Czytanie tej powieści może sprawić przyjemność. Intryga nie jest nadzwyczaj wydumana, ale błyskotliwa. Prostota opisów miejsc, wyglądu ludzi, odgłosów i zapachów, inspirują wyobraźnię. • Komisarz Maigret to udana postać – żywa, normalna, nie obdarzona nadludzką inteligencją. Jest wnikliwy, inteligentny, bywa przebiegły i uparty. • Z tego wszystkiego powstała historia przykuwająca uwagę. Solidny, prawdziwy kryminał, bez wodotrysków i barokowych zawijasów akcji. Wzbudza lekkie przygnębienie, więc nie czytać będąc w nastroju melancholijnym. • Nie tracić zaufania do dentystów, nie żywić się wyłącznie kanapkami z kawą, nie pić wszędzie wina i nie podpijać piwa kolegom z pracy!

Krótkie historie stanowczo nie na miarę talentu A. Christie. Bardziej szkice pomysłów fabularnych, które jak zwietrzałe drożdże pozostały na wstępnym etapie pączkowania. Autorka nie dostarczyła im tlenu (wyobraźnia) i cukru (pisarska pasja). Za to ktoś przed napisaniem ostatnich dwóch opowiadań dostarczył jej chyba absyntu. • Konkurentka Herkulesa Poirota, czyli panna Marple blado narysowana... Pośpieszne i rozczarowujące. Od niechcenia. Ale każdy ma gorsze dni! • Lektura do samotnego śniadania, jedna opowieść na dwa jajka na miękko, kawę i ciasto z ananasowym kremem. • Mimo wszystko zachęcam, acz bez entuzjazmu. • (Nie dotyczy ciasta.)

Rozmemłane, bełkotliwe, trzy opowieści tajemniczo powiązane – ale mnie się jakoś tej tajemnicy odkrywać nie chce. Nie pociągnęło mnie w tym kierunku... • Żadnych nazwisk. Żadnych niemodnych podziałów tekstu na części opisowe i dialogowe, wszystko leci jednym ciągiem, co staje się w czytaniu męczące, jak dwumetrowa nitka spaghetti, którą w pocie czoła usiłujemy zassać. • Żadnych poważniejszych kontekstów polityczno – społeczno – kulturalno – jakichś tam, co akurat nie jest wadą, jeśli pisze się takie, a nie inne dzieło... • Czuć, że „Trzy szkice” są ambitne, głębokie i filozoficzne. Może zbyt ambitne, za głębokie i nadmiernie filozoficzne – w końcu czytanie nie powinno być drogą przez mękę uzasadnianą w duchu na siłę: „ach, jakież to mądre!”. A może szczerze do bólu stwierdzić: „ach, jakież to nudne!”. Jedno drugiego przecież nie wyklucza. • Do czytania, gdy za oknem leje, a słowo pisane mamy tylko w postaci gazetki reklamowej marketu z armaturą. • Chociaż w gazetce przynajmniej wiadomo, o co chodzi.

Kto nie czytał, niech się tego nie wstydzi – niech przeczyta. Ja właśnie zrobiłem to siódmy raz i z pewnością nie ostatni. • Dla tych, co nie czytali – to nie jest (co może sugerować tytuł) łzawa opowiastka o Karusku, co szuka Anielki (tej z Prusa), czy o Lassie (tej z Knighta), co sprzedana obcym podróżuje do swojego starego domu. Opowiadanie Bułhakowa to historia wielce zabawna ale i straszna, a jej psi bohater (Szarik, ale nie ten z Przymanowskiego, co to kulom się nie kłaniał) jest niby dr Jekyll i Mr Hyde (ten od Stevensona). • Śmieszne i bardzo mądre. Pełne wdzięku i klasy, talentu i inteligencji. Jak ulał pasuje do dzisiejszych czasów, do A.D. 2015, co akurat nie ma znaczenia, ale warto zauważyć... • Moja ulubiona scena, to odwiedziny komitetu domowego u profesora Preo­braż­eńsk­iego­, a szczególnie ten jej moment, gdy kierownik (kierowniczka) sektora kulturalnego domu usiłuje bezskutecznie zachęcić naukowca do zakupu kilku czasopism na rzecz niemieckich dzieci. • Majstersztyk. • Smacznego!

Poirot w dobrej formie intelektualnej, ze swoim przyjacielem, odważnym i kochliwym kapitanem Hastingsem (nazbyt schematycznie podchodzącym do wielu spraw) mierzy się z zagadką morderstwa francuskiego milionera, który nazbyt późno zwrócił się do detektywa z rozpaczliwą prośbą o pomoc. • Na przeszkodzie stoi mu konkurencja – śledczy Giraud, pragnący nie tylko znaleźć zabójcę, ale też udowodnić Poirot'owi, iż jego staroświeckie metody z pewnością przegrają z jego – Giraud'a – nowoczesnym spojrzeniem... • Książka jak koktajl z homara dla głodnego :)