Maciej Słomczyński chciał odtworzyć modę na prawdziwe, wysmakowane powieści kryminalne, jakie pisali klasycy gatunku z A. Christie na czele. W tym celu wymyślił pisarza kryminałów, detektywa amatora Joe Alex'a oraz skomplikowane intrygi kryminalne, na pierwszy rzut oka nie do wyjaśnienia, pełne nielogiczności i sprzecznych wniosków. • I przesadził. • Ilość detali, mikro-zagadek, myślowych pułapek jest tak duża, że aż męcząca, a przecież nie o to chodzi. • Grzechem głównym jest jednak forma ich podania. Sztuczny język dialogów, opowieść przemieniająca się na długie chwile w analityczne rozważania - to daje niestety wrażenie, że czyta się opis pomysłu intrygi, a nie powieść kryminalną ! • A pomysł niezły. Alex wspólnie z zaprzyjaźnionym inspektorem policji stara się rozwiązać zagadkę zabójstwa znanego aktora, którego występ obaj panowie oglądali właśnie w teatrze. Tropy wikłają się tak bardzo, że w pewnej chwili śledztwo doprowadza do absurdalnego wniosku - nikt nie mógł zamordować ofiary. • Mimo wszystko warto przeczytać, choć ta potrawa to rokoko na talerzu. Do zjedzenia, ale jeden raz.

Z pewnością jest to pozycja obowiązkowa dla osób zaciekawionych mechanizmami poruszającymi światem zarówno w naszej ziemskiej mikroskali, jak i w skali kosmosu. Zręcznie i ze swadą napisana przez fizyka, którego stronę polecam: [Link] . Lektura książki może "nawrócić" nawet tych, których samo słowo FIZYKA doprowadza do nerwowego rozstroju przywołując koszmary nudnych i niezrozumiałych lekcji szkolnych. • Dlaczego Arystoteles i Platon są odpowiedzialni za wielowiekowy zastój w rozwoju nauki, jakie kardynalne błędy popełnili? Dlaczego istnienie perpetuum mobile jest niemożliwe? Czym jest entropia? Co na prawdę odkrył Einstein? Czy czas może biec "do tyłu"? Na te i inne pytania można znaleźć odpowiedzi rozsmakowując się w tym szybkim, ale niezwykle energetycznym i treściwym daniu.

Napisana w 1967 roku powieść stała się inspiracją do zrealizowania kilkanaście lat później doskonałego filmu „Blade Runner” („Łowca androidów”). Reżyseria – Riddley Scott. Fenomenalnie dopasowana muzyka Vangelisa. Harrison Ford w roli głównej, prócz niego między innymi Rutger Hauer. • Wracając do powieści – to mieszanina filozofii, romantyzmu, okrucieństwa, włożona do atrakcyjnego opakowania, bo to przecież futurystyczny thriller. • Rick Deckard zajmuje się likwidacją maszyn niemal doskonale imitujących żywych ludzi. Maszyny te wykonały już swoje zadanie przy kolonizacji Marsa i nie mają prawa znaleźć się na Ziemi. Ale nieoczekiwanie mają wielką wolę życia i przetrwania, co jednak nie będzie przy tym akurat zleceniu największą przeszkodą. • Czuć wyraźnie, że Philip K. Dick chciał nam opowiedzieć o swoich przemyśleniach i dzięki talentowi zrobił to bez przynudzania i dawania swoich odpowiedzi na wiele pytań. Pozostawił to czytelnikowi. • Tę powieść warto zaliczyć, do niej się wraca. Podobnie jak do filmu; obejrzałem go kilkanaście razy i wciąż jestem pod wrażeniem. • Porównanie kulinarne? Kruche vol-au-vent z gorącym wnętrzem z delikatnego mięsa – niebo dla smakoszy. • Polecam o każdej porze roku.

Świeżo upieczona pani prywatny detektyw realizuje swoje dwa pierwsze zlecenia. Są dość banalne i zupełnie nie powiązane ze sobą. Oba komplikują się jednak wciągając bohaterkę w sposób, którego nikt by nie wymyślił. Oczywiście nikt z wyłączeniem Laury Lippman, czyli autorki powieści. • Czy zaliczenie tej książki do serii "Kryminał z klasą" jest uzasadnione? Pierogi z supermarketu mogą być bardzo dobre, ale nigdy nie będą miały klasy, jaką mają te zrobione przez panią domu z wykorzystaniem rozmaitych sprawdzonych trików. Odpowiedź na powyższe pytanie brzmi: nie jest. • Są smaczne pierogi, ale z supermarketu. Na dodatek polane tłuszczem "fit", a nie roztopionym masłem.

Trochę nietypowa, ale świetna. • Tym razem Herkules Poirot wspólnie z kapitanem Arturem Hastingsem angażują się w śledztwo urastające do rozmiarów krajowej sensacji. Szaleniec dopuszcza się bezsensownych morderstw według swojego niezrozumiałego klucza, na dodatek o kolejnych krokach powiadamiając detektywa listownie. Poirot, podobnie jak zmobilizowana do ogromnego wysiłku policja, nie ma pojęcia jak schwytać mordercę, a kiedy wreszcie się to udaje... Ilość pozostałych do przeczytania stron sugeruje, że to wcale nie jest jeszcze koniec. • Kawał solidnego, inteligentnego kryminału z najwyższej półki. Satysfakcja dla czytelnika wielka. • Jak soczysty, ale nie przesłodzony arbuz, w którego wgryzamy się z niepokojem patrząc, że już niebawem wyjemy go do samej skórki. A i skórka okazuje się smakowita.