyć jest pokoleniowych, tylko po prostu każdy jest inny, doświadcza podobnych sytuacji w innych dawkach, przy neur­oprz­ekaź­nika­ch w (względnej) równowadze i dlatego nie wszystkich to rozjeżdża; czytałam z fascynacją jak można ubrać w słowa ulotne wrażenia/wspomnienia, i z bólem bo wiele z nich była trudna i dla mnie.

czytałam 2 inne książki tego autora - bardzo dobrze się czyta, choć poziom okrucieństwa i makabry jest ponad moje normy. ale z braku złożonych fabuł sięgnęłam po kolejną Gorzki i jestem totalnie na NIE: znów makabra, historia totalnie absurdalna (nawet jak na złożone historie wielokrotnych morderstw), niestety też przewidywalna (te strzelby z pierwszego aktu co strzelają w ostatnim, ale najpierw musimy uderzyć we wszystkie wydumane dzwonki po kolei), męczące powtórzenia zwrotów/wyrażeń - nawet w ustach lektora Kosiora brzmi to tandetnie i jest męczące...

liczyłam, że młody autor pokaże jakieś nowoczesne spojrzenie na relacje pokoleniowe, ale to jest denne. i jeszcze ta relacja z rozkładającego się ciała babci... tytuł trzeba brać dosłownie

wiadomo jak to z opowiadaniami: niektóre bardziej trafiają niż inne, i u każdego inaczej. moim zdaniem w tym zbiorze nie ma słabych, a pośród kilku moich ulubionych jest jedno które powinno spodobać się każdemu, jest warte przeczytania, ważne: Córka leśnika. polecam cały zbiór z tym jednym na czele dla sceptycznych